Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης: Σύμβουλος έκδοσης
Η ιδέα ξεκίνησε από την ανάρτηση στο Facebook μιας φωτογραφίας που τράβηξε η μεγάλη ηθοποιός και συμπολίτισσά μας Έφη Νιχωρίτη και εμπλουτίστηκε από τη συλλογή φωτογραφιών του Αλέξη Ευσταθόπουλου, με θέμα τα πεταμένα παιχνίδια. Γράφει συγκεκριμένα: «Ξεκίνησα πριν ένα χρόνο να φωτογραφίζω πεταμένα παιχνίδια στους δρόμους της Αθήνας. Από τότε, συναντώ σχεδόν καθημερινά παρατημένα παιχνίδια. Αρκουδάκια, ποδήλατα, φορτηγά, κούκλες, ποδοσφαιράκια, αρμόνια, παζλ, στρατιωτάκια, τέρατα, μπαλόνια. Σαν να τα βάζει κάποιος επίτηδες. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα παιχνίδια ήταν πάντα εκεί, στον δρόμο μου, απλά εγώ δεν τα έβλεπα. Σαν τους άστεγους που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε χωρίς καν να τους κοιτάξουμε. (…) Τα παρατημένα παιχνίδια νομίζω ότι σηματοδοτούν στην Αθήνα της κρίσης το τέλος μιας εποχής ανώφελης σπατάλης και πλασματικής αφθονίας. Κάθε φορά που φωτογραφίζω ένα παιχνίδι, το κυρίαρχο συναίσθημα είναι κάτι μεταξύ ήπιας θλίψης και νοσταλγίας».
Το θέμα έχει πολύ ευρύτερες διαστάσεις και απαιτεί τις γνώσεις ειδικών, που η ταπεινότητά μου δεν διαθέτει. Η σημασία των παιδικών παιχνιδιών, ειδικότερα αυτών που υποκαθιστούν τον φίλο ή τον αδελφό στον εύθραυστο ψυχισμό των μικρών παιδιών, είναι συχνά καθοριστική για την ψυχική τους ανάπτυξη. Ο αποχωρισμός τους συνδέεται με την ενηλικίωσή μας και είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Όμως πάρα πολλοί ενήλικες συντηρούν τα αρκουδάκια ή τις κούκλες που εισέπρατταν (και νοερά ανταπέδιδαν) την αγάπη τους, στα τόσο μοναδικά παιδικά τους χρόνια. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί αυτό να χαρακτηριστεί… παλιμπαιδισμός, αγκίστρωση στην παιδικότητα, άρνηση ενηλικίωσης ή κάτι παρόμοιο. Αντίθετα, μπορεί να είναι πρώτης τάξεως απόδειξη όμορφων παιδικών χρόνων, που η ανάμνηση τους δεν συνδέεται με κάποια τραύματα…
Έτσι τουλάχιστον το εισπράττω εγώ, έχοντας εδώ και λίγα χρόνια ανασύρει τον παιδικό μου αρκούδο από τη βιτρίνα των παλιών παιχνιδιών! Ο «Ντόντος» έχει επάνω του τα σημάδια των δεκαετιών που πέρασαν, κυρίως όμως των πολλών «εγχειρήσεων» επιδιόρθωσής του, από τα τρυφερά χέρια των ευγενικών γυναικών που κατά καιρούς τον «μπάλωναν»! Επηρεασμένος από το ιατρικό τσουνάμι της επιδημίας, έβαλα κι εγώ το… ραπτικό χεράκι μου, σε μια απολύτως επιτυχημένη αποκατάσταση του δεξιού μηρού του Ντόντου μου! Είναι τώρα πλήρως ανανεωμένος και πανευτυχής, πλάι σε δυο πολύ νεωτέρές του μικρές τίγρεις! Όσο γι’ αυτούς που πετούν άσπλαχνα τους δικούς τους παιδικούς φίλους, συμφωνώ με τον Αλέξη ότι προκαλούν θλίψη. Θα μπορούσαν έστω να χαρίσουν κούκλες και αρκουδάκια σε παιδιά μεταναστών, ώστε να πιάσουν τόπο…