Εξ Αφορμής… Διάβασα στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ της 2ας Ιουλίου, το σημείωμα: «Η Μαρούλα στη Θέμιδα» της κ. Μαρούλας Χατζηδημητράκη-Λύτσικα και από την δημόσια κι από καρδιάς «εξομολόγηση», παίρνω την αφορμή να συνεχίσω τον «εξάψαλμο» κατά των πολιτικών: συμπεριφορών – πρακτικών – μεθόδων, που… «πικραίνουν»!
ΤοποΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Από τότε που -φύσει πολιτικό ον- πήρα και θέση μέσα στην μαρουσιώτικη κοινωνία, ένοιωσα πολύ καλά, πως το «πικρό ποτήρι» θα το πιείς όταν είσαι ενεργός πολίτης. Για παράδειγμα: Δεν πα να ’χεις φάει τα λυσσακά σου για την Ιστορία και τη Λαογραφία του Τόπου σου; Άμα δεν είσαι «δικός», θα… «απαξιωθείς» ανυπερθέτως. Και αν λατρεύω την ΑΜΑΡΥΣΙΑ κι αν ευγνωμονώ τους ανθρώπους που την δημιούργησαν και την στέριωσαν -κοντά μισό αιώνα στο Μαρούσι- είναι γιατί εδώ μέσα, έχει γραφτεί με τον αυθεντικό τρόπο, η ιστορία, όσων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο… «ανακατευτήκαμε με τα κοινά».
Και η Μαρούλα ανακατεύτηκε. Μοναχοκόρη, αρχοντοπούλα, μορφωμένη, θα μπορούσε να το ρίξει στο «τσάι πινάκλ», αλλά την κέρδισε ο κοινωνικός και ο πολιτικός στίβος, στους οποίους αφοσιώθηκε επί δεκαετίες. Εκείνην την χαρακτηρίζει η γλυκύτητα και η «πολιτική» ευγένεια. Είναι ενδεικτική η φράση της: «Νιώθω πικρία καλή μου Θέμις που βλέπω την πλήρη απαξίωση για κάθε προηγούμενο που πέρασε από τον τόπο μας»…
Εμένα με χαρακτηρίζει η οξύτητα, και η πολιτική «αγένεια». Επομένως!… Παίρνει και σηκώνει όποιον προσπαθεί να υποβιβάσει: Ανθρώπους, Έργα, Πρωτοβουλίες, Ιστορία, και ό,τι άλλο αφορά στο ΜΑΡΟΥΣΙ -εν προκειμένω- διότι έτσι αδικούνται αξίες, κι αυτό πάει πίσω την εξελικτική πορεία των κοινωνιών.
Πιο κάτω, στο σημείωμά της, γράφει: «Επί Δημαρχίας του φίλου Χρήστου Βλάχου, έκανες την πρώτη λαογραφική έκθεση. Τότε προσπαθήσαμε με λίγα πράγματα να βοηθήσουμε την προσπάθειά σου. Ήταν τότε που μου άναψες τη σπίθα να φτιάξουμε στο Μαρούσι το Λαογραφικό Μουσείο…»
Το κακό είναι πως για μένα, αυτό το θέμα ήταν και είναι Ηφαίστειο. Ήταν Έρωτας που δημιούργησε τη ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ -στην οποία αναφέρεται η Μαρούλα- το πρωτοπόρο έργο της οποίας, σνομπαρίστηκε κανονικότατα από εκείνους που ΔΕΝ θα έπρεπε!… Όσο για μένα, άκουσα όσα σέρνει η σκούπα, αφού τόλμησα και «έστησα την Ιστορία του Μαρουσιού μέσα σε 100 τετραγωνικά»! Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ φιλοξένησε όλες τις σχετικές… επιστολές. Το μαρουσιώτικο περιοδικό ΟΔΟΣ ΘΕΜΙΔΟΣ έχει επίσης καταγράψει την ιστορία – όσο είμαστε όλοι εν ζωή.
Εν ολίγοις: Η αποκατάσταση της κρίνης με τα ΛΙΟΝΤΑΡΑΚΙΑ στην Πλατεία Κασταλίας επί Δημάρχου Χρήστου Βλάχου (ήταν πεταμένα στην Πλατεία Αλωνίων). Η μέχρις εσχάτων και με όλα τα μέσα (δημοσιεύματα σε εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση, δημοτικά συμβούλια, ΣτΕ) προσπάθεια για τη Σωτηρία του ΑΡΧΑΙΟΥ ΤΥΜΒΟΥ στον ΣΩΡΟ (που κι αυτή άφησε αδιάφορους ΑΥΤΟΥΣ που δεν θα έπρεπε). Οι εκδηλώσεις Ιστορίας & Λαογραφίας και το «Αποκριάτικο Ξεφάντωμα» στο Μαρούσι, είναι ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ από Έρωτα!
Αφού λοιπόν τέτοια… όμορφα παιδιά γεννήθηκαν τότε στο Μαρούσι, ήρθε η «πολιτική βούληση», έκανε θεσμό του Δήμου το Αποκριάτικο Ξεφάντωμα και Νομικό Πρόσωπο το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, βάσει του δικού της πολιτικού σκεπτικού, όπου οι… έρωτες δεν έχουν θέση. Έτσι Μαρούλα μου, το πίνω κι εγώ το πικρό ποτήρι της «απαξίωσης» γουλιά-γουλιά, χρόοονια τώρα, «κλαίγοντας» για «τα πιο όμορφα παιδιά» που «δεν έχουν γεννηθεί ακόμα» -ενώ θα ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ και θα ΕΠΡΕΠΕ- διότι το μέγα θέμα της Ιστορίας και της Λαογραφίας ενός τόπου, δεν αφορά μόνο στην έκθεση παλιών αντικειμένων μέσα σ’ ένα χώρο που τον λένε «Μουσείο». Το «κοίτασμα» παραμένει ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟ…
Μ’ άλλα λόγια: Ό,τι γεννήθηκε, ή δεν γεννήθηκε, σ’ αυτόν τον Τόπο, είναι ζήτημα καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟ και ως εκ τούτου, έχουμε απόλυτη την ευθύνη και ως Πολίτες και ως Πολιτικοί. Πολιτικό πρόσωπο η Μαρούλα, απλή πολίτις εγώ. Αλλιώς αντιλαμβάνομαι, ενεργώ, αντιδρώ, «χτίζω», προσπαθώ να «γκρεμίσω» και υπερασπίζομαι «πράγματα» τα οποία έχω εξιδανικεύσει και διαφορετικά χειρίζεται το πολιτικό της οπλοστάσιο εκείνη. Κι εκείνη, είναι ένας άνθρωπος τον οποίον αγαπώ, διότι προσπαθεί για την προκοπή του Μαρουσιού και την ευημερία των Μαρουσιωτών. Την ευχαριστώ θερμά για τον γλυκό της λόγο που με συγκίνησε και της εύχομαι, να είναι για πολλά χρόνια στις επάλξεις, διότι… «οι καιροί ου μενετοί»!…
