Συνήθως, αυτές οι παραγωγές απαιτούσαν μεγάλο αριθμό κομπάρσων (δεν υπήρχε η ψηφιακή τεχνολογία, βλέπετε) και κατά συνέπεια περισσότερα κοστούμια και προκειμένου περί μαχών ακόμη περισσότερα όπλα. Έτσι τα έξοδα ήταν μεγάλα και τα ρίσκα των εταιρειών για αποτυχία μεγαλύτερα. Παρ’ όλα αυτά, πολλές ήταν αυτές που πέτυχαν και παρέμειναν μνημειώδεις για την περίοδο του βωβού κινηματογράφου. Η «Μεσσαλίνα» (1923), το «Κβο Βάντις» (1925), ο «Μπεν Χουρ» (1926), οι «Τελευταίες ημέρες της Πομπηίας» (1926), ο «Βασιλεύς των Βασιλέων» (1927) και «Η Κιβωτός του Νώε» (1929) δεν πέρασαν απαρατήρητες.
Η εμφάνιση του ηχητικού κινηματογράφου έδωσε άλλη ώθηση στις ταινίες αυτού του είδους. Η μουσική, πέρα από τις ομιλίες των ηθοποιών, αλλά και οι κλαγγές των όπλων κατά τις μονομαχίες ή τις μάχες, ενθουσίαζαν το κοινό που ήθελε πάντοτε κάτι περισσότερο, ενώ το χρώμα αργότερα έδωσε στο κόσμο την αίγλη (το γκλάμουρ, που λέμε σήμερα) που επιζητούσε από τις επικές αυτές παραγωγές.
Η άνοδος και η πτώση του είδους
ΦΗ πρώτη περίοδος του ομιλούντος κινηματογράφου έδωσε μερικά αριστουργήματα του είδους όπως την «Κλεοπάτρα» (1934), τις «Τελευταίες ημέρες της Πομπηίας» (1935) και το «Νέρων και Μεσσαλίνα» (1949), ενώ η συνέχεια με την έλευση του χρώματος κάνει τις επικές ταινίες ακόμα πιο θεαματικές. Ταινίες που ξεχωρίζουν από την περίοδο αυτή είναι οι «Δέκα εντολές» (1956), ο «Μπεν Χουρ» (1959) και ο «Χιτών» (1953), που ήταν και η πρώτη «ευρείας οθόνης» (σινεμασκόπ), οι οποίες κερδίζουν και τα πρώτα Όσκαρ, δίνοντας έτσι ώθηση στο είδος.
Από το 1960 και μετά ακολουθεί η έκρηξη, το «μεγάλο μπαμ» του είδους, και αυτή έρχεται από την Ιταλία, η οποία έχει αναπτύξει στούντιο εφάμιλλα του Χόλιγουντ. Στην Τσινετσιτά (Cinecitta: πόλη του κινηματογράφου) γυρίζονται πλέον ταινίες σε καθημερινή βάση και με ρυθμό να βγαίνουν στους κινηματογράφους περίπου 20 με 30 ταινίες το χρόνο, αλλά με ρυθμό φθίνοντα μέχρι το τέλος του 1970, οπότε το είδος διατηρείται μεν, αλλά με δυο – τρεις ταινίες το χρόνο.
Στην περίοδο αυτή εμφανίζονται οι ταινίες «παρακολουθήματα» με τον Ηρακλή και τον Μασίστα, οι οποίοι εμπλέκονται συνεχώς σε νέες απίθανες περιπέτειες, ενώ οι μυθιστορηματικές περιπέτειες που διαδραματίζονται στα χρόνια γύρω από την εμφάνιση του Χριστού πληθαίνουν.
Ο «Σπάρτακος» (1960), ο «Μασίστας» (1960), «Ο Κολοσσός της Ρόδου» (1960), οι «Δαβίδ και Γολιάθ» (1961), «Ο πόλεμος της Τροίας» (1961), ο «Βαραββάς» (1962), ο «Πόντιος Πιλάτος» (1962), η «Κλεοπάτρα» (1963), «Η μεγαλύτερη ιστορία του κόσμου» (1965), «Η Βίβλος» (1966) και ο «Ιούλιος Καίσαρ» (1970) είναι μερικές από τις γνωστότερες ταινίες της πρώτης δεκαετίας.
Μετά το 1970 οι ταινίες αυτού του είδους αρχίζουν να μειώνονται. Η τηλεόραση έχει αρχίσει να καλύπτει τις απαιτήσεις του φιλοθεάμονος κοινού και παρατηρείται μια αύξηση του είδους σε τηλεοπτικές παραγωγές. Το κινηματογραφικό είδος «χλαμύδα» εγκαταλείπεται από τον κινηματογράφο σταδιακά, για να κάνει την εμφάνισή του και πάλι στο τέλος του αιώνα με τις παραγωγές που προαναφέραμε στον πρόλογο.
«H Τιτανομαχία»
Στη φετινή ταινία «Clash of the Titans» σε σκηνοθεσία Λουίς Λετεριέρ, που θα δούμε στη χώρα μας σε 3D με τον τίτλο «Τιτανομαχία», ο απόλυτος αγώνας για εξουσία και δύναμη, στρέφει τους ανθρώπους ενάντια στους βασιλείς και τους βασιλείς ενάντια στους θεούς. Ο πόλεμος, όμως, μεταξύ των ίδιων των θεών είναι τόσο συγκλονιστικός, που μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο.
Γόνος θεού, αλλά μεγαλωμένος από ανθρώπους, ο Περσέας (τον υποδύεται ο Σαμ Γουόρθινγκτον, που πρωταγωνιστούσε και στο Avatar) προσπαθεί μάταια να σώσει την οικογένειά του από τον Άδη (που υποδύεται ο Ρέιφ Φάινς), τον εκδικητικό Θεό του Κάτω Κόσμου.
Μην έχοντας τίποτε άλλο να χάσει, ο Περσέας προσφέρεται να ηγηθεί μιας επικίνδυνης αποστολής, με σκοπό να κατατροπώσει τον Άδη, πριν εκείνος καταφέρει να ανατρέψει τον Δία (Λίαμ Νίσον) και να σπείρει το χάος στον κόσμο.
Επικεφαλής μιας γενναίας ομάδας πολεμιστών, ο Περσέας θα ξεκινήσει ένα παράτολμο ταξίδι σε απαγορευμένους κόσμους. Αντιμαχόμενος ανίερους δαίμονες και τρομερά τέρατα, θα καταφέρει να επιβιώσει, μόνο αν αποδεχθεί τη δύναμή του ως Θεός, αψηφήσει τη μοίρα του και αγκαλιάσει το πεπρωμένο του.
Η ταινία είναι γυρισμένη στο επιτυχημένο κόμικ-στιλ της άλλης «χλαμύδας» του Ζακ Σνάιντερ, με τον τίτλο «300» και στη χώρα μας διανέμεται από τη Village Films.
Η «Τιτανομαχία» θα προβάλλεται από την Κυριακή του Πάσχα, 4 Απριλίου.
———————-
Τα ιστορικά κομμάτια του ρεπορτάζ είναι προδημοσίευση από το υπό έκδοση βιβλίο του συνεργάτη μας Άγγελου Πολύδωρου, με τίτλο «Η χλαμύδα στο σινεμά– Λεξικό ταινιών ενός είδους που χάνεται (;)»
