Γράφει ο Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
Στις 29 Μαΐου 1453 η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών.
Το Βυζάντιο, στο μεγαλύτερο μέρος του, είχε κυριευθεί πολύ νωρίτερα. Ουσιαστικά είχαν απομείνει μόνο η Κωνσταντινούπολη και ο Μυστράς.
Όμως ο λαός του Θεού – οι «Βυζαντινοί», όπως μας έμαθαν οι δυτικοί να τους λέμε εμείς, οι «Ρωμαίοι», όπως αυτοαποκαλούνταν οι ίδιοι, και στη συνέχεια «Ρωμιοί» – έκλαψαν και θρήνησαν την Κωνσταντινούπολη. Και, βυθισμένοι σε σκοτάδι αιώνων δουλείας, ήλπισαν πως «πάλι με χρόνια, με καιρούς» θα λευτερωθούν. Πως «η Ρωμανία κι αν πέρασεν» (έτσι ονομαζόταν το Βυζάντιο τους τελευταίους αιώνες του) «ανθεί και φέρει κι άλλο».
Είναι γνωστή η απάντηση του Κολοκοτρώνη στον Γκέιβεν Χάμιλτον, που του πρότεινε συμβιβασμό με τους Τούρκους. Η απάντηση αυτή φανερώνει πόσο Βυζαντινοί ένιωθαν οι πρόγονοί μας, τέσσερις αιώνες μετά την Άλωση. Ο Κολοκοτρώνης διηγείται:
«Μιαν φοράν, όπου επήραμεν το Ναύπλιον, ήρθε ο Άμιλτον να με ιδή και μου είπεν ότι πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσολαβήσει.
Εγώ του αποκρίθηκα ότι αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος! Εμείς, καπετάν Άμιλτον, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάναμεν με τους Τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί, και άλλοι, καθώς εμείς, εζήσαμεν ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμιά συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δυο φρούρια ήταν ανυπόταχτα.
Με είπε: – Ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια; – Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια, η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά».
Όταν λέει «ο βασιλεύς μας εσκοτώθη» εννοεί τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στην τελευταία μάχη κατά την Άλωση. Όπως όταν σε τροπάρια της Εκκλησίας ακουγόταν η λέξη «βασιλείς», οι υπόδουλοι πρόγονοί μας σκέφτονταν τους αυτοκράτορές μας και δυνάμωνε η ψυχή τους. Το ίδιο και όταν ακουγόταν η λέξη «Πόλις» (π.χ. στο διάσημο τροπάριο του Ακάθιστου Ύμνου «Τη Υπερμάχω»).
Το Βυζάντιο ήταν η αυτοκρατορία μας. Μια αυτοκρατορία πολυεθνική, χωρίς κατακτητές και κατακτημένους, που ένωνε πάρα πολλούς λαούς, μα ωστόσο στο τιμόνι της βρέθηκε ο Ελληνισμός. Και τώρα μας ενώνει, τόσο με τα άλλα βαλκανικά έθνη (τουλάχιστον όσα διατηρούν την Ορθοδοξία στον πολιτισμό τους), όσο και με εκατομμύρια ορθόδοξους χριστιανούς στη Μέση Ανατολή (στο Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία, την Παλαιστίνη…), που αυτοαποκαλούνται ακόμη και σήμερα «Ρουμ Ορτοντόξ», δηλαδή «Ορθόδοξοι Ρωμιοί».
Σερβία και Αλβανία έχουν στη σημαία τους τον δικέφαλο αετό. Η Ρουμανία έχει το όνομά της από τη Ρωμανία, το όνομα της αυτοκρατορίας μας. Η κοινή αυτή ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά μας έχει σημασία, αν θέλουμε να αντιληφθούμε ποιοι είμαστε και προς τα πού πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας για ένα καλύτερο αύριο. Όχι μόνο για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο για εμάς, αλλά και για να βοηθήσουμε σε ένα καλύτερο αύριο των βυζαντινών αδελφών μας.
Τέλος πάντων. Από την Άλωση ας στραφούμε στο 1821 και κατόπιν στις Κρητικές Επαναστάσεις και κατόπιν στον Μακεδονικό Αγώνα και στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913), που απελευθέρωσαν Ήπειρο, Μακεδονία και Θράκη… Αλλά όλους αυτούς τους αιώνες η χώρα μας δεν έχει σηκώσει κεφάλι σχεδόν ούτε στιγμή: διαρκής δουλεία, μόνο που εναλλάσσονται οι αφέντες, διαρκής μελαγχολία, διαρκείς φαγωμάρες, διαρκές οικονομικό χρέος, διαρκείς ήττες, μια διαρκής Άλωση.
Μάθαμε πλέον ότι αυτή είναι μια αναπόφευκτη κατάσταση. Αποδεχτήκαμε μέσα μας ότι δεν αλλάζει τίποτα. Ότι πάντα θα μας εξουσιάζουν κάποιοι άλλοι, ενώ στην πολιτική ηγεσία της χώρας που λέγεται «Ελλάδα» θα εναλλάσσονται ψεύτες, καιροσκόποι και αχυράνθρωποι των ξένων. Και ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, μέχρι που φτάσαμε να μη μπορούν οικογένειες ν’ αγοράσουν βρεφικό γάλα, να συλλαμβάνει η Αστυνομία εκατοντάδες ανήλικους κακοποιούς κάθε χρόνο, να περιμένουμε πότε θα σβήσουμε ως έθνος λόγω της υπογεννητικότητας, να φεύγει το άνθος της ελληνικής νεολαίας σε ξένες χώρες για να μπορέσει να εργαστεί και να ζήσει!
Μάθαμε ν’ αποδεχόμαστε αυτή τη διαρκή Άλωση και όποιος δεν την αποδέχεται πλέον χαρακτηρίζεται «εκτός τόπου και χρόνου», ρομαντικός και ανόητος, και μάλιστα κατηγορείται ότι, αν τυχόν εμπλακεί στην πολιτική, μπορεί «να σύρει τη χώρα σε προβλήματα», λες και τώρα δεν έχει αμέτρητα προβλήματα, ανεπίλυτα, που διαρκώς επιδεινώνονται!
ΑΛΛΑ μέσα σ’ αυτή τη μελαγχολία, μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό τούνελ, ορισμένοι άνθρωποι αποφάσισαν ν’ ανάψουν ένα κερί. Το κερί αυτό λέγεται ΝΙΚΗ και πήρε μορφή πολιτικού κόμματος, για ν’ αλλάξει επιτέλους προ το καλύτερο κάτι σ’ αυτόν τον τόπο.
Πριν ένα χρόνο, ο ελληνικός λαός έφερε δέκα από τους υποψηφίους μας στη Βουλή. Το κατεστημένο είχε σκυλιάσει και είχε συκοφαντήσει και κατηγορήσει την προσπάθειά μας όσο δεν είχε ξαναγίνει στην πολιτική ζωή, τουλάχιστον της δικής μας γενιάς. Και τώρα επίσης σκυλιάζει. Οι δέκα αυτοί βουλευτές αγωνίζονται καθημερινά στη Βουλή, με παρεμβάσεις, ομιλίες, ερωτήσεις, ακόμη και κάνοντας προτάσεις για όλα τα φλέγοντα ζητήματα της πατρίδας μας. Οι παρεμβάσεις αυτές και οι προτάσεις – όλες τους οι πράξεις – δεν ακούγονται καθόλου από τα συστημικά ΜΜΕ. Γιατί το σύστημα δεν θα παραδώσει τα όπλα. Πρέπει να του πάρουμε τα όπλα, για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας και τη ζωή μας, τα όνειρά μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Μέχρι πριν δύο χρόνια πίστευα πως, από πολιτική άποψη, δεν υπάρχει ελπίδα για τον τόπο μας. Τώρα ναι, πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα. Γι’ αυτό και στις Ευρωεκλογές θα ψηφίσω ΝΙΚΗ και καλώ όλους όσοι διαβάζουν αυτά τα λόγια να ψάξουν και να μάθουν τι κάνει η ΝΙΚΗ στη Βουλή και τι προτείνει για την κοινωνία και τη χώρα. Και κατόπιν ας ψηφίσουν με το χέρι στην καρδιά, κατά συνείδηση.
Θα βρουν τις απαντήσεις εύκολα στο Διαδίκτυο: στην ιστοσελίδα της ΝΙΚΗΣ (https://nikh.gr/) και στο διαδικτυακό κανάλι της, όπου δημοσιεύονται άφθονα μικρά βίντεο από τη Βουλή, με τις προσπάθειες των βουλευτών μας (των βουλευτών σας – αφού εσείς τους ψηφίσατε) να παλέψουν με τα θηρία: https://www.youtube.com/c/NIKH-Greece. Εκεί θα γνωρίσουν και τους υποψήφιους ευρωβουλευτές της ΝΙΚΗΣ.
Ας τολμήσουμε. Αν υπάρχει ελπίδα, η ελπίδα, μετά τον Θεό, είμαστε εμείς, ο λαός – απλώς είναι ανάγκη να τολμήσουμε, να αποτινάξουμε από πάνω μας τη σκόνη του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που όλοι οι έντιμοι άνθρωποι το έχουν μισήσει, και ν’ αναζητήσουμε κάτι καθαρό, που προέρχεται από τον ίδιο το λαό μας, από τα σπίτια μας, τις γειτονιές μας, τις πόλεις μας, την ιστορία και τον πολιτισμό μας. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» έγραφε κατά την Επανάσταση του ’21 ο ποιητής μας Ανδρέας Κάλβος. «Πώς το ’φεραν η μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσεις έναν ποιητή;» έγραφε στην εποχή μας ο Μάνος Ελευθερίου και τραγουδούσε ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου.
Ας ακούσουμε επιτέλους έναν ποιητή. Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας λίγη αξιοπρέπεια και ελπίδα. Αλλιώς είναι σίγουρο πως δεν θα ξημερώσει η χαραυγή που περιμένουμε, η Χαραυγή της Νίκης.
