Όπως ανακοινώθηκε από την εταιρία NEWSTAR, την εταιρεία που υπερασπίζεται εδώ και χρόνια ένα διαφορετικό και ανεξάρτητο σινεμά, μέχρι το τέλος του 2013 θα επαναλειτουργήσει ο κινηματογράφος Αλκυονίς, μια αίθουσα συνδεδεμένη με τα νεανικά μας χρόνια, η οποία από το 1969 που δημιουργήθηκε (μέσα στη Χούντα των συνταγματαρχών) έγινε το κέντρο του ενδιαφέροντος του κινηματογραφόφιλου κοινού και, πολύ περισσότερο, αναδείχθηκε σε κέντρο της ανεξάρτητης κινηματογραφικής δημιουργίας, στηρίζοντας κλασικούς δημιουργούς, πολιτικές ταινίες και διεθνικές παραγωγές, διαπαιδαγωγώντας έτσι, μια ολόκληρη γενιά θεατών.
Η φιλόδοξη αυτή πρωτοβουλία της NEWSTAR, ταιριάζει απόλυτα με το αρχικό όραμα της Αλκυονίδας και το ρόλο που επιτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια και πρόκειται πάλι να διαδραματίσει: μια εναλλακτική πρόταση διανομής, δηλαδή, όπου η αίθουσα τίθεται στην υπηρεσία των δημιουργών και των ταινιών, μια ολοκληρωμένη πρόταση πολιτισμού στην υπηρεσία των σινεφίλ.
Μακριά από τα πολυδιαφημιζόμενα πρότυπα και τα συστημικά στερεότυπα, ο ιστορικός κινηματογράφος «Αλκυονίς», θα επαναλειτουργήσει ως Artplex, δηλαδή ως πολυχώρος πολιτισμού και θα κάνει την ψυχαγωγία καθημερινό βίωμα. Με πρόγραμμα από το πρωί μέχρι το βράδυ, 365 μέρες το χρόνο, με πολλαπλές κινηματογραφικές προβολές ανά εβδομάδα, με πρωτοπόρες θεατρικές παραστάσεις, με μουσικές βραδιές και επιλεγμένες βιβλιοπαρουσιάσεις, με θεματικά αφιερώματα σε σπουδαίους δημιουργούς και κινηματογραφικές προτάσεις και από άλλους πολιτισμούς, με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες και πρώτα υλικά από τα συνηθισμένα blockbusters και με εκδηλώσεις εναλλακτικές, που θα καλύπτουν όλο το φάσμα των Τεχνών, η Αλκυονίδα επιστρέφει στην πόλη με την οποία έχει άρρηκτα συνδεθεί.
To ιστορικό της αίθουσας
Αλλά πώς δημιουργήθηκε και πώς εξελίχθηκε η «Αλκυονίδα»; Η δημιουργία της ήταν αποτέλεσμα της απόφασης του πολιτικού μηχανικού Βαγγέλη Σιδέρη να λειτουργήσει ως κινηματογραφική αίθουσα το ιδιόκτητο ισόγειο της νεότευκτης πολυκατοικίας. Τη διεύθυνση ανέλαβε ο φίλος του, οικονομολόγος Μίμης Μανωλάκος και την επιλογή των ταινιών ο νεαρός δημοσιογράφος/κριτικός κινηματογράφου της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη», Χρίστος Χριστοδούλου. Μετά τα πρώτα δειλά βήματα, αποφασίζεται η Αλκυονίς να οδηγηθεί σ’ ένα πρόγραμμα ταινιών ακραιφνώς καλλιτεχνικού περιεχομένου. Οι ευρωπαϊκές ταινίες των μεγάλων δημιουργών κυριάρχησαν στα δύο πρώτα χρόνια λειτουργίας της: Μπέργκμαν, Αντονιόνι, Γκοντάρ, Φελλίνι, Τρυφό, Ρόζι, Παζολίνι, Ντράγερ, Βισκόντι κ.α. Η Αλκυονίς, όμως, αποφασίζει να μην προβάλλει μόνο ταινίες από τα τότε γνωστά γραφεία εισαγωγής και διανομής ταινιών, αλλά να εισάγει και η ίδια ταινίες, που θα προορίζονταν για αποκλειστική προβολή στην αίθουσα της. Έτσι, το νεότερο αθηναϊκό κοινό γνωρίζει τον Αϊζεστάιν από τις ταινίες «Ιβάν ο Τρομερός», «Αλέξανδρος Νιέφσκι» που προβάλλονται για πρώτη φορά, τον Μίκλος Γιάντσο στις ταινίες «Νικημένοι», «Ο ήχος της σιωπής», τον Ναγκίσα Οσίμα με την «Τελετή» και άλλους σπουδαίους σκηνοθέτες, άγνωστους όμως στο κοινό της πρωτεύουσας. Διακριτή, ωστόσο, ήταν και η παρουσία του ελληνικού κινηματογράφου, που από αυτή την εποχή αρχίζει να εμφανίζει έργο ανάλογο μ’ αυτό του καλλιτεχνικού ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Μία χρονιά που καταγράφεται μία πολύ μεγάλη επιτυχία στην αίθουσα, είναι το 1971, οπότε προβάλλεται κατ’ αποκλειστικότητα η «Αναπαράσταση» του Θ. Αγγελόπουλου, που αγγίζει τα 11.000 εισιτήρια μόνο την πρώτη εβδομάδα προβολής της. Ανάλογο αριθμό επέτυχαν αργότερα το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του Παζολίνι και ο «Ιβάν ο Τρομερός» του Αϊζεστάιν.
Αυτή την περίοδο και μέχρι την πτώση της δικτατορίας το 1974, γεγονότα αποτέλεσαν οι προβολές ελληνικών ταινιών, με αντισυμβατική γραφή και περιεχόμενο, ως σχεδόν πολιτική πράξη απέναντι στη δικτατορία: Θυμάμαι ότι οι ταινίες «Κρανίου Τόπος» του Αριστόπουλου, «Μέρες του ‘36» του Αγγελόπουλου, «Άσπρο Μαύρο» των Ρεντζή και Ζερβού, οι οποίες πυροδότησαν κλίμα έντονα αντιδικτατορικό, εντός της αίθουσας, με κορύφωση την προβολή της, δύο φορές κομμένης από τη λογοκρισία, ταινίας «Ο Βαρθολομαίος» του Μανούσου Μανουσάκη (χαμένης σήμερα) και με άδεια για προβολή σε μία μόνο αίθουσα. Η Αλκυονίδα γέμισε από κόσμο, όπως όμως και όλη η οδός Ιουλιανού, όπου το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου «Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί», ως υπόκρουση της ταινίας, ακούγονταν από όλους και δονούσε κτήριο και δρόμο.
Σ’ αυτή την πρώτη περίοδο, δεν απουσιάζουν και οι κλασικοί του αμερικανικού κινηματογράφου. Σχετικά αφιερώματα γίνονται στο γουέστερν, στον Ελία Καζάν, στο φιλμ νουάρ.
Με την πτώση της Χούντας και την υποχώρηση της αυστηρής λογοκρισίας ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, η προβολή του συνόλου σχεδόν της πρωτοπορίας του Σοβιετικού κινηματογράφου: Αϊζενστάιν, Μπουτόβκιν, Ντοβζένκο (κόπηκαν 15.000 εισιτήρια στην πρώτη εβδομάδα προβολής της ταινίας του «Η γη»), Βερτόφ, καθώς και σκηνοθέτες της επόμενης γενιάς. Ντουσκόι, Κόζιτσεφ, Ρομ κ.α, όλοι με σχετικά αφιερώματα. Συνεχίζεται δε ταυτόχρονα, η παρουσίαση των νέων τάσεων του παγκόσμιου κινηματογράφου: Ουμπέρτο Σόλας, Αλέα, Λίτιν κ.α. Παράλληλα, το ελληνικό πρόγραμμα, καθ’ όλη τη λειτουργία της Αλκυονίδας, πάντα κατείχε το 1/3 του συνόλου των προβολών, για κάθε χρονιά.
