Όταν στο φύλλο της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ, στις 2 Ιουλίου 2011, αναρωτιόμαστε στον τίτλο της στήλης εάν οι δημοτικοί σύμβουλοι του Αμαρουσίου θα έκαναν την υπέρβαση στη συζήτηση για τα οικονομικά του Δήμου, δεν είχαμε φανταστεί ότι η εν λόγω συνεδρίαση θα μπορούσε να λάβει διαστάσεις παρωδίας. Δυστυχώς, το ζήσαμε κι αυτό. Η συνεδρίαση της 12ης Ιουλίου μόνο τιμή δεν περιποιεί στο συμβούλιο των αιρετών μιας μεγάλης πόλης, ο Δήμος της οποίας τυγχάνει να συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τους πλέον υπερχρεωμένους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) της Ελλάδος.
Του Θάνου Σταθόπουλου
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι τοποθετήσεις των συμβούλων για την οικονομική κατάσταση των Δήμων και ιδιαίτερα του Αμαρουσίου, στο πλαίσιο της νέας αυτοδιοικητικής εποχής, εξαντλήθηκαν σε ανούσιες εκθέσεις ιδεών, σε επαναλήψεις «επαναστατικών» κοινοτοπιών, σε ανταλλαγή αιχμηρών σχολίων για τις παρελθούσες δημοτικές διοικήσεις και, βέβαια, σε γενικευμένη επίθεση κατά της κακής κεντρικής εξουσίας. Όσο για το αποτέλεσμα, το «μηδέν εις το πηλίκον» μάλλον ως επικεικής χαρακτηρισμός θα εκλαμβανόταν.
Η αλήθεια είναι ότι η όλη η συζήτηση ήταν μια τεράστια «τρύπα στο νερό». Τόσο μεγάλη, όσο και το έλλειμμα ουσιαστικού λόγου και κυρίως ρεαλιστικών προτάσεων για την αντιμετώπιση της ιδιαίτερα ακραίας οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν το Μαρούσι και η χώρα ολόκληρη. Και το πλέον απογοητευτικό ήταν η διαπίστωση ότι αρκετοί δημοτικοί σύμβουλοι, της πλειοψηφίας και της μείζονος μειοψηφίας, συμμετείχαν στη συνεδρίαση με εντελώς… διεκπεραιωτική διάθεση. Η φωτογραφία της στήλης αποτυπώνει την εικόνα που παρουσίασε η αίθουσα συνεδριάσεων στο μεγαλύτερο διάστημα που κράτησε η πολύωρη συζήτηση για τα οικονομικά του Δήμου.
Μάταια ο πρόεδρος του Σώματος, παρά τις διαρκείς και φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλε, αγωνιζόταν να ησυχάσει κάποιους συναδέλφους του που περιφέρονταν άσκοπα στην αίθουσα ή «κουτσομπόλευαν» για οτιδήποτε άλλο, εκτός από το υπό συζήτηση θέμα. Χαρακτηριστικό του κλίματος ήταν και το γεγονός ότι, σε κάποιες στιγμές της συνεδρίασης, αντικρύζοντας τα άδεια έδρανα στη συμπολίτευση και τη μείζονα αντιπολίτευση, ο Επαμεινώνδας Γαρδέλης δεν κρατήθηκε και σχολίασε απογοητευμένος: «Το βλέπω πόσο ενδιαφέρει κάποιους δημοτικούς συμβούλους η οικονομική κατάσταση του Δήμου».
Αν επιχειρούσαμε να δώσουμε σε… τίτλους τα στοιχεία της εν λόγω συνεδρίασης που η στήλη έκρινε ως ενδιαφέροντα, αυτά θα μπορούσαν να κωδικοποιηθούν ως εξής:
● Παντελής έλλειψη αυτοκριτικής, τόσο από την πλευρά των συμβούλων που συμμετείχαν στις προηγούμενες δημοτικές διοικήσεις που υπερχρέωσαν το Μαρούσι, όσο και από την πλευρά της σημερινής διοίκησης για τα όποια λάθη της σχεδόν στα πέντε χρόνια που διοικεί την πόλη.
● Γενική παραδοχή ότι τα οικονομικά του Δήμου είναι σε τέτοια τραγική κατάσταση που μετά βίας μπορεί και λειτουργεί τις υπηρεσίες του.
● Σαφέστατη διάθεση να παρουσιαστεί ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα βαριά χρέη του Δήμου (προς τράπεζες και προμηθευτές) και την αδυναμία του να τα αποπληρώσει, τη φέρει η κεντρική εξουσία, που δεν του αποδίδει τους οφειλόμενους πόρους.
● Καθολική άρνηση στην προοπτική υπαγωγής του Δήμου στο καθεστώς οικονομικής εξυγίανσης που προβλέπει ο «Καλλικράτης», αλλά χωρίς σαφή εναλλακτική πρόταση.
● Προαναγγελία από την πλευρά της δημοτικής αρχής για την ύπαρξη 5ετούς επιχειρησιακού σχεδίου εξόδου του Δήμου από την κρίση και υπόσχεση ότι αυτό θα συγκεκριμενοποιηθεί και θα έρθει στο Δημοτικό Συμβούλιο σε προσεχή συνεδρίαση.
● Γενικευμένη επίθεση, κυρίως από την πλευρά της ελάσσονος μειοψηφίας, κατά του «αδηφάγου ιδιωτικού κεφαλαίου», που προσπαθεί να αλώσει και την Τοπική Αυτοδιοίκηση (μέσω των ΣΔΙΤ και της κοινωνικής επιχειρηματικότητας) και το οποίο θα πρέπει να «χαρατσωθεί» για να εξευρεθούν οι πόροι συντήρησης των κοινωνικών δομών των ΟΤΑ.
Καθένα από τα παραπάνω σημεία θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν από μόνα τους θέμα μελλοντικής αρθρογραφίας από την παρούσα στήλη. Ωστόσο, εκείνο που προέχει στην παρούσα συγκυρία δεν είναι τα λόγια, γραπτά ή προφορικά, αλλά η ανάληψη άμεσης κι αποτελεσματικής δράσης. Κάτι για το οποίο δεν μας έπεισαν ότι είναι έτοιμοι οι δημοτικοί σύμβουλοι του Αμαρουσίου.
Απεναντίας, η αίσθηση που αποκομίσαμε είναι ότι πολλοί εξ αυτών δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι είμαστε στο… και πέντε της κρίσης και νομίζουν ότι, αφήνοντας τα πράγματα στην τύχη τους, κάτι θα γίνει στο τέλος και όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Ή, ακόμη χειρότερα, θεωρούν ότι με το να βγάζουν «πύρινους» λόγους κατά της κεντρικής εξουσίας, αυτοκαθάρονται από τα δικά τους «αμαρτήματα» και μπορούν άνετα να διεκδικήσουν εκ νέου την ψήφο μας.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν πείθουν πλέον. Αρκετοί από τους σημερινούς όψιμους, σκληρούς επικριτές των μνημονιακών συμβάσεων και των αντισυνταγματικών οικονομικών αφαιμάξεων των λαϊκών μαζών, προέρχονται από τα κομματικά φυτώρια των δύο «μεγάλων» κομμάτων, τα οποία βαρύνονται εξίσου για τη δραματική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας. Έχουν επανειλημμένως ψηφίσει τα δύο αυτά κόμματα, έχουν κατά καιρούς στελεχώσει τους διάφορους μηχανισμούς τους κι ακόμη και σήμερα συμμετέχουν σε αρκετά θεσμικά όργανά τους.
Άρα, ας αφήσουν τα «κροκοδείλια» δάκρυα κι ας χαμηλώσουν τους τόνους, τουλάχιστον μήπως και τους αγνοήσουμε. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση, ίσως να μπούμε στον πειρασμό να ζητήσουμε πειστικές εξηγήσεις, που είναι βέβαιο ότι οι ίδιοι αδυνατούν να δώσουν.
Το θάρρος αποτελεί προτέρημα στην πολιτική. Αντιθέτως, το θράσος μπορεί σε κάποιες περιόδους να κολακεύει ένα αφελές τμήμα του εκλογικού σώματος, αλλά σε κρίσιμες στιγμές, όπως η σημερινή, γυρνά μπούμερανγκ σε αυτούς που το επιδεικνύουν.
