Ίσως εκεί να ήταν μαζεμένο το πιο ανταγωνιστικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας από την άποψη της έννοιας του «upward mobility». Όλοι αυτοί -με νόμιμα ή παράνομα μέσα για την τελική δικαίωση- ίσως να θεωρούσαν το πτυχίο Ιατρικής που έμπαινε στην οικογένεια σαν το μαγικό βοτάνι που θα θεράπευε τις συσσωρευμένες απογοητεύσεις των ανεκπλήρωτων ονείρων κοινωνικής αναγνώρισης και τα καταπιεσμένα για χρόνια αισθήματα κατωτερότητας. Και εκείνη τη στιγμή κινδύνευε η προοπτική, η «πυρηνική ενέργεια», που τους ώθησε μέχρι εδώ… Καλύτερα να πεθάνω, κύριε policeman, παρά να χάσω τη σειρά μου, γιατί αυτή τη σειρά, στην οποία ονειρεύτηκα ότι θα είμαι από τους πρώτους, τη «στήνω» από τότε που γεννήθηκε το παιδί μου και αποφάσισα έναντι οποιουδήποτε τιμήματος να πετύχει εκείνο, ότι δεν κατάφερα να πετύχω εγώ, για να πετάξω επιτέλους από πάνω μου τον καταπιεστικό μανδύα της χαμηλής μου αυτοεκτίμησης…
Ο Έλληνας γιατρός λοιπόν, για να κατακτήσει τη θέση του, πέρασε διά πυρός και σιδήρου και γι’ αυτό βρίσκεται στο κέντρο μεγάλων προσδοκιών, δικών του και των οικείων του και πρέπει να φανεί αντάξιος αυτών των προσδοκιών. Και οι μεγάλες προσδοκίες στη σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι πνευματικής φύσης, έχουν καθαρά υλική υπόσταση….Ένα cayenne, μια μεζονέτα στα βόρεια προάστια, ένα εξοχικό με πισίνα, ένα σκάφος… Οι εικόνες αυτών των αντικειμένων βρίσκονται στο μυαλό του γιατρού όταν παίρνει φακελάκι, συνταγογραφεί άχρηστα και ίσως επικίνδυνα φάρμακα και εξετάσεις, προβαίνει σε μη απαραίτητες επεμβάσεις, δεν κόβει απόδειξη παροχής υπηρεσιών ή κόβει μειωμένη…
Τελειώνοντας το άρθρο, θέλω να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη από τους γιατρούς που δεν έχουν καμιά σχέση με όλα τα παραπάνω, γιατρούς που ζουν αποκλειστικά με τον μισθό του ΕΣΥ, γιατρούς που τρέχουν στα πέρατα του κόσμου για να βοηθήσουν φτωχούς και ανήμπορους ανθρώπους, γιατρούς που δεν παίρνουν χρήματα από φτωχούς… Δυστυχώς όμως για όλους εμάς, μάλλον είναι μικρή μειοψηφία…
Δημήτριος Σουλιώτης
