Αναστοχαζόμενοι την ένδοξη ιστορία μας, όλοι εμείς οι νεοέλληνες γνωρίζουμε από τα χρόνια που καθόμασταν στα θρανία για τις ηρωίδες γυναίκες Σουλιώτισσες που προτίμησαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους πέφτοντας μια μια στο γκρεμό για να αποφύγουν την ατίμωση που επρόκειτο να υποστούν από τον Τούρκο δυνάστη.
Γράφει ο κοινωνιολόγος
Γιώργος Σταυράκης
Βέβαια, επειδή εμείς ως λαός από αρχαιοτάτων χρόνων ρέπουμε στην μυθοπλασία, όπως για παράδειγμα η Κερκόπορτα που ξεχάστηκε τη νύχτα για να εισβάλλουν οι ορδές του Μωάμεθ στην Κωνσταντινούπολη, ή ακόμη, η περίπτωση του εξαδάχτυλου βασιλιά Κωνσταντίνου του τέως, θα παίρναμε ξανά τη βασιλεύουσα, συντηρώντας έτσι αλώβητο το εθνικό μας κλέος. Βέβαια υπάρχουν και εκείνοι που αμφισβητούν αν πράγματι οι Σουλιώτισσες αποφάσισαν μαζικά την αυτοκτονία ή ακόμη αν ο τέως έχει έξι δάχτυλα στο ένα χέρι.
Η αλήθεια είναι πως έχει πέντε όπως, όλοι εμείς από το πόπολο. Όπως και να έχει, το πράγμα φαίνεται πως σε εμάς τους απόγονους αρματολών και κλεφτών, ρέει στη φλέβα της φυλής το ανεξήγητο σύνδρομο του χορού του Ζαλόγγου και τούτο διότι τα τελευταία 190 χρόνια πολλές φορές αγκαλιαστήκαμε έτοιμοι να πέσουμε, όλοι μαζί στο βάραθρο της αυτοκαταστροφής. Τώρα με την κοινωνική και οικονομική κρίση να βαθαίνει μήνα με το μήνα ακόμη πιο πολύ, με την πατροπαράδοτη ασυνεννοησία και τον πρωτόγνωρο κατακερματισμό τον όποιων πολιτικών δυνάμεων απέμειναν, νέοι κίνδυνοι εμφανίζονται στον ορίζοντα. Ας φανταστούμε προς στιγμήν τον Σαμαρά με τον Τσίπρα αγκαλιασμένους να χορεύουν το ταγκό της πολιτικής τους ευτυχίας, γαντζωμένοι ο καθένας στη δική τους αλαζονική ιδεοληψία ότι στην Ελλάδα γίνονται και θαύματα γιατί αν δεν μας καταλαβαίνουν οι κακοί ξένοι, το ΔΝΤ η Άγκελα Μέρκελ εμείς έχουμε το δικό μας θεό που στα δύσκολα μας καταλαβαίνει. Μετά το μεγάλο γλέντι και την κραιπάλη που ακλούθησε ήρθε η ώρα της αλήθειας, η φυλή ημών των Ελλήνων πρέπει να αναζητήσουμε τα λάθη μας για να αποφύγουμε ένα νέο Ζάλογγο. Δεν θα χρειασθεί κανένας εξωτερικός εχθρός. Την καταστροφή μπορούμε να την φέρουμε και μόνοι μας. Και τούτο όχι γιατί είμαστε κανένας λαός μειωμένης νοημοσύνης, αλλά δυστυχώς, ακριβώς το αντίθετο.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας φαίνεται ότι στο πίσω κομμάτι του μυαλού τους μας έχουν κατατάξει ως μια ειδική περίπτωση η οποία, κατ΄αυτούς χρειάζεται ειδική μεταχείριση. Η αμετροέπεια στο λόγο, οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και γιατί όχι η μειωμένη αξιοπιστία των πολιτικών μας δεν περιποιούν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στους σκληρούς αλλά δίκαιους τεχνοκράτες του ευρωπαϊκού βορρά. Η Πορτογαλία και η Ιορδανία είναι και αυτές χώρες με μεσογειακό ταμπεραμέντο με μνημόνια, πλην όμως βγαίνουν, ή θα βγουν, σύντομα από αυτά.
Το χορό του Ζαλόγγου στην πατρίδα μας τον χορεύουμε σε πολλά κοινωνικά και εργασιακά επίπεδα. Δυνάστης μας -επιτρέψτε μου να πω- δεν είναι οι συνδαιτυμόνες μας στην Ευρώπη και να προσθέσω βέβαια πως και εκείνοι δεν είναι άμοιροι λαθών και παραλείψεων. Τέλος, ας σκεφτούμε για λίγο σε ποια χώρα της Ευρώπης τα Πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά για τρεις τέσσερες μήνες με τους φοιτητές να μην μπορούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους. Αλλά και σε διαστήματα που λειτουργούν ανοιχτά, πόσοι φοιτητές τα παρακολουθούν στα αμφιθέατρα; Από χώροι σπουδών και γνώσης εδώ και πολλά χρόνια τα έχουμε μετατρέψει σε κέντρα εξετάσεων. Είναι σήμερα ολοφάνερο ποιο ουσιαστικό κύρος μπορεί να έχουν αυτά τα πτυχία; Μόνο με το « ελληνικό δαιμόνιο» δεν πάμε και πολύ μακριά. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.
