ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Όπως και να το κάνεις, βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και θα προσπαθήσω να αποφύγω τα δυσάρεστα. Αρκετά βλέπετε στην τηλεόραση. Τα είπαμε και στο προηγούμενο.
Κανονικά η ζέστη δεν θα έπρεπε να είναι πρώτο θέμα καλοκαιριάτικα. Στο βόρειο ημισφαίριο βρίσκεται η Ελλάδα και αυτή την εποχή πρέπει να έχουμε καλοκαίρι. Όπως στο νότιο ημισφαίριο έχουν χειμώνα με βροχές και κρύο. Εντάξει, υπάρχει και η κλιματική κρίση, για να έχουν να συζητούν οι μεγάλοι σε διεθνή συνέδρια χωρίς να κάνουν τίποτα στο φινάλε. Εμείς όμως, τι μπορούμε να κάνουμε; Το πολύ να σβήσουμε το αιρκοντίσιον για κανα μισάωρο, για να σώσουμε τον πλανήτη. «Αλλά πόσοι το σβήνουν; Οπότε άσ’ το αναμμένο καημένε…»
Τον προηγούμενο μήνα, που είχα πάει στο νησί, όλα τα σπίτια είχαν και από ένα αιρκοντίσιον στο εξωτερικό τους και περνούσες από δίπλα και έβραζε ο τόπος. Αφήνω τα περαστικά αυτοκίνητα, με τους αθόρυβους κινητήρες (υβριδικά και μη), στα οποία ακούγεται το αιρκοντίσιον τους και βράζουν οι λαμαρίνες τους. Αρκεί να μην υποφέρει ο οδηγός ώστε να μην εκνευρίζεται. Που κι αυτό δύσκολο το βλέπω. Εγώ ξέρω ότι ο Έλληνας οδηγός, είτε με κρύο, είτε με ζέστη είναι πάντα έτοιμος (θα το πω κομψά) για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του (ποιων υποχρεώσεων;) Και άδικο να έχει, θα βγει να σου ζητήσει και τα ρέστα.
Έφυγα λοιπόν κατά παραλία μεριά, για να πάρω τον αέρα μου και να κάνω καμία βουτιά. Ποια παραλία; Πέντε σειρές ομπρέλες, από 50 ομπρέλες η κάθε σειρά, από δύο ξαπλώστρες εκάστη ομπρέλα, από 3 με 4 άτομα κάτω από κάθε ομπρέλα (για οικονομία).
Πρόσθεσε πετσέτες δίμετρες, παιδικά σωσίβια που έχουν μορφή πάπιας, κροκόδειλου, καρχαρία, δεινόσαυρου (είδα και ένα αυτοκίνητο καμπριολέ!). Επίσης, καπέλα, απλωμένα παρεό, μπλουζάκια πολύχρωμα και βερμούδες, τεράστιες -ψάθινες και μη- τσάντες (σακίδια δεν παίρνουν πια, τα φορούν όλη μέρα στην πόλη), μικρά ψυγεία με τα απαραίτητα διατροφικά, διότι μόνον αναψυκτικά να αγοράσεις, φεύγει το μεροκάματο. Πάει περίπατο η αμμουδιά. Σε… άλλη παραλία. Μπροστά μου υπήρχε ένας τσαντίρ-μαχαλάς, που νόμιζα ότι βρισκόμουν έξω από το Κάιρο, στην όχθη του Νείλου. Απαγορεύτηκε και η μουσική (ρέγκε, συνήθως) που μας ταξίδευε νοερά στην Καραϊβική… Τέλος. Όνειρο ήταν η «γραφική παραλία» και πάει.
