Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια περιδίνηση της οικονομίας μας και τη δημιουργία αδιεξόδων και την κυβέρνηση να καταβάλει υπεράνθρωπες, αν όχι απέλπιδες, προσπάθειες για να βγούμε αυτή τη σκοτοδίνη, στην οποία μας έριξαν άφρονες, αν όχι ανθέλληνες, πολιτικοί.
Να θυμηθούμε ότι όταν ανέλαβε η κυβέρνηση ΓΑΠ, η ανεργία ήταν 7,5%, τα spread των δανείων μας ήταν στις 130 μονάδες βάσης, με πλήρη δανειοληπτική δυνατότητα, το έλλειμμα γύρω στο 8% και τα συμπτώματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήταν αυτά που είχε όλος ο ευρωπαϊκός νότος και όχι μόνο και τόσα άλλα ευνοϊκά στοιχεία.
Τούτο σημαίνει ότι με κάποια ήπια μέτρα λιτότητας, όπως αυτά που είχε την τόλμη να εξαγγείλει προεκλογικά ο Κ.Καραμανλής, η κρίση θα είχε ξεπεραστεί με μικρές απώλειες. Ακόμη και μετά την τυφλή υπογραφή του Α’ Μνημονίου, υπήρχαν δυνατότητες λιγότερων απωλειών, αν η τότε κυβέρνηση έδινε τη δέουσα προσοχή στις προτάσεις Σαμαρά. Φαίνεται όμως ότι τα σχέδια ήταν διαφορετικά και καταλήξαμε σε αυτή την τραγική κατάσταση, που μαρτυρά ότι υπήρξε μίσθανδρος.
Έτσι αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας ο κ.Σαμαράς, σε αυτή την θλιβερή κατάσταση, κατά την οποία η οικονομία είχε γονατίσει την ελληνική κοινωνία σε επίπεδο εξαθλίωσης, ως αποτέλεσμα μιας λανθασμένης (;) πολιτικής. Η καθοριστική αβελτηρία, ήταν το γεγονός ότι πλήγηκε υπερβολικά ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος είναι αυτός που παράγει και εφοδιάζει με χρήματα το κράτος για να καλύψει τις δικές του δαπάνες, από τη μια μεριά και ο ανεξήγητος φόβος πολιτικού κόστους, να θίξει τονμυπερδιογκωμένο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα από την άλλη. Συγχρόνως το δάνειό μας κατέστη εγγυημένο, οπότε ο κ.Σαμαράς, η χώρα όντας στο μάτι του κυκλώνα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρω, δεν είχε εναλλακτικές δυνατότητες από το να ακολουθήσει, εκών άκων πλέον το Μνημόνιο.
Έτσι ο κύριος στόχος της δημοσιονομικής πολιτική που ήταν η εξάλειψη του ελλείμματος, κατέστη είτε ως άλλη Λερναία Ύδρα, είτε ως το γεφύρι της Άρτας. Τούτο διότι ύστερα από τις τόσες αιματηρές θυσίες και εξουθενωτικά μέτρα, το έλλειμμα εξακολουθεί να μας φοβερίζει, διότι το δημόσιο παραμένει σχεδόν ανέπαφο, χωρίς ουσιαστική δηλαδή μείωση των δαπανών του δημοσίου, από ένα μέρος και η αποδυνάμωση του ιδιωτικού τομέα, με συνεχείς φορολογίες, έκτακτες εισφορές, κλπ σκληρά μέτρα, τα οποία καταλήγουν στο κλείσιμο του 40% των επιχειρήσεων και καταστημάτων, απομειώνονται τα προσδοκώμενα έσοδα από την άλλη και έτσι το πρόβλημα συνεχίζεται. Τρώμε τις σάρκες μας.
Επομένως όπως κατ΄ επανάληψη έχουμε τονίσει, τα όποια πρόσθετα μέτρα και αν διανοηθούν να επιβάλουν, εξ αντικειμένου θα είναι ατελέσφορα, όπως είναι αμφίβολη η απόδοση των ήδη επιβληθέντων μέτρων λόγω ουσιαστικής αδυναμίας πληρωμών. Καθίσταται επομένως περίπου αδύνατο να πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, χωρίς να θρηνήσουμε ακόμη και θύματα. Άρα μόνο με ανάπτυξη θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Για να επιτευχθεί όμως ανάπτυξη, μεταξύ άλλων, πρέπει να λασκάρει ο βρόγχος της Τρόϊκα που μας πνίγει.
Αυτές οι απλές, μέχρι απλοϊκές, σκέψεις, δεν τις αντιλαμβάνονται οι δυνατοί της Ευρώπης, οι οποίοι είναι αυτοί που μας επιβάλλουν αυτά τα θνησιγενή, αλλά και θανατηφόρα μέτρα; Έχουμε επομένως υποχρέωση να θέσουμε αυτούς τους δυνατούς «εταίρους» μας ενώπιον των ευθυνών τους, όπως το αντάρτικο του Oland ή την αποφασιστική στάση του Monti και να ζητήσουμε να αλλάξουμε πολιτική. Εκτός και αν αποβλέπουν στην εξαφάνισή μας, οπότε να το ξέρουμε να λάβουμε και εμείς τις αποφάσεις μας και τα μέτρα μας, πριν χρειαστεί να περάσουμε κάτω από τα Καυδιανά Δίκρανα.
Η ριζική επίλυση των προβλημάτων όλων των κρατών της Ευρωζώνης τα οποία παρουσιάζουν οικονομικά προβλήματα και πριν δημιουργηθούν παρόμοια ακόμη και στη Γερμανία, διότι χωρίς αποφασιστικές λύσεις κανείς δεν θεωρείται άτρωτος και η Ευρωζώνη δεν θα επιβιώσει, είναι η ολοκλήρωση της ενοποίησης και ως συνομοσπονδία θα αντιμετωπίζονται όλα τα αναφυόμενα θέματα παντός είδους σε κάθε ομόσπονδο κράτος, χωρίς να διαμαρτύρονται πλέον οι πολίτες των δυνατών κρατών ότι πληρώνουν τους αδύνατους με τα δικά τους χρήματα.
Αυτά που μπορούν και πρέπει να γίνουν στο μεταξύ είναι:
1. Να παγώσουν οι δανειακές μας υποχρεώσεις για δέκα χρόνια, είτε απ’ ευθείας με από τους δανειστές μας, είτε να αποπληρώνονται τα λήγοντα ελληνικά ομόλογα από τη ΕΚΤ, χρεώνοντάς μας με επιτόκιο αυτό που χρεώνονται οι Τράπεζες (0,5%), έτσι ώστε χωρίς το άγχος των πληρωμών, να οργανώνουμε την ανάκαμψη της οικονομίας μας. Να συνδεθεί δηλαδή η αποπληρωμή των δανείων μας με την ανάπτυξη και την δυνατότητά μας για πληρωμή των δανείων μας.
2. Η ανακεφαλαίωση των Τραπεζών απ’ ευθείας από EMS ή την ΕΚΤ, χωρίς να χρεώνεται το κράτος με τα ποσά ως δάνειο.
3. Το ΕΣΠΑ να επιδοτεί τις επενδύσεις, χωρίς κρατική συμμετοχή.
4. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να συμβάλλει αποφασιστικά με χαμηλότοκα δάνεια για ελληνικές επενδύσεις.
Όλα τα πιο πάνω βρίσκονται στα πλαίσια του εφικτού και χρειάζεται η δυναμική και πειστική παρέμβαση της κυβέρνησής μας. Ιδού η Ρόδος.
*Ο Νίκος Αναγνωστάτος (nanagnostatos@gmail.com ) είναι μόνιμος κάτοικος Κηφισιάς. Στην Κηφισιά επέδειξε αξιόλογη κοινωνική και πολιτιστική δράση ως: Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Κηφισιάς από το 1990 και πρόεδρος Δ.Ε. «Κηφισεύς». Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και αντιδήμαρχος. Πρόεδρος του Συνοικιακού Συμβουλίου Κέντρου Κηφισιάς. Πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Κηφισιάς. Ιδρυτής της Ένωσης Πολιτών Κηφισιάς. Μεγάλη δραστηριότητα αναπτύσσει στους συλλόγους γονέων ως: Πρόεδρος των Συλλόγων Γονέων του 1ου Γυμνασίου/Λυκείου Κηφισιάς. Πρόεδρος της Ένωσης Γονέων Δήμου Κηφισιάς. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γονέων του νομού Αν. Αττικής. Πρόεδρος τώρα της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Γονέων (ΑΣΓΜΕ).
