Βρισκόμαστε στην Ιταλία,το 1866. Ο ιταλο-αυστριακός πόλεμος για την ενοποίηση της Βενετίας με την υπόλοιπη Ιταλία φτάνει προς το τέλος του. Κατά τη διάρκεια μίας παράστασης της όπερας Il Trovatore, μια ομάδα Ιταλών εθνικιστών διαμαρτύρεται κατά των Αυστριακών αξιωματούχων που βρίσκονται στο θέατρο. Εν μέσω των ταραχών, η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι προσπαθεί να προστατεύσει τον ξάδερφό της, μαρκήσιο Ρομπέρτο Ουσόνι, συγκαλύπτοντας το γεγονός ότι εκείνος υποκίνησε τη διαμαρτυρία. Ωστόσο, η γνωριμία της με τον νεαρό Αυστριακό αξιωματικό Φραντζ Μάλερ θα την παρασύρει σε έναν αυτοκαταστροφικό έρωτα, ο οποίος τελικά θα την οδηγήσει στο να προδώσει όχι μόνο τον ξάδερφό της, αλλά και ολόκληρη τη χώρα της.
Η ταινία του Λουκίνο Βισκόντι, είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καμίλο Μπόιτο και γυρίστηκε το 1954 μετά το «Μπελίσιμα» (Bellissima, 1951) με την Άννα Μανιάνι. Ήδη είχε λάβει αρνητικές κριτικές για το γεγονός ότι το Μπελίσιμα ξέφευγε από τα πρότυπα του Ιταλικού Νεορεαλισμού, αλλά οι κριτικές που έλαβε μετά την πρώτη προβολή του Senso ήταν πολύ χειρότερες. Αυτή η υπερπαραγωγή με την έγχρωμη φωτογραφία των Άλντο Γκρατσιάτι και Ρόμπερτ Κράσκερ και με μεγάλους αστέρες της εποχής θύμιζε ελάχιστα την απλότητα του νεορεαλισμού.
Οι κριτικοί Ρίτσαρντ Ντάιερ και Τζέφρι Νόουελ-Σμιθ το χαρακτήρισαν ιδιαίτερα σημαντικό φιλμ και το συμπεριέλαβαν στη δεκάδα των κριτικών με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Η μάχη της ταινίας με τους λογοκριτές δεν έλειψε. Η ταινία ασκούσε κριτική σε όλους τους μύθους που αφορούσαν την Ιταλική ενοποίηση. Η ταινία είναι επίσης η πρώτη από τις τρεις του σκηνοθέτη με θέμα τον Ευρωπαϊκό Εθνικοσοσιαλισμό. Οι άλλες δυο είναι Η λεοπάρδαλη της Σικελίας (Il Gattopardo) και Οι καταραμένοι (La Caduta Degli Dei, 1969). Το Senso εξιστορεί γεγονότα τα οποία εκτυλισσονται το 1866, αφού η Ιταλική Ενοποίηση είχε ήδη πραγματοποιηθεί, ενώ κάποιες επαρχίες (όπως το Βένετο) βρίσκονταν ακόμη υπό την κατοχή ξένων, ενώ το Il Gattopardo μας μεταφέρει ένα χρόνο πριν την Ενοποίηση, εξιστορώντας το διωγμό των Βουρβόνων από τη Σικελία.
Στην ταινία Senso απονεμήθηκε το βραβείο διεύθυνσης φωτογραφίας του ιταλικού Εθνικού Συνδικάτου Δημοσιογράφων Κινηματογράφου, ενώ ο Λουκίνο Βισκόντι ήταν υποψήφιος για Χρυσό Λέοντα στο 19ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, το 1954.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ
