Αυξάνει σταδιακά η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας και από την προσεχή Δευτέρα, καθώς θα έχει γυρίσει η πλειονότητα των εκδρομέων στην πρωτεύουσα, θα επιστρέψουμε όλοι μας στους συνήθεις αβίωτους καθημερινούς ρυθμούς μας.
Του Θάνου Σταθόπουλου
Αποχαιρετώντας τις τελευταίες μέρες αυτού του καλοκαιριού, θα θέλαμε να είμαστε περισσότερο αισιόδοξοι και τουλάχιστον να υποδεχόμασταν το επί θύραις φθινόπωρο με καλύτερη ψυχολογία. Δυστυχώς, η ειδησεογραφία δεν μας το επιτρέπει. Τα νέα, σχεδόν από κάθε τομέα της ζωής μας, ζηλεύοντας την ιδιότητα της Ελλάδας του ποιητή, μας πληγώνουν.
Η κακοποίηση και δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού, η ομηρία ανθρώπων σε απόπειρα ληστείας τράπεζας, το άγριο ξύλο σε φιλικό αγώνα μπάσκετ επαγγελματιών παικτών, η οικονομία που δεν λέει να… πάρει μπροστά και πόσα άλλα, διαμορφώνουν ένα σκηνικό νοσηρότητας και απελπισίας.
Πόσο επίκαιρη ακούγεται σήμερα η ρήση του Ισοκράτη (436 π.Χ.-338 π.Χ.):
«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».
Πόσο μακριά, όμως, μπορεί να πάει πια αυτή η «βαλίτσα» της απαξίωσης και της ισοπέδωσης των πάντων; Πόσο ακόμη θα συνεχίζουμε να επιφέρουμε -με τη στάση, τη δράση, τη συμπεριφορά μας- νέα πλήγματα στο σώμα της κοινωνίας, της ίδιας μας της χώρας; Και μέχρι πότε θα τα κάνουμε όλα αυτά ατιμώρητοι;
Το ψέμα, λένε, έχει κοντά ποδάρια. Δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και με τη μνήμη μας. Εξασθενεί σύντομα και προτιμά να ξεπερνά άρον άρον τα συμβαίνοντα. Και μάλιστα, όσο πιο άσχημο ή τραγικό είναι ένα γεγονός, τόσο και γρηγορότερα σπεύδει να το σβήσει από τα… αρχεία της. Μόνο που, επίσης, ξεχνά ότι χωρίς μνήμη και χωρίς αξιοποίηση των εμπειριών του παρελθόντος, ευχάριστων και δυσάρεστων, καμία αλλαγή προς το καλύτερο δεν είναι εφικτή.
Επειδή, ωστόσο, οι αλλαγές σχεδόν ποτέ δεν ξεκινούν από την κορυφή και από τα μεγάλα, αλλά αντιθέτως από τη βάση και τα μικρά, καθημερινά πράγματα, ας έρθουμε και λίγο στα αυτοδιοικητικά μας. Εξάλλου, η περίοδος που έχουμε μπροστά μας θα κρίνει, σε σημαντικό βαθμό, τον τρόπο που θα πορευθούμε στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.
Ήδη, με το «καλημέρα» τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν πολλοί δήμοι και κοινότητες της χώρας είναι πολλά και επείγοντα.
Για παράδειγμα, πολλοί γονείς θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον «πονοκέφαλο» για το πώς θα εξασφαλίσουν τη φύλαξη κι εκπαίδευση των παιδιών τους, αφού αρκετοί δημοτικοί βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα μπορούν να δεχθούν τον ίδιο αριθμό παιδιών που φιλοξενούσαν τα προηγούμενα χρόνια.
Οι ελλείψεις σε προσωπικό και η δυστοκία στις προσλήψεις, σε συνδυασμό με τις περικοπές στους πόρους, εντείνουν τα λειτουργικά προβλήματα, όχι μόνο στους παραπάνω σταθμούς, αλλά και σε άλλες κοινωνικές δομές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και, μάλιστα, σε μια περίοδο κατά την οποία αυξάνουν οι κοινωνικές ομάδες που χρειάζονται αυξημένη φροντίδα.
Το πρόβλημα όχι μόνο δεν θα επιλυθεί με τον… ερχομό του «Καλλικράτη», αλλά μάλλον θα ενταθεί, αφού οι νέοι δήμοι και κοινότητες θα κληθούν να αναλάβουν ακόμη περισσότερες αρμοδιότητες από τα… χέρια της κεντρικής εξουσίας. Μόνο που οι πόροι που θα τους διατεθούν για να ανταποκριθούν σε αυτές τις αρμοδιότητες θα είναι κάθε άλλο παρά πλουσιοπάροχοι.
Τα παραπάνω καθιστούν κάτι παραπάνω από αναγκαία την ύπαρξη αυτοδιοικητικών αρχών που, πέρα από την πολιτική βούληση, θα πρέπει να διαθέτουν την τεχνογνωσία, την εντιμότητα και το πείσμα που θα τους επιτρέψουν να αξιοποιήσουν κάθε διαθέσιμο πόρο, προκειμένου να στηρίξουν τις κοινωνικές και άλλες δομές των περιοχών τους.
