Η ταινία, ιδεολογικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τοποθετείται στα… αριστερά της αριστεράς και αποδίδει ακόμα την αίσθηση της μαοϊκής περιόδου του Γκοντάρ. Από αυτή την άποψη η ταινία είναι ιδεολογικά ακραία και ριζοσπαστική αλλά στη πραγματικότητα ο Γκοντάρ μαζί με το Γκορέν θέλησαν να κάνουν τη ταινία τους προσιτή και πράγματι, απλοποιώντας και εικονοποιώντας τις ιδέες τους, κατάφεραν να κερδίσουν ένα ευρύ κοινό.
Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την καταστολή του Μάη του’ 68 στη Γαλλία. Ο στρατηγός Ντε Γκολ έχει καταστείλει την «επανάσταση» και, υπό την προεδρία του διαδόχου του Ζορζ Πομπιντού, όλα δείχνουν πλέον να είναι υπό έλεγχο… Όλα, φαινομενικά τουλάχιστον, «πάνε καλά», σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις επιταγές της καθεστηκυίας τάξης.
Κι εκεί, μέσα στη φαινομενική «κοινωνική νηνεμία», οι εργάτες ενός εργοστασίου αλλαντικών ξεσηκώνονται, κηρύσσουν απεργία και το καταλαμβάνουν. Η «τάξη και ασφάλεια» ξάφνου απειλούνται και έρχονται στο μυαλό όλων εικόνες που ήταν καθημερινές πριν από μία τετραετία. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Μία απεργός τηλεφωνεί στο σπίτι της και λέει στο σύζυγό της να προσέχει τα παιδιά. Ένα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος μοιράζει φυλλάδια στο σούπερ μάρκετ και οι νέοι δεν του δίνουν την παραμικρή σημασία.
Πρωταγωνιστούν: Ιβ Μοντάν, Τζέιν Φόντα
Προβάλλεται στο ΤΙΤΑΝΙΑ από σήμερα στο πλαίσιο αφιερώματος στον Γκοντάρ.
