Αυτό το αφιέρωμα μνήμης, δεν ήταν ένα ακόμη πανηγύρι και ασφαλώς δεν είχε τέτοιο χαρακτήρα, που ίσως, κάποιοι αμύητοι και ανιστόρητοι, περίμεναν για να διασκεδάσουν.
Για μας τους Μικρασιάτες, απογόνους δεύτερης και τρίτης γενιάς, αυτή η μνήμη μας πονάει. Για κάποιους άλλους πάλι, άσχετους και ανενημέρωτους, ίσως το αφιέρωμα να μοιάζει αχρείαστο, γραφικό και βαρετό. Για εμάς τους άλλους, αποτελεί φόρο τιμής για όσους χάθηκαν και για όσους επέζησαν. Αυτοί που στην προσφυγιά δοκίμασαν την απαξίωση και νιώσανε μέχρι τα μύχια της ψυχής τους, ανεπιθύμητοι και αποδιοπομπαίοι.
Οι περισσότεροι από εμάς, έχουν ακούσει ιστορίες από γιαγιάδες, παππούδες και προγιαγιάδες, όχι όλοι όμως, κάποιοι δεν ιστορούσαν, γιατί δεν άντεχαν διηγούμενοι να ξαναζήσουν τις ώρες του αφανισμού τους.
Η μνήμη όμως, άλλοτε καταδυναστεύει και άλλοτε λυτρώνει. Εμείς πολλές φορές ανακαλέσαμε τη λυτρωτική μνήμη, που μας οδήγησε σε μοναδικά μονοπάτια μουσικής και χορού από τις χαμένες πατρίδες. Έτσι, με τις αισθήσεις μας ταξιδέψαμε σε χρόνους, όχι μακρινούς και σε τόπους οικείους.
Όσα ακούσαμε και όσα είδαμε είναι κλασσικά, μα όχι μουσειακά, αφού και σήμερα με αυτά γλεντάμε και με αυτά πορευόμαστε. Είναι ζωντανά και φρέσκα σαν τότε, που μετουσιώνανε τις χαρές και τις λύπες τους και τις έκαναν χορό και τραγούδι.
Με αυτές τις εκδηλώσεις τιμήσαμε τους χαμένους, αλλά κυρίως τους επιζήσαντες της καταστροφής. Αυτοί, που δεν είχαν την πολυτέλεια να κλάψουν τους νεκρούς τους, αφού έπρεπε να παλέψουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους.
Έσφιξαν τα δόντια και άρχισαν από το μηδέν, οι περισσότεροι σε αλλότριες γι’ αυτούς εργασίες. Πολλές φορές ταπεινώθηκαν, εκδιώχθηκαν, λοιδορήθηκαν. Όμως, η ζωή σιγά σιγά τους κέρδισε. Ανασύνταξαν τις δυνάμεις τους, μάζεψαν τα κομμάτια τους, οργανώθηκαν και στήσανε τον πρώτο συνοικισμό.
Οι γείτονες και οι συγγενείς αγκαλιαστήκανε και βοήθησε ο ένας τον άλλον. Έτσι κατάφεραν να μοιράσουν τις λύπες τους και να πολλαπλασιάσουν τις χαρές τους.
Αυτή η τιμή στη μνήμη τους για μας είναι συνεχής και δεν είναι μόνο την εβδομάδα του ετήσιου αφιερώματος, αφού τους έχουμε μέσα στην ψυχή μας, ρέουν μέσα στις φλέβες μας, ζουν μαζί μας και θα ζήσουν μέσα από τις επόμενες γενιές.
Και οι φετινές εκδηλώσεις οργανώθηκαν με κριτήριο τον σεβασμό στη μνήμη των γεγονότων της καταστροφής.
Έγιναν ομιλίες από εξαίρετους ομιλητές, παρουσίαση βιβλίων από συγγραφείς και ειδικούς. Χόρεψε χορούς «της πατρίδας» η χορευτική ομάδα του Κ.Ε.Μ.Μ.Ε., αλλά και άλλοι φιλοξενούμενοι προσφυγικοί σύλλογοι. Με μουσική και τραγούδι, από εξαίρετους καλλιτέχνες, ταξιδέψαμε σε εκείνους τους τόπους με συγκίνηση, σεβασμό και αγάπη.
