Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Mπορεί επισήμως η χώρα μας να μη βρίσκεται σε πόλεμο, αλλά με όλα αυτά που συμβαίνουν φέτος και ειδικά από το καλοκαίρι και μετά, ποιος μπορεί να πει ότι δεν θυμίζουμε «εμπόλεμη ζώνη»; Από πού να ξεκινήσει κανείς… Από τη διαρκή πίεση και τα μέτρα λόγω της πανδημίας, με μάσκες, αποστάσεις, απαγόρευση μεγάλων συναθροίσεων και κλείσιμο λειτουργίας των καταστημάτων διασκέδασης και εστίασης από τις 12 τα μεσάνυχτα;
Από την ισορροπία του τρόμου στο Ν/Α Αιγαίο και τη διαρκή ετοιμότητα στην οποία βρίσκεται ο στρατός, το ναυτικό, η αεροπορία και τα Σώματα Ασφαλείας εδώ και μήνες και την απειλή «θερμού» επεισοδίου να κρέμεται ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας; Από τη φονική πλημμύρα στην κεντρική Εύβοια με τους 8 νεκρούς, τους τραυματίες και τις κατεστραμμένες περιουσίες; Από την πυρκαγιά που κατέκαψε τη Μάνη; Από τις πυρκαγιές στη Νότια Αττική που απείλησαν ανθρώπινες ζωές και έκαψαν σπίτια;
Από την κολασμένη Μόρια, που κάηκε ολοσχερώς σε ένα βράδυ και έβγαλε στους δρόμους 13.000 δυστυχισμένους και κατεστραμμένους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων εκατοντάδες ασυνόδευτα παιδιά; Από την αυξημένη κινητικότητα στα χερσαία σύνορά μας με την Τουρκία, καθώς υπάρχει ανησυχία ότι θα επαναληφθεί η «μάχη», ώστε να αποτραπεί η μαζική και ανεξέλεγκτη είσοδος χιλιάδων μεταναστών από τις Καστανιές;
Είναι γεγονός ότι το 2020 θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη και τις ψυχές των ανθρώπων που ζουν σε αυτόν τον διαρκώς δοκιμαζόμενο τόπο. Αν εξαιρέσουμε περιοχές όπως η Συρία, η Βηρυτός, η Λιβύη και η Λωρίδα της Γάζας, δεν πρέπει, αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον, να υπάρχει κάποια κοινωνία του προηγμένου κόσμου που να βαδίζει πάνω σε τεντωμένο σχοινί, όπως η Ελλάδα. Η οποία, εκτός των άλλων, είναι και μέλος της, επίσης προηγμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης! Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που στέκεται και «χαζεύει» σχεδόν ανήμπορη να αντιδράσει, πόσω μάλλον να βοηθήσει, τόσο τα καμώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο, όσο και το χρονίζον ανθρωπιστικό αίσχος της Μόριας.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι επιφυλάσσει το (άμεσο) μέλλον. Όπως, άλλωστε, όλοι βλέπουμε, ζούμε σε εποχές που το αύριο μπορεί να φέρει «τούμπα» το σήμερα εν ριπή οφθαλμού. Ζητούμενο για όλους μας, ως οργανωμένη, πολιτισμένη και σύγχρονη κοινωνία, είναι με την υπομονή, την ψυχραιμία, την ανταλλαγή απόψεων και την οξυδέρκεια και ευθυκρισία που απαιτείται, να συμβάλλουμε όταν όλοι οι «φίλοι» μας δεν μας στηρίζουν, ώστε το αύριο να φέρει όντως «τούμπα» το σήμερα, αλλά προς το καλύτερο. Να βγούμε ακόμη πιο δυνατοί, με μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή, άμβλυνση των «μικρών» αντιθέσεών μας, δίψα για δημιουργία και αισιοδοξία για τη ζωή. Μπορούμε και το έχουμε αποδείξει στο κοντινό και απώτερο παρελθόν.