Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 τελικά έγινε και ανέδειξε πολιτικά κυρίαρχο τον Αλέξη Τσίπρα. Και δεν τον ανέδειξε κυρίαρχο μόνο έναντι των πολιτικών του αντιπάλων – νίκησε κατά κράτος εκτός των άλλων και όλους του εν ζωή τέως και πρώην πρωθυπουργούς της χώρας – αλλά κυρίως έναντι της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης και των μαρξιστικών συνιστωσών του Κόμματός του. Αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του στο εσωτερικό της χώρας. Ιστορικό προηγούμενο είναι ο Καραμανλής το 1974 και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981. Και το κρίσιμο ερώτημα που ανακύπτει είναι πως θα χειριστεί αυτή την απόλυτη κυριαρχία του; Κατά τη γνώμη μου έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους:
Ο πρώτος δρόμος οδηγεί στην έξοδο από την ευρωζώνη και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος. Αν όπως ισχυρίζονται κάποιοι η βαθύτερη σκέψη του Τσίπρα ως γνήσιου τέκνου της κομμουνιστικής Αριστεράς είναι ο απεγκλωβισμός από την εκμεταλλευτική νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική Ευρώπη, τότε εγκαταλείποντας το δρόμο της ευρωπαϊκής …κακίας, θα βαδίσει, με συνοδοιπόρο τον Μαδούρο, το δρόμο της αριστερής …αρετής. Γιατί και κατά τη δική μου γνώμη Αριστερά εντός της Ευρώπης, όπως αυτή είναι δομημένη, δεν μπορεί να υπάρξει. Και δεν μπορεί να επιβιώσει η Αριστερά γιατί στόχος της οργανωμένης εξουσίας των ευρωπαϊκών ελίτ δεν είναι μόνο να αναπαράγει τον «εαυτό» της, αλλά να εξασφαλίζει την αέναη αναπαραγωγή της «αγοραίας καπιταλιστικής κοινωνίας». Και αυτό το επιτυγχάνει και μέσω της αποδυνάμωσης της ιδέας της δημοκρατίας, του αναπαλλοτρίωτου αυτού αξιακού πυρήνα του δυτικού πολιτισμού. Και εδώ ανακύπτουν άλλα κρίσιμα ερωτήματα: Είναι έτοιμο και ώριμο το πολιτικό υποκείμενο για να αναλάβει ένα τέτοιο εγχείρημα; Είναι έτοιμος και ώριμος ο λαός; Με ποιες συμμαχίες σε εσωτερικό ταξικό επίπεδο; Με ποιες συμμαχίες σε εξωτερικό διακρατικό επίπεδο; Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στην καθημερινότητα των πολιτών και στις γεωπολιτικές σχέσεις της χώρας; κ.τ.λ.
Ο δεύτερος δρόμος έχει σχέση με τον εξουσιαστικό ναρκισσισμό. Αν η βαθύτερη σκέψη του Τσίπρα και του ηγετικού κομματικού πυρήνα είναι να διατηρηθεί στην εξουσία επί μακρόν, τότε θα παραμείνει εντός της Ευρωζώνης, θα εγκαταλείψει σιγά – σιγά τις ιδέες της Αριστεράς και θα απορροφηθεί από την καθεστωτική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Έχοντας συμμετάσχει ενεργά από τα νεανικά μου χρόνια στο σοσιαλιστικό πείραμα του ΠΑΣΟΚ, γνωρίζω πολύ καλά αυτή την πτήση και την …προσγείωση. Το ΠΑΣΟΚ για να δαμάσει το «ατίθασο άτι» που λέγεται ελληνικός λαός και να κυριαρχήσει πολιτικά, είχε δύο πανίσχυρα όπλα: το πράσινο πελατειακό κράτος που αντικατέστησε το γαλάζιο πελατειακό κράτος και τα χρήματα των δανείων και της Ευρώπης. Υπάρχουν αυτά τα όπλα σήμερα; Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι μόνο ο Τσίπρας ως πολιτικά κυρίαρχος – και με τη μικρή βοήθεια των άλλων πολιτικών δυνάμεων – μπορεί να επιβάλλει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Εγχείρημα επίσης δύσκολο γιατί μέσα στο ποσοστό του ΟΧΙ που του έδωσε το θρίαμβο καιροφυλακτούν για να τα κάνουν όλα «μπάχαλο» όλες οι συγκρουσιακές, μισαλλόδοξες και επικίνδυνες δυνάμεις από την άκρα δεξιά και τους «ψεκασμένους» μέχρι την άκρα Αριστερά, τους αναρχικούς και τον …Κουφοντίνα.
Και ο λαός τι ρόλο θα παίξει ο λαός στη μία και την άλλη επιλογή του Τσίπρα; Ίσως όλα τα παραπάνω για το λαό να είναι «ψιλά γράμματα». Μπορεί στην παρούσα στιγμή, του δημοψηφίσματος ο λαϊκισμός, το συγκρουσιακό φαντασιακό του, η ιστορική και εθνική του συνείδηση, να ώθησε ένα μεγάλο τμήμα του να βγάλει από τα βάθη της ψυχής του το «γιαταγάνι» και να ορμήσει εναντίον των «απίστων», η μακροχρόνια όμως συμπεριφορά του θα εξαρτηθεί από τη διαχρονική καθημερινότητά του. Και εκεί θα δοκιμαστούν σκληρά τα πολιτικά αντανακλαστικά του Τσίπρα και του Κόμματός του.
Τελικά ας ελπίσουμε ότι ο πολιτικά κυρίαρχος Τσίπρας θα επιλέξει το καλύτερο για τη χώρα. Και το καλύτερο πιστεύω ότι έρχεται πάντα από την πλευρά της λογικής και όχι του συναισθήματος, έρχεται μέσα από την ψύχραιμη ανάλυση της πραγματικότητας και κυρίως του συσχετισμού δυνάμεων. Και ας ευχηθούμε ο χορός των συμπολιτών μας χθες στο Σύνταγμα να ήταν ο χαρμόσυνος κυκλωτικός χορός της παράδοσής μας και όχι ο χορός του Ζαλόγγου…
Δημήτριος Γ. Σουλιώτης
Αθήνα, 6 Ιουλίου 2015
