Μπορεί οι θρυλικοί δεινόσαυροι που έζησαν πριν εκατομμύρια χρόνια, οι οποίοι ήταν ικανοί να καταβροχθίζουν τόνους χλωρίδα να μην υπάρχουν σήμερα, υπάρχει όμως, το ανθρώπινο είδος «Homosapiens» που αντικατέστησε επαξίως αυτά τα γιγάντια ερπετά. Η μόνη διαφορά, βέβαια, είναι ότι οι μεν δεινόσαυροι μετά τον κορεσμό της αδηφαγίας τους σταματούσαν να τρώνε, ενώ κάποιοι από το ανθρώπινο είδος δεν έχουν ποτέ κορεσμό.
Γράφει ο Γιώργος Σταυράκης, κοινωνιολόγος
Όπως καταλαβαίνετε μιλάμε για τους σύγχρονους «δεινόσαυρους» της απληστίας για την με οποιοσδήποτε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο, συσσώρευση χρήματος. Ο αθέμιτος είναι της μόδας και προτιμητέος.
Αναστοχαζόμενοι την ανθρώπινη ιστορία, θα βρούμε μια ποικιλία δεινοσαύρων που προέρχονται από το χώρο της πολιτικής, το τραπεζικό και το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο. Με την πάροδο των αιώνων το χρήμα εδραιώθηκε ως η κατεξοχήν αναγνωρίσιμη αξία για τον άνθρωπο. Εκεί που η πνευματική καλλιέργεια υπολείπεται, η ανάγκη για συσσώρευση χρήματος παίρνει παθολογική μορφή, αυξάνει το δέλεαρ και ηδονίζει.
– Οι ηθικές αρχές, ο ανθρωπισμός, η εντιμότητα, οι επιδόσεις στα γράμματα, στις επιστήμες περνούν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα και σε πολλές περιπτώσεις εξαφανίζονται από τις συνειδήσεις.
Το χρήμα γίνεται αυτοσκοπός και δίνει την προσωρινή αίσθηση της παντοδυναμίας αφού, πολλοί πιστεύουν, μας χαρίζει και την αθανασία. Σε μια κοινωνία όπου το χρήμα έχει κατακτήσει τις ψυχές των ανθρώπων οι κροίσοι και οι έχοντες σπεύδουν να μπούνε στην κατάψυξη (κρυογονική) και να ξαναζήσουν όταν η επιστήμη το μπορέσει. Προς αυτήν την κατεύθυνση έχουν μεριμνήσει και οργανωθεί κέντρα κατάψυξης σωμάτων στην Αμερική και εγκεφαλικής ουσίας στη Ρωσία όπου τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται. Τα κέντρα αυτά απευθύνονται όχι σε κοινούς θνητούς αλλά σε Homo-sapiens παύλα, δεινόσαυρους. Και βέβαια είναι αυτονόητο ότι οι εμπνευστές της ιδέας είναι «επιστήμονες-δεινόσαυροι»
– Φέρνοντας τώρα στο μυαλό μας τα χρόνια της μεταπολίτευσης και στη συνέχεια τη σοσιαλιστική πανδαισία που ίδρυσε ο δεύτερος της «δυναστείας» Παπανδρέου, και οι συν αυτώ, αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία με τα δανεικά δεν μπορεί παρά, να ξαναγυρίσει ο νους μας στους συμπαθείς, κατά τα άλλα, δεινόσαυρους. Πρέπει ωστόσο, να πούμε πως αυτά τα ερπετά της παλαιολιθικής εποχής έχουν και τις δικές τους φοβίες. Φοβούνται.
– Δεν εμφανίζονται σε κοινωνίες όπου οι πολίτες έχουν αναπτυγμένη την κριτική ικανότητα και συνεπώς προσέχουν τι ρίχνουν στην κάλπη. Γιατί μέσω της κάλπης ένας λαός μπορεί να μεγαλουργήσει, μπορεί όμως και να προκαλέσει και την καταστροφή του. Οι ρίζες της σημερινής κατάστασης που βιώνει η χώρα μας πρέπει άμεσα να αναζητηθούν στον απόλυτο αμοραλισμό που φτάσαμε ως λαός. Φτιάξαμε μια κοινωνία, κράτος που σιτίζει διπλάσιο αριθμό υπαλλήλων, από όσους χρειάζεται. Ένα κράτος παράνοιας και μαξιμαλισμού, εντελώς ανίκανο και απροσάρμοστο με τις εξελίξεις. Ένα παιδαγωγικό σύστημα που εκπαιδεύει στην αγλωσσία, την ακρισία, στην κοινωνική ιταμότητα. Ένα σύστημα διαπλοκής και φαυλότητας όπου έχει ως αυτοσκοπό το χρήμα, και μέσα από αυτό, έναν ηδονιστικό και αχαλίνωτο τρόπο ζωής. Ο άκρατος υλισμός υπερνίκησε τις πνευματικές αξίες.
– Έτσι, ανοίξαμε διάπλατα τις πόρτες όχι μόνο στους ντόπιους κρυφούς και φανερούς δεινόσαυρους, αλλά και στο πολυεθνές χρηματοπιστωτικό, και εν πολλοίς τοκογλυφικό κατεστημένο.
Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα έσκαψε μόνη της «το λάκκο» δανειζόμενη με αφροσύνη. Οι μοιραίοι της πολιτικής μετέθεταν το χρέος στον επόμενο, στην επόμενη γενιά, δηλαδή σε εμάς και τα παιδιά μας.
Όλα τα άλλα, που λέγονται, είναι απλές οδοντόκρεμες.
