Του χρωστάω πολλά και δεν είμαι ο μόνος στο δημοσιογραφικό σινάφι. Μου έδωσε την ευκαιρία των 24 Ωρών και μερικά χρόνια αργότερα, μου άνοιξε μια ακόμη μεγαλύτερη πόρτα. Της τηλεόρασης. Μαζί με τον Δημήτρη Κωνσταντάρα ήταν οι πρώτοι διευθυντές στο αθλητικό τμήμα του ΜΕΓΚΑ. Πάλι μάζεψε ένα πολύ δυνατό επιτελείο που για χρόνια έκανε το αθλητικό τμήμα του καναλιού ένα από τα καλύτερα της ελληνικής τηλεόρασης. «Στην τηλεόραση είναι το μέλλον», έλεγε καθημερινά. Και πάλι έβλεπε πιο μπροστά από όλους μας.
Αργότερα έγινε για δύο θητείες αντιπρόεδρος της Ένωσης Συντακτών. Βοήθησε πολύ κόσμο από τη θέση του και κυρίως τους αθλητικούς συντάκτες. Η πόρτα του γραφείου του στην ΕΣΗΕΑ ήταν ανοιχτή για όλο τον κόσμο.
Έμειναν να μας τον θυμίζουν η Μαίρη, συνοδοιπόρος του και διακριτική παρουσία δίπλα του για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, η Τζίνα πετυχημένη ασφαλίστρια και ο Νίκος, που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση στη δημοσιογραφία. Αλλά κυρίως έμειναν όλα αυτά που είχε κάνει για όλους μας χωρίς ποτέ να ζητήσει την παραμικρή ανταπόδοση. Ίσως για αυτό και να έφυγε πικραμένος από πολλούς όταν βγήκε στη σύνταξη. Με το φευγιό του Νικήτα κλείνει σιγά σιγά και ο κύκλος των παλιών δημοσιογράφων, που έβλεπαν τα πράγματα αλλιώς, τα αντιμετώπιζαν από μια διαφορετική οπτική γωνία και υπηρετούσαν το επάγγελμα.
Υ.Γ. Μόνο ένα δεν προλάβαμε να κάνουμε. Κάποια στιγμή που είχε πάρει την πάνω βόλτα από την αρρώστια του και τα λέγαμε στο τηλέφωνο. «Λοιπόν θα πάρουμε τον Βαγγέλη τον Ζορμπά και θα πάμε ένα βράδυ στο ουζερί στην Πεύκη να σας τραγουδήσω».
Κρίμα ρε Νικήτα που έφυγες γρήγορα και δεν προλάβαμε να σε ακούσουμε άλλη μια φορά.
Δημήτρης Καρύδας
