Έτσι, σήμερα, με τα εφόδια που μας χάρισαν οι πνευματικοί μας τροφοί, είμαστε σε θέση να βγούμε στη ζωή και να παλέψουμε όχι με τους Πέρσες και τους άλλους βάρβαρους λαούς αλλά με τις δυσχέρειες της ζωής.
Άνοιξαν τα μάτια μας ώστε να διακρίνουμε το καλό και το κακό. Έφυγε το σκοτάδι από εμπρός μας και βλέπουμε καθαρά πολλά πράγματα.
Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι γνωρίσαμε τον κόσμο. Κάθε άλλο. Γιατί για κάτι τέτοιο δεν θα καυχηθεί κανείς ποτέ. Ούτε ο πιο γέρος Γκολέρος… Κι εκείνος κάτι έχει να μάθει ακόμα «Γηράσκω αεί (πάντοτε) διδασκόμενος» είπε και κάποιος σοφός.
Σημαίνει όμως, ότι είμαστε χωρίς φως στο δρόμο της ζωής. Και το φως αυτό πήγασε από το πνευματικό φως των δασκάλων μας. Εκείνοι δαπάνησαν ένα μέρος της ζωής τους και της ακμής τους, για να γίνουμε και εμείς αυτό που είμαστε σήμερα και που απέχει πολύ από εκείνο που είμαστε.
Βλέπουμε πόση θλίψη έχουν οι δάσκαλοί μας όταν εμείς δεν προκόβαμε στα μαθήματα. Πόση στενοχώρια κατάπιναν όταν με τα έργα μας τους προκαλούσαμε δυσκολία στο έργο τους. Δεν υπάρχει παιδί που να μην ένιωσε την αγάπη τους σε όλη την έκταση. Μας αγαπούν, όπως και τα παιδιά τους. Αισθάνονται την αγωνία των γονέων μας, όταν δεν καταπίναμε την πνευματική τροφή που μας παρείχαν.
Με αυτές λοιπόν τις προσπάθειες και την πραγματική θυσία πώς να μην ομολογήσουμε σαν τον Μέγα Αλέξανδρο, ότι στους δασκάλους μας όφειλαν την καλή ζωή. Γι’ αυτό με όλη μας την ευχαρίστηση αφήσαμε να σταθούν οι εικόνες των γονέων μας, που έχουμε στήσει στη ψυχή μας και όπως λέγαμε στους γονείς μας έτσι και στους δασκάλους μας.
Πατέρα μας πνευματικέ, σας ευγνωμονούμε γιατί μας έκανες να νιώσουμε πως είμαστε άνθρωποι ικανοί για τη ζωή. Σας ευχαριστούμε.
Η μορφή σας θα μένει παντοτινά στο εικονοστάσι της ψυχής μας. Στο θρόνο της φτωχικής μικρής μας καρδιάς.
