Παρά τη μεγάλη και πολύπλευρη κρίση που βιώνει η κοινωνία μας, τα τελευταία πέντε χρόνια, η συνομοταξία των αγέρωχων της φυλής Καγιέν ζει και βασιλεύει σε
πείσμα των καιρών. Το Καγιέν είναι ένα αθώο μεν, ως αυτοκίνητο, αλλά σαν από κάποιο θαύμα ανεβάζει το status quo του οδηγού και των άλλων μελών της πανίδας των νεο-μπουρζουά.
– Τούτο διότι είναι κατασκευασμένο με υψηλές ποιοτικές προδιαγραφές, μεγάλη πολυτέλεια, ιπποδύναμη 2.500 cc, δερμάτινα καθίσματα και απευθύνεται σε ομάδα ανθρώπων οι οποίοι, το πιθανότερο είναι ότι δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους ή έστω, βρήκαν κάποια φλέβα χρημάτων για να μπορούν να αγοράσουν ένα πανάκριβο αυτοκίνητο. Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, υπάρχουν και οι άλλοι οι οποίοι ίδρωσαν για να το αποκτήσουν.
– Και στις δύο περιπτώσεις ωστόσο, το Καγιέν, από μόνο του, αποπνέει έναν αέρα που δίνει την ψευδαίσθηση κοινωνικά αναβαθμισμένων και άρα είναι ένας τρόπος να το δείξουμε αυτό μέσω ενός άψυχου μηχανήματος, αφού δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να το δείξουμε αυτό με την προσωπικότητά μας.
– Η γερμανική εταιρία «PORSCHE» που κατασκευάζει αυτά τα αυτοκίνητα, σε στοιχεία του 2011, βρέθηκε ότι η Ισπανία με υπερτετραπλάσιο πληθυσμό αγοράζει λιγότερα Καγιέν απ’ ό,τι η Ελλάδα των έντεκα εκατομμυρίων. Αυτή η διαφορά από μόνη της με έναν απλουστευτικό τρόπο μπορεί να ερμηνευθεί ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε τέσσερις φορές πλουσιότεροι από τους Ισπανούς για να εισάγουμε πανάκριβα αυτοκίνητα ή, τέλος πάντων, έχουμε μεγαλύτερη εσωτερική ανάγκη να εντάξουμε τον εαυτό μας σε ανώτερο κοινωνικό επίπεδο απ’ ό,τι πραγματικά είμαστε.
– Η πισίνα, στο αυθαίρετο που χτίσαμε στο δάσος, τα κότερα που στριμώχνονται στις αμέτρητες μαρίνες της ελληνικής επικράτειας, μαζί με τα ακριβά αυτοκίνητα δημιούργησαν μια νέα χιμαιρική τάξη νεόπλουτων. Ακόμη και σήμερα, σε μιαν Ελλάδα απαξιωμένη στα μάτια άλλων λαών, δεν δείχνει ότι συνειδητοποιούμε το τέλος της χίμαιρας που ζήσαμε με τα δανεικά.
Μέσα από την «ανάγκη» να φανούμε σπουδαιοφανείς, παραβιάσαμε το κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στις γενιές. Αγοράσαμε τεράστιους πόρους από το μέλλον των παιδιών μας, προκειμένου εμείς να περάσουμε καλά στο παρόν και έτσι υποθηκεύσαμε το αύριο των δικών μας παιδιών. Τώρα απλώς παρακολουθούμε και πάνω στα μεγάλα αδιέξοδα που φέρνει η ανεργία, ως εσχάτη λύση βρίσκουμε τη φυγή στο εξωτερικό προκειμένου αυτά να σωθούν με ορατό τον κίνδυνο της παρακμής και της κοινωνικής εσχατιάς.
– Έτσι λοιπόν, φίλοι μου, η υπερήφανη φυλή των Καγιέν μαζί με πολλές εκατοντάδες που βαρέθηκαν την ελληνική μιζέρια της τελευταίας πενταετίας, αγόρασαν πολυτελή διαμερίσματα στα Λονδίνα και τα Παρίσια για να περάσουν το υπόλοιπο του βίου τους ανώδυνα και ειρηνικά καταπώς λένε και οι γραφές.
– Η belle epoque ημών των νεοελλήνων -κοντινών απογόνων κλεφτών και αμαρτωλών- δείχνει στη σημερινή φάση των πραγμάτων να βρίσκεται σε ένα άδοξο τέλος. Και βεβαίως τις οίδε πότε θα ανακάμψουμε, όχι τόσο, από την οικονομική κρίση και την ανεργία, αλλά από το μικρόβιο της ασυνεννοησίας, του κομματικού κατακερματισμού, και εντέλει, της ανυπακοής των νόμων.
Ο γάμος μας με την Eυρωπαϊκή Ένωση έγινε με συνοικέσιο. Προίκα μας ήταν ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Μετά το μήνα του μέλιτος ήρθε η ώρα της αλήθειας: η προίκα βρέθηκε φαγωμένη… Το έτος 1977 ο Κων/νος Καραμανλής δήλωσε στη Βουλή: «Στην Ελλάδα η πολιτική και οικονομική ασυδοσία των ολίγων καταστρέφει την ελευθερία και την ευτυχία των πολλών». Μας θυμίζει τίποτα αυτό;
