ΕπιΤόπου [31/10]

«ΑΝΕΦΘΙΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΣ ΖΗΜΝΙΕΣ…» Ως έμπειροι κάτοικοι αυτού του πλανήτη με την αχανή ιστορία, θα παρακάμψουμε το NO PARKING το οποίο χρησιμοποιείται στην απίστευτη ταμπέλα της φωτογραφίας για… ξεκάρφωμα, και θα προχωρήσουμε στο θέμα. Και το θέμα, έχει να κάνει με τις «ζημνιές» και την ανεφθινότητα.

ΤοποΓράφει η θέμις

«ΑΝΕΦΘΙΝΟΜΑΣΤΕ», λοιπόν, για τις «ΖΗΜΝΙΕΣ» -ισχυρίζονται οι πολιτικοί ταγοί των λαών της γης- οι οποίες… τυχόν, προήλθαν από ρεμούλες, κλοπές, εγκλήματα κατά ζωής, και κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και εξέλιξης, που διαπράττονται μέσω των πολιτικών επιλογών. Γι αυτό και τούτα όλα βαφτίζονται… «ΛΑΘΗ»! Όλες τις πολιτικές προστυχιές, παλιανθρωπιές, παρανομίες, προδοσίες, οι οποίες αποβαίνουν εις βάρος μιας πατρίδας και των ανθρώπων που την κατοικούν, σαν λάθη τα… επικοινωνούν, για να μη… ποινικοποιηθεί η πολιτική ζωή…

«ΑΝΕΦΘΙΝΟΜΑΣΤΕ» για τις «ΖΗΜΝΙΕΣ», αφήνει δια της σιωπής του να εννοηθεί το ιερατείο των εκκλησιών, για τα μύρια όσα, ηθικά, οικονομικά, αντίχριστα και  αντικοινωνικά σκάνδαλα, τα οποία σαπίζουν τους κόλπους του και βρωμίζουν τον κόσμο. Ο σατανάς, ο διάβολος, ο αντίχριστος, ευθύνεται και… οι προσευχές  μετά νηστειών, με αστακούς, καραβίδες, κ.λ.π. συναφή νηστίσιμα, συνοδεύουν το καλοπληρωμένο, σίγουρο και ασφαλές, επάγγελμα της πυραμίδας των «ρασοφόρων».

«ΑΝΕΦΘΙΝΟΜΑΣΤΕ» για τις «ΖΗΜΝΙΕΣ», όπου ως «μικρές κοινωνίες», δεν μπορούμε να μπουκάρουμε στο διπλανό σπίτι όπου κάποιο κτήνος γονιός, κακοποιεί τα παιδιά του. Όλοι ξέρουμε αλλά τι να κάνουμε; Τα ψιθυρίζουμε στα σπίτια μας, μεταξύ μας στον καφενέ. Γνωρίζουμε, αλλά… «ανεφθινόμαστε». Έτσι, η αιμομιξία στις «μικρές κοινωνίες» αποτελεί μάστιγα χειρότερη από τη χολέρα. Οι έκνομες, παράνομες πράξεις συγχωριανών, όπως είναι οι χασισοκαλλιέργειες, η λαθροθηρία, η ρύπανση και η κακοποίηση του περιβάλλοντος, είναι γνωστά θεματάκια. Όμως η ταμπέλα του χωριού δηλώνει ανευθυνότητα για την κατάσταση.

«ΑΝΕΦΘΙΝΟΜΑΣΤΕ» για τις «ΖΗΜΝΙΕΣ», επιμένουν με τον τρόπο τους, όργανα των  Σωμάτων Ασφαλείας, όταν μεταξύ των τόσων άλλων απίστευτων καταστάσεων, των απαλλαγμένων όλως διόλου στοιχειώδους ευφυΐας, αποφαίνονται, πως… ο νεκρός που βρέθηκε σκοτωμένος στο τάδε σημείο, το αίμα του ήταν αλλού και η καραμπίνα με την οποία χτυπήθηκε στην καρδιά, ήταν στημένη όρθια σε ένα ανάχωμα κάποια μέτρα μακρύτερα, αυτοκτόνησε!!! Κι από τέτοια… ανέκδοτα, τα οποία, λόγω του ότι η πλειοψηφία των οργάνων της τάξεως «ανεφθίνεται», έχουν γεμίσει τα αρχεία εις τα οποία τοποθετούνται τα… ανεξιχνίαστα.

«ΑΝΕΦΘΙΝΟΜΑΣΤΕ» για τις «ΖΗΜΝΙΕΣ» κι όλοι εμείς οι άλλοι, που δεν ανήκουμε σε καμία από τις ανωτέρω κατηγορίες. Εμείς οι άνευ θώκου, στολής, σχήματος. Εμείς οι ανώνυμοι, οι κοινοί θνητοί, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Και πάνω απ’ όλα, οι… «χριστιανοί» που πάμε κι ανοίγουμε το στόμα για τη Θεία Μετάληψη, χωρίς να έχουμε προηγουμένως ξεριζώσει από τη ψυχή μας το αγκάθι της αδικίας, της ψευτιάς, της πλεονεξίας, της αχαριστίας, του φθόνου, της ζήλιας, της μνησικακίας. Κι επειδή εγώ, έχω να κοινωνήσω χρόοονια τώρα, διότι αφ’ ενός δεν θεωρώ τον εαυτό μου άξιο, αφ’ ετέρου δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που κρατούν τα δισκοπότηρα, μπορώ να χρησιμοποιήσω την τηλεοπτική ερώτηση: «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή – ρε;» Μπορώ δε να το κάνω, διότι μέσα σε τούτη την ερώτηση, υπάρχει ο πόνος κι ο καημός για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος. Και η κατάσταση, είναι μακράν πέρα, από εκεί που μας θέλει η Του Θεού Σοφία και η Του Υιού Θυσία, διότι απλούστατα όοολοι εμείς, «ΑΝΕΦΘΙΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΣ ΖΗΜΝΙΕΣ».