Μπορεί ένα ζιβάγκο ή μια γραβάτα να φέρει την πρόοδο ή την καταστροφή μιας κοινωνίας; Μπορεί η παρουσία στην TV επίδοξων ατόμων να ηγηθούν πολιτικά κόμματα φορώντας μονίμως μπλουζάκι ζιβάγκο ή ξορκίζοντας τη γραβάτα φορώντας ξεχειλωμένο πουκάμισο έξω από τη ζώνη στις επίσημες δημόσιες εμφανίσεις; Η πολιτική ιστορία την τελευταία 30ετία με έναν αλάθητο τρόπο το έχει αποδείξει αυτό, πως ναι, μπορεί. Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και οι ακριβοπληρωμένοι συμβουλάτορες των υποψηφίων να κατακτήσουν ένα αξίωμα στην πολιτική με τη χρήση της κοινωνικής ψυχολογίας ικανοποιώντας έτσι κοινωνικά απωθημένα της μάζας, ναι, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Η κοινή γνώμη, όμως, είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη «κοινή». Αναπαράγεται στο πεζοδρόμιο με την συνεπικουρία του συνδικαλισμού δημιουργώντας έτσι μεγάλα κοινωνικά ρεύματα ανθρώπων που φωνάζουν: Κακούργα κεκωνία (sic) μας αδίκησες. Βεβαίως η κοινή γνώμη και η επιλογή της, στην κάλπη πρέπει να λαμβάνεται υπ΄ όψη, πλην όμως, οι υποψήφιοι πολιτικοί με ήθος και γνώση που όμως δεν κάνουν χρήση του λαϊκισμού δεν εκλέγονται, ενώ κάποιοι άλλοι λαϊκίζοντες με το απλοϊκό ζιβάγκο και το ανοιχτό πουκάμισο κυβερνούν τη χώρα τις τελευταίες δυο – τρεις δεκαετίες.
Το αλάθητο των λαϊκιστών βασίζεται στην απομάκρυνση από τον ευρωπαϊκό ενδυματολογικό και συμπεριφορικό κομφορμισμό, υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς περιφρόνηση στην κοινωνική δεοντολογία. Ίσως κάποιοι εύλογα αναρωτηθούν γιατί αυτή η εμμονή στο καθ΄ όλα αθώο ζιβάγκο και τη γραβάτα και τι, τέλος πάντων, ρόλο μπορεί να έχει στο πως βλέπουν οι πολίτες τους επίδοξους πολιτικούς ηγέτες. Αυτό γίνεται καλύτερα αντιληπτό μέσω της ψυχολογίας της μάζας. Ο απλός λαός νιώθει την ανάγκη να ταυτίσει τον εαυτό του με τους επίδοξους πολιτικούς που ντύνονται και συμπεριφέρονται με επιτηδευμένο λαϊκό τρόπο. Η μέθοδος αυτή για τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας είναι δοκιμασμένη. Φέρνει ψήφους. Κατασκευάζει πολιτικούς από το πουθενά. Το θρυλικό ζιβάγκο έζησε τις καλύτερες μέρες του στο τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα και τις αρχές του ογδόντα με τον Ανδρέα σε κάθε προεκλογική εκδήλωση να λανσάρει το ζιβάγκο για να φέρει την πολυπόθητη αλλαγή.
Και ώ του θαύματος! Η αλλαγή έγινε εξουσία το ζιβάγκο πετάχτηκε στην πυρά και την θέση του πήραν οι γραβάτες και κοστούμια σινιέ Αρμάνι. Να λοιπόν φίλοι μου γιατί η πολιτική είναι ένα από τα αρχαιότερα επαγγέλματα και όπως τα πάντα με τον άνθρωπο έζησε πολλές μεταμορφώσεις και πολλά εκφυλιστικά μονοπάτια. Η γραβάτα είναι ένα καθ΄όλα αθώο ανδρικό αξεσουάρ, όμορφο συμπλήρωμα της ανδρικής αμφίεσης που έλκει τη καταγωγή της από την Εσπερία εις την οποία και εμείς «ανήκομεν». Να όμως που οι «ανάγκες» των πολιτικών μας παρ΄ότι θεωρητικά και αυτοί ανήκουν εις την Δύσης έχουν τώρα άλλη άποψη για τον κομφορμισμό και την ενδυματολογική δεοντολογία. Δεν πιστεύουν δα και πολύ στην καταραμένη κοινωνική ευπρέπεια, η οποία κατά την άποψή τους παραπέμπει στον ξορκισμένο καπιταλισμό. Αυτό έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό στους νεωτερικούς αρχηγούς κομμάτων για να καθίσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται στα έδρανα της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Και όπως στο παρελθόν, να φτιάξουν την Ελλάδα και τους Έλληνες μια χώρα με ειδυλλιακή δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία και ό, τι άλλο έχουν στο μενού, στο βαθμό που οι άλλες χώρες της Ευρώπης θα ωχριούν μπροστά στο ελληνικό «πολιτικό δαιμόνιο». Το σιωπηλό σύνθημα είναι ποτέ γραβάτα. Να καούν οι γραβάτες, ή να γίνουν βορά στο σκόρο όπως καίγονταν τα βιβλία στο μεσαίωνα. Κοιτάζοντας την TV τους πρώτους μήνες του σωτηρίου έτους 2015 και προσπαθώντας να αντιληφθώ τον ορυμαγδό αντιφατικών ειδήσεων μόνο αγανάκτηση και φόβο για τα μελλούμενα νιώθω.
Τώρα σκέφτομαι να σκαλίσω τα άδυτα της παλιάς ντουλάπας, να βρω και να πετάξω στην πυρά κάτι παλιές γραβάτες.
Γιώργος Σταυράκης
Κοινωνιολόγος
