Τις προάλλες συνάντησα το φίλο μου τον Περικλή στην πλατεία Κασταλίας, εκεί όπου τις Κυριακές κάνει την επικοινωνιακή εμφάνισή της η δημοτική αρχή. Μπασμένος χρόνια στην πολιτική ο Περικλής, μίλαγε για τις παρασκηνιακές ενέργειες μελών κομματικής οργάνωσης της πόλης μας, έτσι ώστε ο υποψήφιος δήμαρχος της παράταξης στις εκλογές του Νοεμβρίου να είναι ο δικός τους εκλεκτός. Τελείωσε λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η μπίλια τελικά έπεσε στον… Καλό παιδί, δικός μας».
Του Δημήτρη Χατζή
Μια παρέα, λοιπόν, τοπικών παραγόντων ενός κόμματος, στήνει την επιλεκτική «ρουλέτα» και υποκαθιστά την κοινωνία σε βασική της λειτουργία, που αφορά στην επιλογή του κατάλληλου υποψηφίου για το αξίωμα του Δημάρχου. Όμως το κόμμα, αναντικατάστατο συστατικό της Δημοκρατίας, οφείλει:
● Να εγγυάται την κοινωνική διεργασία, η οποία θα αναδείξει τις δυνάμεις που θα αναλάβουν την ευθύνη να εργασθούν για την πρόοδο, την ευημερία και τον πολιτισμό στην πόλη.
● Να ενθαρρύνει τον πολίτη, ώστε να είναι ενεργός και να συμμετέχει στην κοινωνική διεργασία.
● Να σεβαστεί και να στηρίξει, ενδεχομένως, ό,τι τελικά προκριθεί από την κοινωνία.
Τι αξία έχει, αν στην τηλεόραση το βράδυ των εκλογών, εκεί που ο χάρτης δείχνει το Μαρούσι, ανάψει το πράσινο ή το μπλε ή το κόκκινο λαμπάκι; Σημασία έχει, αν από τις εκλογές η τοπική κοινωνία βγει ενωμένη και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί της συνεπείς στις αρχές και το πρόγραμμά τους, μακριά από κομματικές εξαρτήσεις και παρεμβάσεις, είναι ικανοί να υπηρετήσουν αποτελεσματικά τον τόπο. Γιατί χρειάζεται το κομματικό χρίσμα, που στις περισσότερες περιπτώσεις υποκρύπτει τη χειραγώγηση και τον έλεγχο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης από μηχανισμούς;
❍ ❍ ❍
Την ταλαιπωρημένη αυτοδιοικητική ιστορία της πόλης μας, από τη μακρινή δεκαετία του ’50, που θυμάμαι, ως σήμερα, την έχουν γράψει κομματικοί και γραφικοί, «καλά παιδιά» και ανατρεπτικοί, έγκυροι και χουντικά φερέφωνα και ακόμη ανάμεσά τους ένας ευπατρίδης· άλλοι σεμνοί, άλλοι μεγαλομανείς, κάποιοι νάρκισσοι.
Ο καθένας απ’ αυτούς είναι κομμάτι της δικής μου πόλης, γι’ αυτό είναι και κομμάτι της δικής μου ζωής. Για τον καθένα ήθελα να είχε επιτύχει, ανεξάρτητα αν τον ψήφισα, γιατί είχα και έχω τη λαχτάρα να προκόψει ο τόπος μου.
Τα «καλά παιδιά» που διοίκησαν, επιβεβαίωσαν το υπό του Λένιν ρηθέν: «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από τις καλές προθέσεις καλών ανθρώπων».
Να είσαι καλό παιδί, χίλια ναι. Αυτό όμως δεν φτάνει. Πρέπει να έχεις όραμα και την αγωνιστική διάθεση, μαζί και την καρτερία, για να το πραγματοποιήσεις. Να έχεις γνώσεις και στρατηγική στις ενέργειες. Να προάγεις την αισθητική και τον πολιτισμό. Να είναι μέριμνά σου πρώτη το περιβάλλον, έγνοια σου οι ανθρώπινες συνθήκες στην πόλη και φροντίδα σου η κοινωνική συνοχή. Να σέβεσαι τον πολίτη και να συνεργάζεσαι μαζί του. Να είσαι δίκαιος και ίσος απέναντι σε όλους. Και αν το καλό του τόπου το ζητήσει, μη διστάσεις να συγκρουστείς με την οποιαδήποτε εξουσία, πολιτική είτε οικονομική.
❍ ❍ ❍
Στη χώρα μας βιώνουμε καιρούς δύσκολους, δύσβατους. Απαιτείται από όλους μας σοβαρότητα και ευθύνη, που ως τώρα δεν έχει επιδειχθεί ούτε από τους φορείς, αλλά ούτε και από τους πολίτες.
Αντίθετα, ως τώρα περισσεύει η υποκρισία.
Στο Δήμο μας ευδιάκριτα είναι και τούτα:
● Το Μαρούσι βουλιάζει στο δυσβάστακτο οικονομικό χρέος. Αν από το χρέος η χώρα έχει οδηγηθεί σε δραματικό αδιέξοδο, τι άραγε θα μας βρει εδώ; Ο ενοποιημένος απολογισμός των Δημοτικών Επιχειρήσεων και των Οργανισμών γιατί δεν ανακοινώνεται;
● Το δημοτικό χρήμα καταναλώνεται χωρίς φειδώ σε ρουσφέτια, εκδηλώσεις, εκτυπώσεις εντύπων για λόγους επικοινωνιακούς. Πάνω από μισό εκατομμύριο ευρώ το χρόνο δίνεται στους προέδρους και τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των πολυποίκιλων Δημοτικών Επιχειρήσεων και των Νομικών Προσώπων, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.
● Αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς να υλοποιούνται.
● Η δημοκρατική αντίληψη δεν πρυτανεύει στο Δήμο. Το σεβασμό προς τον πολίτη τον έχει αντικαταστήσει η θωπεία.
