Aναπάντητο έμεινε το ερώτημα, κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Αμαρουσίου την εβδομάδα που πέρασε, σχετικά με το εάν έχει ουσιαστικά πτωχεύσει ή όχι ο Δήμος μας.
Του Θάνου Σταθόπουλου
Σύμφωνα με τη μειοψηφία, η οποία επικαλέστηκε τα στοιχεία του ισολογισμού του Δήμου για το 2011, η πτώχευση έχει πλέον συντελεστεί και λείπει μόνο να μπει το «λουκέτο» στην είσοδο του μεγάρου της Βασ. Σοφίας. Από την πλευρά της, η διοίκηση, επικαλούμενη κι αυτή τα ίδια στοιχεία ισολογισμού, κατηγόρησε τη μειοψηφία για «καταστροφολογία» κι απέρριψε κάθε πιθανότητα να κλείσει ο Δήμος. Μάλιστα, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, έκανε λόγο για «νοικοκύρεμα» των οικονομικών και έφθασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξει ότι ο Δήμος Αμαρουσίου λειτουργεί πλέον ως πρότυπο Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κινούμενος σε υγιή οικονομική βάση!
Όπως συμβαίνει συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις, η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση. Ο Δήμος Αμαρουσίου δεν έχει ακόμη πτωχεύσει και δεν κινδυνεύει, τουλάχιστον άμεσα, με «λουκέτο». Από την άλλη, απέχει «έτη φωτός» μακριά από το να θεωρηθεί ένα υγιές «μαγαζί», που μπορεί να αντιμετωπίσει, χωρίς έξωθεν βοήθεια, τα τεράστια «ανοίγματά» του. Και όσο κι αν οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια (σε αντίθεση με ό,τι υποστήριξαν αρκετοί δημοτικοί σύμβουλοι), τα στοιχεία του ισολογισμού για την περσινή χρήση και κυρίως οι παρατηρήσεις του ορκωτού ελεγκτή λογιστή, μόνο αισιόδοξη οικονομική εικόνα δεν «σκιαγραφούν» για τον Δήμο μας.
Το να παραθέσουμε τα επιμέρους νούμερα για τα έσοδα, έξοδα, δάνεια κ.λπ., μάλλον δεν θα προσέθετε κάτι στο παρόν άρθρο, ούτε θα έκανε σοφότερους τη μέση μαρουσιώτικη οικογένεια ή τον επαγγελματία που δραστηριοποιείται στην πόλη. Ίσως ένα και μοναδικό νούμερο να αποτυπώνει εύγλωττα την όλη κατάσταση: Παρά τις προσπάθειες νοικοκυρέματος τις οποίες επικαλείται η δημοτική αρχή, το «έλλειμμα εις νέον» στον ισολογισμό του 2011 είναι αυξημένο κατά περίπου 7 εκατ. ευρώ σε σχέση με το 2010. Γεγονός που σημαίνει ότι η «μαύρη τρύπα» για τον Δήμο Αμαρουσίου διαρκώς και βαθαίνει.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε για το 2013, παρά τις όποιες προθέσεις της δημοτικής αρχής, δεν θα μπορέσει να εκτελεστεί ως έχει. Και είναι επίσης βέβαιο ότι η πολυπόθητη ισοσκέλιση στο πρώτο τρίμηνο δεν θα επιτευχθεί, οπότε τον λόγο θα λάβει το «μνημονιακό» Οικονομικό Παρατηρητήριο, το οποίο και θα αναγκάσει τον Δήμο να επιβάλει πρόσθετα «χαράτσια» στους δημότες του.
Κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, αλλά και κάπου εδώ θα δοκιμαστούν τα ειδικά πολιτικά βάρη διοίκησης και μειοψηφίας.
Ο πρώτος δρόμος και δυστυχώς ο πιθανότερος, θα είναι να έχουμε «λεονταρισμούς» από την πλευρά της διοίκησης και καλέσματα σε ανυπακοή από την πλευρά της μειοψηφίας, τα οποία -όπως έχει αποδειχθεί στο παρελθόν και με άλλα θέματα- δεν θα φέρουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για την τσέπη του Μαρουσιώτη.
Ο άλλος δρόμος, ο δυσκολότερος, είναι να υπάρξει μία κοινή στρατηγική άμυνας του Δημοτικού Συμβουλίου, η οποία θα αποσκοπεί κυρίως στον όσο το δυνατόν δικαιότερο επιμερισμό των οικονομικών βαρών, στην αναζήτηση αναπλήρωσης των μη επιτεύξιμων εσόδων του προϋπολογισμού από νέες πηγές, πλην της τοπικής φορολογίας και, τέλος, η ενίσχυση των κοινωνικών δομών – υπηρεσιών ώστε να ωφεληθούν οι σκληρότερα δοκιμαζόμενοι από την κρίση συνδημότες μας.
Αναμφίβολα, η πρόταση – προτροπή της στήλης, να ακολουθήσουμε ως Δήμος τον δεύτερο δρόμο, δεν ακούγεται «επαναστατική». Μάλιστα, από κάποιους θα χαρακτηριζόταν ως «πλήρως εναρμονισμένη με την τρικομματική τροϊκανή κυβέρνηση» ή ακόμη χειρότερα ως «προδοτική» για το Μαρούσι. Ο γράφων θα τη χαρακτήριζε απλώς ως ειλικρινή και έντιμη σε ό,τι αφορά το πλαίσιο των όσων μπορούμε και οφείλουμε να διεκδικήσουμε και να διασφαλίσουμε.
Ωστόσο, αν νομίζουν κάποιοι ότι με το να βγούμε στον δρόμο, να κλείσουμε τον Δήμο και να αρνηθούμε να εφαρμόσουμε τους νόμους, θα αναγκάσουμε την κεντρική εξουσία να αποδεσμεύσει κονδύλια για το Μαρούσι, δεν έχουν παρά να υιοθετήσουν αυτή την πολιτική. Μόνο που την ίδια στιγμή θα πρέπει να καλέσουν τον μαρουσιώτικο λαό να εγκρίνει, ακόμη και με τη μορφή τοπικού δημοψηφίσματος, την πολιτική τους. Γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο -κι ελπίζουμε ότι τουλάχιστον αυτό δεν μπορούν να το αποκλείσουν- να μην «πιάσει» η πίεση και η «ανυπακοή» και τελικώς να βρεθούν πολλοί συνδημότες μας σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από αυτήν που σήμερα βιώνουν.
Το ποιος δρόμος τελικά θα επιλεγεί, είναι κάτι που το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας θα πρέπει να συζητήσει σε μία ειδική συνεδρίαση το αμέσως επόμενο διάστημα. Εκεί, ας καταθέσει καθένας τις υπεύθυνες προτάσεις του κι ας αναλάβει τις προσωπικές ευθύνες του. Αλλά, καλό θα είναι, πριν ψηφίσει το «ναι», το «όχι» ή το «παρών», να φέρει στον νου του τους δικούς του, τους γείτονές του και τον έμπορο της γωνίας…
