Πιστεύω πως μπορώ λόγω ηλικίας και εμπειριών ν’ ασχοληθώ με την παρούσα κατάσταση και να προσπαθήσω να στείλω ένα μήνυμα στους νέους που βιώνουν σήμερα δυσκολίες.
Γεγονός είναι ότι οι δυσκολίες που πέρασε η δική μου γενιά ήταν πολύ πιο φοβερές, διότι χάσαμε τα παιδικά, τα εφηβικά και τα νεανικά χρόνια μας.
Ήταν την εποχή που ακούσαμε τη σειρήνα του 1940, που πραγματικά ήταν η αρχή των δεινών μας.
Ξαφνικά αρχίσαμε να ζούμε στιγμές μεταξύ φόβου και απελπισίας, μη γνωρίζοντας τι επρόκειτο να συμβεί.
Σε λίγες στιγμές άλλαξαν όλα, ξεκινώντας από την πείνα μα προπαντός την έλλειψη ελευθερίας.
Για μας δεν υπήρξε ποτέ τρόπος ενημέρωσης, διότι και τα λιγοστά ραδιόφωνα τα κατέσχεσαν οι Γερμανοί.
Δεν είχαμε δικαίωμα αθλητισμού, εκδρομών και πολλές φορές και χώρους για μάθηση.
Μέσα μας όμως, στις νεανικές ψυχές, μια σπίθα ξεπήδησε ώστε να βρούμε τρόπους ν’ αντισταθούμε σ’ αυτή την άγνωστη λαίλαπα.
Εκείνο που καταφέραμε ήταν ν’ αναπτύξουμε φιλία, συναδελφικότητα και αγωνιστικότητα, κάτι που κρατήσαμε σ’ όλη μας τη ζωή.
Τότε δεν είχαμε κόμματα, δεν μας κατηύθυνε κανείς.
Προσπαθούσαμε μόνο να βρούμε τρόπο για να αντιμετωπίσουμε τα δεινά μας.
Ήμασταν αποκλεισμένοι απ’ όλους. Παρ’ όλα αυτά, όταν δεν χρειαζόταν να αγωνιστούμε, κατεβαίναμε στην πρωτεύουσα με άθλιο ΓΚΑΖΟΖΕΝ. Σε κάθε σύναξη ήμασταν παρόντες, ενώ πολλές φορές αντιμετωπίσαμε και σκληρή βία από τους εχθρούς μας.
Καταφέραμε όλα αυτά τα μαύρα χρόνια τις πιο πολλές ώρες κλεισμένοι στα σπίτια μας, χωρίς τελείως φως λόγω συσκοτίσεως, να μη ξεχάσουμε την ανθρωπιά μας.
Ξέρω, πολλοί θα πείτε ήταν αλλά χρόνια, όμως μετά 60 χρόνια βλέπετε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Με τη διαφορά ότι εσείς οι νέοι έχετε τώρα κάθε μέσον, κάθε ευκαιρία και κάθε ελευθερία να καταφέρετε να βγείτε από το σκοτάδι…
Τελειώνοντας θα ήθελα ν’
αναφερθώ και στον άδικο θάνατο του νεαρού Π. Φύσσα, στέλνοντας στην οικογένειά του
κάθε ελπίδα να προσπαθήσουν όχι να ξεχάσουν, τουλάχιστον να ηρεμήσουν, διότι οι δολοφόνοι θα πληρώσουν.
Είναι φρικτό κάποιοι να προσπαθούν, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω κατευθύνσεων, να επαναφέρουν τον φασισμό που νιώσαμε. Είναι νωρίς να ξεχάσει κανείς ότι χάθηκαν 50.000.000 νέοι, γέροι, μαύροι, άσπροι, Χριστιανοί – Ιουδαίοι.
Είμαστε απλοί άνθρωποι και κανείς δεν έχει το δικαίωμα -εν ονόματι των συμφερόντων του ή των ιδεών του- να στερεί τον τρόπο του σκέπτεσθαι.
Ξέρω ότι η παραπάνω αναφορά θα σχολιασθεί ποικιλοτρόπως, όμως ως ελεύθερος άνθρωπος έχω κάθε δικαίωμα να εκφράζω τις απόψεις μου, χωρίς άλλωστε ν’ αποβλέπω σε τίποτε.
Στέλνω σε σας τους Νέους: ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ, θα έλθει πάλι η άνοιξη.
Με αγάπη
Μαρούλα Χατζηδημητράκη – Λύτσικα
