Ώρες-ώρες φοβάμαι… Ώρες-ώρες φοβάμαι το βάρος μου. Ώρες-ώρες φοβάμαι το θάρρος μου. Στον καθρέφτη κοιτάζω τα μάτια μου, κι είναι τότε που σκορπάω τα κομμάτια μου…
ΤοποΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Σήμερα Μεγάλη Τρίτη που γράφω αυτό το κείμενο, κι επειδή διάφορα Απάνθρωπα συμβαίνουν γύρω μας, έκανε ντου στη μνήμη μου, το ανωτέρω ατυχέστατο στιχούργημα, το οποίο έγραψα πριν πολλά χρόνια σε ώρες δύσκολες. Τότε, που αυτό το «βάρος» ήταν αφόρητο, κι αυτό το «θάρρος» κόστιζε πολύ! Τότε που αποζητούσα τη λύτρωση, κι εκείνη ερχόταν μέσα από το καθρέφτισμα του έσω κόσμου, ο οποίος, αφού σκορπιζόταν σε κομμάτια, κατόπιν έπρεπε να ανασυσταθεί για να συνεχίσει το δρόμο της επιλογής του. Εχθρός και εμπόδιο ο ΦΟΒΟΣ! Φίλος και σύντροφος: ο ΦΟΒΟΣ. Μ’ αυτόν πρέπει να παλέψει κανείς σώμα με σώμα, σαν τον Θησέα, πριν μπει στον Λαβύρινθο να αναμετρηθεί με τον Μινώταυρο.
Μεγάλη Τρίτη. Σημείωμα-Εξομολόγηση. Είναι πολλές οι φορές που είπα στον… καθρέφτη μου λίγο πριν σκορπίσουν τα κομμάτια μου: Τι θες κυρά μου και συνεχίζεις. Παράτα τα. Σταμάτα το γράψιμο, σταμάτα την προσπάθεια -που εσύ μόνο ξέρεις γιατί την κάνεις- εν τη ερήμω. Κάτσε στ’ αυγά σου. Κάνε τη ζωούλα σου ήσυχα κι ωραία. Κοίτα τα δικά σου που Δόξα Τω Θεώ είναι όλα μια χαρά κι άσε τα άλλα, τα «ξένα» τα «κοινά», αφού στον πλανήτη της Γνώσης του ΚΑΛΟΥ και του ΚΑΚΟΥ έχει επικρατήσει πλέον το έγκλημα ΚΑΤΑ ΖΩΗΣ και τα αποτελέσματα τα βιώνουμε ως θύτες και ως θύματα, ανεξαρτήτως ρόλου!
Το φοβάμαι το βάρος αυτής της κατάστασης. Το φοβάμαι το θάρρος που επιστρατεύω για να την πολεμάω όπως μπορώ, διότι δεν ξέρω αν θ’ αντέξει να με ακολουθήσει μέχρι το ΤΕΛΟΣ. Κι ο Φόβος ετούτος -ο εχθρός και φίλος μαζί- που θα με συνοδεύσει έως το «τετέλεσται», θα πρέπει πριν χωριστούμε να έχει νικηθεί!!!…
-Αν είναι δυνατό το λογικό σου να κρατάς όταν τριγύρω χαμένα τα έχουν όλοι και πάνω σου ρίχνουν της ταραχής τα αίτια. Αν είναι δυνατό στον εαυτό σου να πιστεύεις όταν για σένα οι άλλοι αμφιβάλλουν κι αυτή τη δυσπιστία τους να συγχωρείς. Αν είναι δυνατό να προσμένεις δίχως να στερεύει η υπομονή σου. Αν είναι δυνατό το ψέμα να αρνείσαι και αν ακόμα σε συκοφαντούν οι άλλοι να απέχεις από το μίσος, και όταν σε μισούν να μη δείχνεις πως είσαι ο καλός και ο σοφός στα λόγια μόνο…
Αν, Αν, Αν… του Kipling. Μέτρησα 12 «Αν» σ’ ολόκληρο το ποίημα, έως ότου καταλήξει στο θριαμβικό: Άντρας σωστός τότε θε να ’σαι γιέ μου. Κι επειδή οι κοινωνίες των ανθρώπων απαρτίζονται και από γυναίκες, εγώ θα πω: Άνθρωπος Σωστός θα Είσαι. Και θέλουν κουράγια όλα αυτά τα ΑΝ. Και θέλουν παλετιό μεγάλο, μα «αξίζει τον κόπο» να το πας μέχρι το τέλος, αφού αποδεδειγμένα ακολουθεί η «Ανάσταση»!…
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, ετούτο το μαντάτο χτυπάει τις καμπάνες των ναών της χριστιανοσύνης. Αμφιβάλλω πολύ όμως, αν «χτυπάει» και την καμπάνα της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ των κατ’ έθιμον χριστιανών. Γιατί εάν την χτυπούσε, τόση κακία, τόση μισαλλοδοξία, δεν θα μπορούσαν να ευδοκιμήσουν ανάμεσά μας. Για του χρόνου λοιπόν, θα ευχηθώ από ψυχής, το Πάσχα να μας βρει ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ανθρώπους!
