Ζώντας μέσα στη φοβική πλημμυρίδα της ενημέρωσης με τη σύμπραξη νεόκοπων οικονομολόγων, αναλυτών και δημοσιογράφων, που ξεπερνούν τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας ενίοτε, ο Έλληνας ακροατής δεν ξέρει αν πληροφορείται ή παραπληροφορείται. Τον συνοδεύει η αμφιβολία και η αβεβαιότητα του αύριο.
Έχασε το χαμόγελό του και τείνει να χάσει ακόμα και την ελπίδα του. Αυτά γιατί πιστοποιεί την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, τη μη τήρηση νόμων και θεσμών και τη μετατροπή της Βουλής σε αρένα ανεπίτρεπτων λεκτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των βουλευτών. Σημάδια ανωριμότητας και αρένα βλακώδους λαϊκισμού, που εγκυμονούν κινδύνους διάλυσης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Καιρός να συνέλθουν.
Ας αναλογισθούν τις ευθύνες των κι ας θυμηθούν ανάλογα φαινόμενα κατά το παρελθόν που οδηγούν προς εθνικό διχασμό, με όσα φοβερά και ολέθρια συνέβησαν. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους, όλες οι πτέρυγες της Βουλής.
Ως Έλληνας προσπαθώ να αναλύσω το θέμα της συμπεριφοράς της Γερμανίας κυρίως, αλλά και των λοιπών εταίρων μας προς τη χώρα μας.
Όλοι γνωρίζουμε πως η Γερμανία αποτελεί ένα ευνοούμενο κράτος που δουλεύει σαν μια καλοκουρντισμένη ανθρώπινη ατμομηχανή, επιτυγχάνοντας ζηλευτούς ρυθμούς ανάπτυξης και παραγωγικότητας σε όλους τους τομείς. Είναι μια χώρα ευημερούσα και ξεχωριστή, που κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια της και μάλιστα πολύ γρήγορα, μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του συνόλου των υποδομών της. Σήμερα προηγείται όλων στις εξαγωγές και φιγουράρει ως ηγέτιδα χώρα της ΕΕ των 27. Όμως αυτά τα επιτεύγματά της, δεν την απαλλάσσουν από την ακατανόητη και τραγική απόφασή της να αιματοκυλίσει Ευρώπη και Αμερική, δημιουργώντας ολοκαυτώματα και απώλειες ανθρώπινων υπάρξεων απ’ όπου κι αν πέρασε, με πρώτο και αδιαγράφητο το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Αληθινό στίγμα για τον πολιτισμό. Η Γερμανία στο διάβα της ιστορίας της είναι γεμάτη με τέτοιες αποκοτιές, εγείροντας το εύλογο ερώτημα των ανθρώπων, ποιο είναι το κίνητρό της; Παλαιότερα προβαλλόταν έντονα, πιθανόν και σήμερα, ο ζωτικός της χώρος και η προσάρτηση νέων εδαφών, ιδιαίτερα ομόρων κρατών με συγγενείς ή μη προς αυτούς μειονότητες. Παρ’ όλες τις ήττες της που κατά καιρούς είχε υποστεί, ουδέποτε μετανόησε και συνέχισε τις υπερφίαλες και αλαζονικές συμπεριφορές της. Ακόμα και τα πιστεύω της είναι υπό έρευνα. Αποτελούν την κύρια Άρια φυλή της Ευρώπης αν όχι τη μοναδική. Πομπώδες και ενδεικτικό της εμμονής των, νομίζω πως είναι το DEUTSCHLAND UBER ALLES που η εκάστοτε επηρμένη ηγεσία της, με την κατάλληλη διαχρονική προπαγάνδα της πέρασε στο λαό.
Αναφέρομαι σ’ αυτό το σημείο, γιατί θαρρώ πως είχε δίκαιο ο Νίτσε που στο βιβλίο του «Η γέννηση της Τραγωδίας» το 1872 κάνει μια ιδιαίτερη μνεία στο ελληνικό έθνος, που με βάζει σε σκέψεις γύρω από τη ψυχολογική διάσταση του θέματος. Γράφει ο Νίτσε:
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπά εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς των, δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, που και που, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι Ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού… Και σχεδόν πάντα, τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας, σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα». Όλα αυτά στο κεφάλαιο 15 του βιβλίου.
Κι ο πειρασμός με ωθεί να ρωτήσω. Είναι τόσο ισχυρά εγγεγραμμένο στο DNA των Γερμανών και των άλλων Ευρωπαίων ώστε αδυνατούν να απαλλαγούν από την αλήθεια, πως ο πολιτισμός γεννήθηκε εδώ, στην κοιτίδα του, την Ελλάδα; Πόσο δίκαιο έχεις φίλη Χαριτίνη, που επιμένεις ασταμάτητα, και μπράβο σου, για τους ακαταμάχητους Έλληνες.
Δυστυχώς η υπεροψία των Γερμανών ηγετών, σ’ όλα τους τα κλιμάκια, είναι παρόμοια. Μια αχαλίνωτη και ξεδιάντροπη αλαζονεία. Ιδού ένα χαρακτηριστικό δείγμα:
Αρχές Απρίλη του 1941 οι Γερμανοί εισβάλλουν στη Θεσσαλονίκη υπό τον Ταξίαρχο Βερστ, αντιπρόσωπο του στρατάρχη Φον Λιστ. Κατά τα ειωθότα, οι αρχές της πόλης προσήλθαν για το “Καλώς ήλθατε”.
Σαν ήλθε η σειρά του Μητροπολίτη να προσφωνήσει τον Γερμανό εισβολέα, ο τότε Δεσπότης Γεννάδιος άρχισε ως εξής:
«Χαιρετίζω την εδώ άφιξή σας και σας ενημερώνω πως είχα την τιμή να παραλάβω την πόλη ελευθέραν από τους Τούρκους το 1912 και ευελπιστώ πως λίαν συντόμως θα την παραλάβω και πάλιν ελευθέραν».
