• Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ θεωρώ ότι έχουμε μυστικές υπηρεσίες αντάξιες του κράτους μας, αντάξιες των προσδοκιών μας, ως λαού και ως έθνους.
• Διάβασα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής (9/12/12), ότι «μέσα στη θύελλα των περικοπών μισθών και συντάξεων του Δημοσίου (…) οι πράκτορες και οι υπάλληλοι της ΕΥΠ κατάφεραν να εξαιρεθούν από το Ενιαίο Μισθολόγιο και τις άλλες περικοπές».
• Αμ πως, που έλεγε και ο Θύμιος στις ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του ’60!
• Τι μυστικοί θα ήταν, αν δεν ξέφευγαν.
• Μάλιστα, λέει το δημοσίευμα, η σχετική εξαίρεση έγινε εν αγνοία του υπουργείου Οικονομικών και με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου.
• Άλα τις.
• Όλα καλά τούς πήγαν.
• Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι γιατί τώρα «τρέχουν να εξηγήσουν στην Τρόικα Εξωτερικού τι συνέβη και πως συνέβη».
• Μάλλον, η Τρόικα τούς πήρε είδηση με τους δικούς της πράκτορες.
• Ή υπήρξε διαρροή από δικούς μας πράκτορες.
• Έτοιμος είμαι, να γράψω μυθιστόρημα «οικονομικής κατασκοπίας».
• Αλλά διάβασα και άλλα, στο Βhmagazino της ίδιας ημέρας και ξύπνησαν μέσα μου οι αναμνήσεις, για το πόσο υπέροχοι είμαστε ως Έλληνες.
• «Γιατί απέτυχε η ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία;», αναρωτιέται το άρθρο και αναλύει πόσα ελληνικά μοντέλα κυκλοφόρησαν από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 μέχρι το τέλος του ’80.
• Και θυμήθηκα κάτι παλιά άρθρα του περιοδικού «4 τροχοί», που έλεγαν τότε ότι «δεν επέτρεπαν την ανάπτυξη αυτοκινητοβιομηχανίας, οι τότε εισαγωγείς αυτοκινήτων, μαζί με κάποιους παράγοντες».
• Συν τη γραφειοκρατία, που εμπόδιζε τις επενδύσεις στη χώρα.
• Είδατε, που τώρα εν μέσω οικονομικής κρίσης, θυμούνται όλοι τις χαμένες ευκαιρίες;
• Βλέπεις, τον καιρό που έρχονταν τα… «πακέτα Ντελόρ», κάποιοι τα έκαναν βίλες και πισίνες.
• Τρέχουμε τώρα, να προλάβουμε το… τρένο της ανάπτυξης.
• Πώς να τρέξουμε όμως όταν είμαστε ξυπόλητοι;
• Άσε που η διαδρομή είναι στρωμένη και με αγκάθια.
• Και όχι αυτό μόνο…
• Δεν καθόμαστε να κάνουμε και κάποια αυτοκριτική, αλλά μας φταίνε πάντα… οι άλλοι.
• Όπως λέει και ο Στέλιος Ράμφος, αυτός ο τελευταίος φιλόσοφος, «το παιδικό μας βλέμμα αιχμαλωτίζεται στην εικόνα ενός αδηφάγου καταναλωτικού πυρετού, που θαμπώνει το μεγάλο κάδρο της κριτικής και της ενεργητικής πρόληψης».
• «Καταναλώνουμε τυφλά και μαζικά χωρίς να χωνεύουμε την αξία της δημιουργικότητας, της καινοτόμας δραστηριότητας, χωρίς να ρισκάρουμε».
• Την αξία της δημιουργικότητας. Χα!
• Και πού να ήξερε ο καλός αυτός φιλόσοφος, ότι στο Μαρούσι βρέθηκαν 370 άνθρωποι, που σε αυτή «τη δύσκολη για την πατρίδα οικονομική συγκυρία», υπέγραψαν από κοινού μανιφέστο (κατά κάποιου «προδότη», προφανώς), με το οποίο μανιφέστο θεωρούν το χορό και κυρίως το Latin, «δημιουργική και ποιοτική διέξοδο».
• Και μη νομίζεις, αγαπητέ αναγνώστη, ότι με αυτή τη «δημιουργική» ενασχόληση συμβάλλουν στην εισαγωγή συναλλάγματος και στη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος της χώρας.
• Αντίθετα, για να χορεύουν «δημιουργικά και ποιοτικά», πληρώνουν και από πάνω.
• Ευτυχώς όμως, αυτό δεν το γνώριζε Στέλιος Ράμφος για να το συμπεριλάβει στη μελέτη του.
• Ελπίζω πάντως, να το μελετήσει ο μαθητής του και συνεργάτης μας και φίλος Δημήτρης Σουλιώτης, δια τα περαιτέρω.
Άγγελος Πολύδωρος
