Πάνε έξι χρόνια που η χώρα, η Ελλάδα, αναπνέει με οξυγόνο. Στην εντατική σαν να λέμε. Έτσι λοιπόν, όπως και στις μικρές κοινωνίες του νοικοκυριού, κάθε σημαντική αλλαγή όπως η φτώχεια, βγάζει στην επιφάνεια τον πιο κακό εαυτό, αυτόν που κρύβει μέσα του ο ανθρώπινος νους, συνέβη μαζικά και στη χώρα μας.
Αφήνοντας τον χρόνο να κυλά, άρχισα να παρακολουθώ και να καταγράφω τις αντιδράσεις πρώτα των πολιτικών και έπειτα του λαού. Οι πολιτικοί εθισμένοι στο ψέμα, στη διαφθορά και στην εμμονή της εξουσίας, αντέδρασαν τάζοντας στην αρχή. Αμέσως μετά, συνειδητοποιώντας προφανώς και οι ίδιοι το τέρας που βρέθηκε μπροστά τους, δικό τους δημιούργημα ωστόσο, πανικοβλήθηκαν. Παρά τον πανικό τους, δεν έπαψαν να τάζουν απευθυνόμενοι σ’ έναν λαό που τον είχαν διαβάσει πολύ καλά. Ήξεραν ότι είχαν απέναντι τους έναν όχλο ως επί το πλείστον, κακομαθημένο, εθισμένο να κλέβει όπως τον έκλεβαν. Έναν λαό που καμάρωνε να ξεγελάει την εφορία τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα χρόνια, χρησιμοποιώντας όμως ανελλιπώς το δημόσιο. Δηλαδή τα δημόσια σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, αδιαφορώντας ποιος πληρώνει τον λογαριασμό.
Μα να που, έφτασε η ώρα να πληρώσει κι αυτός και μάλιστα με τόκους. Όμως δεν είχε μάθει να πληρώνει. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ άλλωστε να κοιτάξει και λίγο πέρα από τη μύτη του. Δεν είχε μάθει και ούτε θέλησε ποτέ να διακρίνει τι κρυβόταν πίσω από την εικονική ευμάρεια. Επέλεγε όλα αυτά τα χρόνια να μοιράζει φακελάκια στους ελεγκτές της εφορίας προκειμένου να κρύψει τα δικά του κλεμμένα. Αδιαφόρησε που οι περίφημοι αυτοί υπάλληλοι του δημοσίου με τα δικά του χρήματα έστηναν βίλες με πισίνες. Οδηγούσαν ακριβά αυτοκίνητα, ζούσαν μια ζωή που δεν είχε καμιά ακολουθία με τον μισθό του δημοσίου. Δεν σκέφτηκε ποτέ ο Έλληνας επιχειρηματίας να απαιτήσει όλα αυτά τα χρόνια μια δίκαιη φορολογία, τέτοια που θα μπορούσε να την αντέξει ώστε να κρατήσει τη δουλειά και το προσωπικό του.
Έκλεινε τα μάτια στην ασύμφορη φορολογία που του ζητούσαν γνωρίζοντας ότι δεν θα την πληρώσει. Έκλεινε τα μάτια σε όσα άκουγε ότι έκλεβαν οι αιρετοί απ’ αυτόν τον ίδιο πολιτικοί που τον κυβερνούσαν. Έκλεινε τα μάτια γενικώς, δεν φρόντιζε να ενημερωθεί, αδιαφορούσε επιδεικτικά για την πολιτική διαχείριση της χώρας του. Για τον τουρισμό που προσέλκυαν οι απίστευτες φυσικές ομορφιές και η βαριά ιστορία της Ελλάδας. Ποιος δεν ξέρει ή διαφωνεί πως, οι άνθρωποι που δούλευαν στον τουρισμό επιβίωναν, χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο, με την δεοντολογία: Ό,τι αρπάξουμε. Τη γνωστή σε όλους μας «αρπαχτή». Αρπαχτή οι πολιτικοί, αρπαχτή και οι πολίτες! Μα η αρπαχτή είναι προσωρινή λύση αγαπητέ πολίτη και αδιάφορε πολιτικέ. Γι’ αυτό όταν ήρθαν τα δύσκολα, φυσική εξέλιξη άλλωστε, οι πολιτικοί ξέβρασαν από μέσα τους όλη την «κακοσμία» του μυαλού τους. Αποποιήθηκαν τις ευθύνες όταν έπρεπε να ψηφίσουν έγκαιρα τα μέτρα, αυτά που θα λειτουργούσαν ως δεκανίκια για τη στήριξη μιας βαριά άρρωστης πια χώρας. Έφευγαν από το ένα κόμμα και θρονιάζονταν στο άλλο, εκείνο που έδειχνε ότι θα έπαιρνε τη σκυτάλη, σπαταλώντας σκάφες απ το σάλιο τους για να πουλήσουν ελπίδα!
Στην απέναντι όχθη ένας λαός που στη μεγάλη του πλειοψηφία, δεν σκεφτόταν, δεν παρατηρούσε, άκουγε δίχως να κρίνει, έσπευδε να δώσει την πρωτιά με την ψήφο του στον επόμενο ψεύτη. Γρήγορα η ελπίδα διαδεχόταν την απογοήτευση. Όμως, ω του θαύματος… υπήρχε λίγο πιο κει μια ακόμα μεγαλύτερη, νέα ελπίδα! Η αριστερά. Παραγκωνισμένη τόσα χρόνια, συμπεριφερόταν σε όλη τη διάρκεια της κρίσης, σαν την στερημένη «γκόμενα» που ξαφνικά πρόσεξαν την ομορφιά της.
Και τώρα η «γκόμενα», η αριστερά δηλαδή, έταζε όλα σε όλους. Εναντιωνόταν στην κατεστημένη ελληνική πολιτική, αλλά και στη γερασμένη Ευρώπη. Είχε τα μαγικά φίλτρα στα χέρια της. Θα έλυνε τα θέματα σε μια νύχτα. Θα ενίσχυε συντάξεις και μισθούς, θα έκοβε τις απεχθείς φορολογίες, θα έδινε δουλειές, θα έσωζε τα κεραμίδια των πτωχών που αρκετά εξ αυτών ξεπερνούσαν τα 90 τ.μ. και ήταν κατά προτίμηση μεζονέτες. Γιατί ο Έλληνας δεν είναι όποιος κι όποιος… Ή θα έχει σπιτάρα και αυτοκινητάρα ή… τίποτα! Λυπάμαι ειλικρινά που, δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι θα παραμείνει, στο τίποτα. Κι όσο για την αριστερή κυβέρνηση, αυτή που προσφάτως παραδέχτηκε ότι βίωσε και κέρασε στον αφελή πολίτη αυταπάτη, σήμερα θριαμβολογεί. Μετά τον γάμο της με ένα κόμμα που στριφογύριζε προς την άκρα δεξιά, επιμένει να φωνάζει ότι: Μας έσωσε από τα μνημόνια κι ότι, επιτέλους, μας απάλλαξε από ένα κομμάτι του απεχθούς χρέους. Την ίδια στιγμή είναι έτοιμο αυτό το νιόπαντρο ζευγάρι που μας κυβερνά να παραδώσει την κυριαρχία της χώρας σε μια Ευρώπη που αργοπεθαίνει λόγω ηλικίας, κι όπως όλοι οι ηλικιωμένοι βασανίζεται από εμμονές που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Όπως κάποιοι ιδιότροποι ηλικιωμένοι που δεν έχουν αποδεχτεί την ιδέα του θανάτου, προτιμά πεθαίνοντας να πάρει όσους πιο πολλούς μπορεί, μαζί της….
Κι όσο για τον λαό, μετά απ’ όλα αυτά που επέτρεψε να του συμβούν, σήμερα προχωρά με κατεβασμένο το κεφάλι μετανιωμένος. Μετανιωμένος, αναρωτιέμαι ωστόσο, γιατί. Επειδή έκανε λάθος; Επειδή δεν κατάλαβε; Επειδή επέτρεψε στους πολιτικούς αντί να βρουν λύσεις όλοι μαζί, να τσακώνονται διεκδικώντας την εξουσία; Επειδή… Δεν ξέρω την απάντηση, όχι. Αλλά κι αν ακόμα την έβρισκα, σε τίποτα δεν θα βοηθούσε το σημερινό χάος που έχει ανοιχτεί μπροστά μας.
Για όσα έγραψα, δεν είχα σκοπό ούτε να λαϊκίσω, ούτε να τρομοκρατήσω. Ελπίζω μόνο να αφυπνίσω τη νέα γενιά κυρίως. Μια γενιά που διαχειρίζεται την κρίση με αδιαφορία, τονίζοντας ότι αδιαφορεί για την πολιτική και τους πολιτικούς. Βολεύεται συχνά από το μικρό κομπόδεμα των γονιών και παππούδων. Έχει υψηλούς στόχους που είναι θετικό, δεν έχει βρει όμως τον δρόμο να τους πλησιάσει.
Αλλά και τους ανθρώπους των γραμμάτων θα ήθελα να τσιγκλήσω αυτή τη δύσκολη και πρωτόγνωρη για τη γενιά μας κατάσταση. Ας πιάσουν τα μολύβια κι ας γράψουν όπως έκαναν οι παλαιότεροι, επειδή δεν είναι σταρ…
Και οι άνθρωποι της Τέχνης. Ας καταπιαστούν με πιο ποιοτικές δουλειές λίγο πιο πέρα από την καταραμένη καψούρα που παράγουν μέσα από τους στοίχους τους ή το ανατολίτικο τσιφτετέλι που βγαίνει από τις μουσικές τους. Έτσι όπως παλιά….
Ίσως είναι ώρα να απομακρυνθούμε από το σταριλίκι κι όταν κάποτε ξανάρθουμε ως λαός πολιτισμικά στα ίσα μας, βλέπουμε πάλι…
