Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 02/03/2024
Tην περασμένη Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου στις 10 το πρωί, οι καμπάνες των εκκλησιών χτύπησαν πένθιμα 57 φορές. Και αυτομάτως η ήδη μουδιασμένη ατμόσφαιρα στην πόλη έγινε βαριά κι ασήκωτη. Θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή…
Μόνο που στην περίπτωση της τραγωδίας των Τεμπών που την Τετάρτη συμπλήρωσε ένα χρόνο ανείπωτης θλίψης, θρήνου, αναπάντητων ερωτημάτων, θυμού και οργής, η Ανάσταση μπορεί να έρθει μόνο αν χυθεί άπλετο φως σε όσα συνηγόρησαν για να φτάσουμε στο αδιανόητο εκείνης της νύχτας. Με τους γονείς και συγγενείς των αδικοχαμένων θυμάτων να παλεύουν με τα πελώρια κύματα της αδικίας, προσπαθώντας να μείνουν όρθιοι, μέχρις ότου η μανιασμένη θάλασσα μετατραπεί σε γαλήνιο κόλπο της δικαιοσύνης, της δικαίωσης. Ώστε κάπως να απαλυνθεί ο ανείπωτος πόνος που άλλαξε τις ζωές τους και που θα τους συνοδεύει για πάντα. Και να καταστεί σαφές σε όλους εμάς που δεν χτυπηθήκαμε άμεσα από τη μοιραία θανατηφόρα σύγκρουση των αμαξοστοιχιών, ότι μόνο με μάχες, με επιμονή, με πίστη και δίχως φόβο, μπορούμε να ξεγυμνώσουμε τις παθογένειες που κατατρύχουν την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες. Κι ενδεχομένως να νικήσουμε και κάποιες από αυτές.
Μέχρι τότε, ας αναλογιστούμε όλοι μας τι έχουμε πράξει όλα αυτά τα χρόνια προκειμένου να θεραπευτούν όλες αυτές οι παθογένειες. Και κυρίως πόσο έχουμε συμβάλει με τη νοοτροπία μας μεταπολιτευτικά στο να τις τρέφουμε. Με τις ρουσφετολογικές προσλήψεις, με τις «χάρες» με αντάλλαγμα ψήφου, με την ανοχή, τη σιωπή, τη συγκατάβαση ή το περίφημο «ωχ αδερφέ», με τη ροπή στη διαφθορά εφόσον «μας συμφέρει», τη στιγμή που ηθικολογούμε με δεικτικό ύφος για όσα δεν μας αγγίζουν άμεσα.
Μακάρι οι 57 χτύποι της καμπάνας, κάθε ένας για μια από τις ψυχές που ποτέ δεν θα πουν στους δικούς τους ότι «έφτασαν», να μπορούν να μας «ξυπνήσουν» εσωτερικά και να αναλογιστούμε επιτέλους πώς εμείς φτάσαμε ως εδώ και τι πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια για να μην αδικούμε τους εαυτούς μας και τον τόπο μας…
