Υπόθεση (δελτίου τύπου): Με μια διάχυτη αισιοδοξία παρακολουθούμε τον μικρό Μέισον και την οικογένειά του να ζουν τη ζωή τους, να μεγαλώνουν, να αλλάζουν κι όλα αυτά παράλληλα με την ιστορία της Αμερικής που μεγαλώνει. Boyhood.
Η πιο ωραία ειπωμένη ιστορία ενηλικίωσης που γνώρισε ποτέ το σινεμά, μάς κάνει να αναπολούμε τη δική μας παιδική ηλικία, αλλά και να προβληματιζόμαστε με απλότητα, χιούμορ και ευαισθησία για το νόημα της ζωής, τη συντροφικότητα, τον χρόνο που περνάει γρήγορα μέσα από εικόνες, καθημερινότητες, μικρές και μεγάλες στιγμές γεμάτες φυσικότητα, ανθρωπιά, τρυφερότητα, αλήθεια.
Κριτική: Μετά την τριλογία του «Πριν…» (Πριν το Ξημέρωμα, Πριν το Ηλιοβασίλεμα και Πριν τα Μεσάνυχτα), μια σειρά ταινιών γυρισμένων ανά 9ετία με τους ίδιους ηθοποιούς και συνεχιζόμενο θέμα τις σχέσεις τους, ο Ρίτσαρντ Λικλέιτερ αποφάσισε να μας χαρίσει μια ταινία με το θέμα που φαίνεται να τον απασχολεί τελευταία («έχει κόλλημα»): το χρόνο που περνάει και φυσικά μας σημαδεύει.
Δεν λέω. Είναι τολμηρό να προεξοφλείς ότι όλοι οι συνεργάτες σου θα είναι υγιείς επί 12 συνεχή έτη, περιλαμβανομένου και του εαυτού σου ως σεναριογράφου και σκηνοθέτη, ώστε να πιάνεις ένα πιτσιρικά 8 ετών και την 9χρονη κόρη σου και επί 12 χρόνια να τους συγκεντρώνεις κάθε τόσο και να γυρνάς λίγο από το σενάριο που έχεις στο νου σου. Επίσης, είναι πρωτότυπο να βλέπεις τους ήρωες μιας ταινίας να μεγαλώνουν πραγματικά, κατά τη διάρκειά της, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να αντικατασταθούν ή να μακιγιαριστούν για να φαίνονται μεγαλύτεροι ή νεώτεροι εάν είναι κάποια ηλικίας. Αλλά…
Αυτό το «αλλά», είναι που πρέπει να δικαιολογήσω: Θα μπορούσε να είναι μικρότερης διάρκειας η ταινία. Διότι 2,45 ώρες για μια ταινία όχι ντοκιμαντέρ, χωρίς ουσιαστικά κάποιο σκοπό είναι πολλές. Πού ήθελε να καταλήξει ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης; Στο γεγονός και μόνο ότι πήρε ένα παιδί 8 ετών στην έναρξη και μας το παρέδωσε 20 ετών στη λήξη; Είχε κάτι σπέσιαλ η ζωή του; Ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ. Ο Φόρεστ Γκαμπ, ας πούμε, ως μυθοπλασία περιελάμβανε ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ. Αλλά μη φτάσουμε ως εκεί τη σύγκριση…
Θυμήθηκα κάποια ντοκιμαντέρ του National Geographic, που οι σκηνοθέτες στήνουν την κάμερα επί μήνες πάνω από το θέμα τους (ένα αυγό π.χ. για να μας δείξουν πως εκκολάπτεται, σπάζει και από μέσα βγαίνει ο νεοσσός, υπάρχει λόγος). Ε, δεν κρατάνε το πλάνο πάνω από ένα λεπτό γιατί θα ήταν βαρετό.
Εδώ, οι ελληνικές διαφημίσεις που έχουν κριθεί οι καλύτερες στην Ευρώπη σε ευρηματικότητα και πυκνοδομημένο σενάριο, δεν είναι ποτέ μεγαλύτερης διάρκειας από 30-35 δευτερόλεπτα. Μην ακούω λοιπόν δικαιολογίες, ότι «η διάρκεια της ταινίας ήταν μεγάλη, επειδή 12 χρόνια είναι αυτά και έπρεπε να χωρέσουν». Ας την έκανε σήριαλ πέντε ωριαίων επεισοδίων να έκλεινε μια τηλεοπτική βδομάδα.
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Με τους: Πατρίτσια Αρκέτ, Ίθαν Χοκ, Έλαρ Κολτρέιν, Λόρελεϊ Λινκλέιτερ
Προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους.
