Την προηγούμενη εβδομάδα κατόπιν προσκλήσεως, επισκέφθηκα το θέατρο του Αμαρουσίου «Διθύραμβος» για να παρακολουθήσω την παράσταση «Βρυκόλακες» του Ερρίκου Ίψεν.
Γράφει ο Παναγιώτης Χελάς
Παράσταση υπέροχα δοσμένη, που κατάφερε να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου να μου δημιουργήσει συναισθήματα με αντίρροπες και ομόρροπες διαθέσεις σε κάθε ένα από αυτά, να σμιλέψω τον εαυτό μου σε πιθανά λάθη μου, να αμβλύνω τις διαθέσεις μου και τις προκαταλήψεις μου σε καθημερινά «πρέπει», να δω πόσο μπορεί να πληγώσουν ένα ψέμα, ένα ταμπού και πόσο κακό κάνουν μια παρανοϊκή θρησκευτική ενοχή, μια φοβία, ένα άδικο χρέος, αιώνιοι βρυκόλακες που δεσμεύουν την ανθρώπινη βούλησή μας και μας κάνουν ανθρώπους πλασματικούς. Δεν είμαι αντίθετος στην τάξη, είμαι όμως σφόδρα αντίθετος στο φόβο που εμπνέει μια συγκαλυμμένη ευταξία.
Ήταν Σάββατο απόγευμα και μετά βίας μάζεψε 10 ανθρώπους το θέατρο να απολαύσουν ένα διαμάντι του Ίψεν. Να σκεφτώ ότι δεν μου αρκεί το ζην, αλλά σαν άνθρωπος έχω ανάγκη να ικανοποιήσω ανώτερες λειτουργίες.
Θεωρώ ότι αυτό δεν είναι μόνο δουλειά του καλλιτέχνη ο οποίος αφοσιώνεται ψυχή τε και σώματι με οικονομικές και προσωπικές οικογενειακές επιπτώσεις και θυσίες να ικανοποιήσει το προσωπικό του όνειρο, που είναι για μένα ο παλμός της χορδής της ψυχής μου.
Είναι προ πάντων δουλειά και της Πολιτείας που οφείλει και με αυτό τον τρόπο να μεγαλώνει το ύφος και το ήθος της πόλης μας.
Είναι δουλειά του Δήμου μας να αγκαλιάσει και να οικειοποιηθεί αυτές τις προσπάθειες οι οποίες αληθώς φέρνουν κόσμο στη μικρή μας κοινωνία.
