Είδος: Θρίλερ / Τρόμου
Σκηνοθεσία: Χάουμε Κόλετ – Σέρα
Παίζουν: Μπλέικ Λάιβλι, Όσκαρ Τζενάντα, Σεντόνα Λέγκε
Υπόθεση: Η Nancy Adams κάνει σερφ σε μια παραδεισένια παραλία στην άκρη του πουθενά, όπου θα γίνει το υποψήφιο γεύμα ενός τεράστιου λευκού καρχαρία. Παρόλο που βρίσκεται μόλις διακόσια μέτρα περίπου από την ακτή, η επιβίωσή της θα εξαρτηθεί από μια σειρά δοκιμασιών που πρέπει να υποστεί (Διανομή: Feelgood Entertainment)
Κριτική: Παρά τις ακρότητες του σεναρίου, βρήκα ενδιαφέροντα το σκηνοθετικό ρυθμό του ισπανού Χάουμε Κόλετ-Σέρα και πρέπει να δείτε «Το ορφανό» (2009) για να τον θυμηθείτε. Επίσης, βρήκα αρκετά καλή την ερμηνεία της Μπλέικ Λάιβλι που χωρίς κραυγές και υπερβολικές στριγκλιές υποφέρει τα πάνδεινα. Αυτό που μου άρεσε, πρωτίστως, είναι η μικρή της διάρκεια (85’). Διότι ένας σκηνοθέτης, που σέβεται τον εαυτό του και το θεατή, δεν γυρίζει θρίλερ τρόμου, με ένα πρόσωπο παγιδευμένο πάνω σε ένα βράχο και ένα καρχαρία να κόβει βόλτες γύρω-γύρω και όλο αυτό το concept να διαρκεί πάνω από δύο ώρες. Τα 85 λεπτά είναι αρκετά, για να γνωρίσει ο θεατής την ηρωίδα και το περιβάλλον με τις παλίρροιές του και την ερημιά του και μετά να νιώσει την αγωνία και τον φόβο της, από τον άνισο αγώνα της με τη Μητέρα Φύση. Μου τη χάλασε λίγο η μουσική στις σκηνές του σέρφινγκ, που θύμιζε καλιφορνέζικη παραλία στο high season, αλλά με αποζημίωσαν τα εφέ.
Είδος: Θρίλερ / Τρόμου
Σκηνοθεσία: Χάουμε Κόλετ – Σέρα
Παίζουν: Μπλέικ Λάιβλι, Όσκαρ Τζενάντα, Σεντόνα Λέγκε
Υπόθεση: Η Nancy Adams κάνει σερφ σε μια παραδεισένια παραλία στην άκρη του πουθενά, όπου θα γίνει το υποψήφιο γεύμα ενός τεράστιου λευκού καρχαρία. Παρόλο που βρίσκεται μόλις διακόσια μέτρα περίπου από την ακτή, η επιβίωσή της θα εξαρτηθεί από μια σειρά δοκιμασιών που πρέπει να υποστεί (Διανομή: Feelgood Entertainment)
Κριτική: Παρά τις ακρότητες του σεναρίου, βρήκα ενδιαφέροντα το σκηνοθετικό ρυθμό του ισπανού Χάουμε Κόλετ-Σέρα και πρέπει να δείτε «Το ορφανό» (2009) για να τον θυμηθείτε. Επίσης, βρήκα αρκετά καλή την ερμηνεία της Μπλέικ Λάιβλι που χωρίς κραυγές και υπερβολικές στριγκλιές υποφέρει τα πάνδεινα. Αυτό που μου άρεσε, πρωτίστως, είναι η μικρή της διάρκεια (85’). Διότι ένας σκηνοθέτης, που σέβεται τον εαυτό του και το θεατή, δεν γυρίζει θρίλερ τρόμου, με ένα πρόσωπο παγιδευμένο πάνω σε ένα βράχο και ένα καρχαρία να κόβει βόλτες γύρω-γύρω και όλο αυτό το concept να διαρκεί πάνω από δύο ώρες. Τα 85 λεπτά είναι αρκετά, για να γνωρίσει ο θεατής την ηρωίδα και το περιβάλλον με τις παλίρροιές του και την ερημιά του και μετά να νιώσει την αγωνία και τον φόβο της, από τον άνισο αγώνα της με τη Μητέρα Φύση. Μου τη χάλασε λίγο η μουσική στις σκηνές του σέρφινγκ, που θύμιζε καλιφορνέζικη παραλία στο high season, αλλά με αποζημίωσαν τα εφέ.
