Εμείς οι άνθρωποι πάντα έχουμε την εσωτερική ανάγκη κάποιος να μας προστατεύει και εμείς με τη σειρά μας, να προστατεύουμε κάποιους άλλους. Αυτό πετυχαίνεται καλύτερα μέσα από την κομματική προσήλωση, τη διαπλοκή, την αμοιβαία και πολύ συχνά συμπαιγνιακή αλληλοϋποστήριξη στο άβατο της δημόσιας διοίκησης.
Ο όρος «ιερές αγελάδες-sacred cows» πρωτοεισήχθηκε στην κοινωνιολογία από τον Μαξ Βέμπερ από το παράδειγμα του ινδικού πολιτισμού, για να σημαίνει την αλόγιστη και πρωτογονική συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στον ορθολογισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οι Ινδοί, π.χ., προστάτευαν τις αγελάδες ως ιερά ζώα με περίσσευμα υποκρισίας, αλλά ελάχιστα τους ενδιέφερε η εξαθλίωση των συνανθρώπων τους που πέθαιναν από τον υποσιτισμό και τις αρρώστιες. Μοιάζει λοιπόν φίλοι μου ότι η απόσταση, χιλιομετρική και πολιτιστική, δεν είναι δα και τόσο μεγάλη ανάμεσα στην Ινδία και την Ελλάδα, όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό. Τούτο διότι, ακόμα και σήμερα και στις δυο χώρες έχουμε κροίσους και μαχαραγιάδες που ζούνε ηγεμονική ζωή, αλλά και εξαθλιωμένους φτωχούς χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι τους να ζεστάνουν λίγο γάλα για να αναστήσουν τα παιδία τους.
Χιλιάδες προστατευόμενοι ασπάλακες ανά την επικράτεια για πολλές δεκαετίες σιτίζονταν γενναία από το δημόσιο χρήμα (δανεικά) υπεράριθμοι χωρίς να αντιπαρέχουν έργο ανάλογο με τον πλουσιοπάροχο μισθό τους στο δημόσιο και τις αμαρτωλές ΔΕΚΟ.
– Όταν η Τρόικα ζήτησε να μάθει το συνολικό αριθμό των εργαζομένων στο δημόσιο, κανένας δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Ας αφήσουμε προς το παρόν, κάποιες χιλιάδες επίορκους με πλαστά ουσιαστικά και τυπικά προσόντα αυτούς που λέμε αριβίστες εκ πεποιθήσεως.
– Νιώθουμε τώρα άβολα με τους εκπροσώπους των δανειστών μας την γνωστή μας Τρόικα, αυτούς τους βλοσυρούς και βαρύγδουπους βελανιδοφάγους, που επιχειρούν να βάλουν τα δημοσιονομικά μας σε μια τάξη. Όσο και αν δεν μας αρέσει αυτό, σε μερικές περιπτώσεις στην επόμενη έλευσή τους διαπιστώνουν πως συχνά αυτά που υποσχόμαστε δεν τα εφαρμόζουμε. Καλό παράδειγμα ασυνέπειας λόγου και έργου είναι η περίπτωση μερικών χιλιάδων επίορκων και άρα, ακατάλληλων να πληρώνονται από τον ιδρώτα των έντιμων φορολογούμενων. Αλλά, κακά τα ψέματα η συνομοταξία των ιερών αγελάδων βρίσκετε σχεδόν σε ολόκληρη τη δημοσιοϋπαλληλική διασταύρωση. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούμε, στατιστικά ο μέσος όρος (Μ.Ο.) των δημοσίων υπαλλήλων στην Ε.Ε είναι γύρο στο 20% του εργατικού δυναμικού. Στην Ελλάδα αυτού το ποσοστό είναι σχεδόν διπλάσιο. Με διάφορα σοφίσματα ροκανίζουμε το χρόνο για τις μεταρρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα, εφεδρεία, διαθεσιμότητα ανακατατάξεις. Με αυτόν τον τρόπο οι τρείς αγελάδες παραμένουν στην θέση τους, σώες και αβλαβείς και πληρώνονται ακόμα και όταν απεργούν. Άλλωστε, δεν γίνεται και αλλιώς, τους δεσμεύει η αμοιβαία “κατανόηση” ανάμεσα στην πατροπαράδοτη πελατειακή σχέση των πολιτικών με τους πολίτες.
– Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον ιδιωτικό τομέα, του εργαζόμενου στη βιοτεχνία, στο μικρό και μεγαλύτερο μαγαζί όπου βλέπουμε να απολύονται εκατοντάδες κάθε μέρα. Αυτοί δεν έχουν προστασία από κάποιο πολιτικό κόμμα, δεν ανήκουν στη συνομοταξία των ιερών αγελάδων. Η Βουλή των Ελλήνων με το δικό της τηλεοπτικό κανάλι απασχολεί υπεράριθμους χρυσοπληρωμένους υπαλλήλους, οι οποίοι κατά περίεργη σύμπτωση είναι σχεδόν όλοι συγγενικά πρόσωπα των πολιτικών μας. Δηλαδή οι πολιτικοί μας (νυν και τέως) που οφείλουν να ξορκίσουν τη μεσαιωνική κατάρα του νεποτισμού, πρωτοστατούν στο άθλημα. Να ένας λόγος γιατί εμείς οι απόγονοι αρματολών και κλεφτών ζούμε την πολύπλευρη αναξιοκρατία μεγάλη πλειονότητα των λειτουργών της πατρίδας μας δεν επιλέχτηκαν με αξιοκρατικό τρόπο, με έλεγχο των προσόντων τους, με δοκιμασία ικανοτήτων και τον απαραίτητο ζήλο για προσφορά. Τους διόρισε το κομματικό αλισβερίσι με την ανταλλαγή ψήφων και μέσα από την κάλπη, την εξαγορά συνειδήσεων. Στις προηγούμενες πολιτικά και κοινωνικά πολιτείες, ο επιστήμονας (πτυχιούχος) πρέπει να αποδείξει την αξία του μετά το πτυχίο, δηλαδή στην εργασία που του εμπιστεύεται η πατρίδα του. Στην Ελλάδα το πτυχίο το χρησιμοποιούμε σαν ένα είδος διαβατήριο για καλοπληρωμένο διορισμό. Τώρα με την ηθική και οικονομική κρίση που ενέσκηψε στη πατρίδα μας, έρχονται άλλοι, πριν από εμάς, να μας υποδείξουν τι να κάνουμε. Φοβούμαι ωστόσο, ότι οι ιερές αγελάδες κάπου θα τρυπώσουν και πάλι.
Γιώργος Σταυράκης
