Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 21/06/2023
Τέτοιες μέρες, λήξης της σχολικής χρονιάς, είναι κατάλοιπο δημοσιογραφικών συνηθειών να φωτίζονται μαθητές και εκπαιδευτικοί για τις επιτυχίες τους, μέσα στον ζόφο της επικαιρότητας ναυαγίων συλλογικών και ατομικών. Ανάμεσα σε αυτούς -σταθερά τα τελευταία χρόνια ιδίως- υπάρχουν όμως και παρά πολλοί γονείς με όνομα και επώνυμο που ελάχιστη δημοσιότητα έχουν αποκομίσει.
Βάφουν σχολικές αίθουσες, κάνουν γενική καθαριότητα, κουβαλούν καρέκλες και θρανία για διάφορες ανάγκες, αγοράζουν από την τσέπη τους υπολογιστές, προτζέκτορες και τόσα άλλα γιατί απλά έπρεπε να καλύψουν κενά που διαχρονικά αφήνει το κράτος. Το χειρότερο; Έχουν μιλήσει επί ώρες με διάφορους μάλλον αδιάφορους καρεκλοκένταυρους ώστε να τους πείσουν για -υποτίθεται- αυτονόητα πράγματα, να μη συνωστίζονται 25-26 αγόρια και κορίτσια σε μια αίθουσα (συνέβη ακόμη και εν μέσω COVID-19), να έχουν οι τάξεις όλους τους εκπαιδευτικούς πριν από τα… Χριστούγεννα, να υπάρχει σχολικός νοσηλευτής σε παιδί με διαβήτη, να παρέχεται παράλληλη στήριξη σε μαθητές που κινούνται στο φάσμα του αυτισμού, να μην υπάρχουν μόνο 6 τουαλέτες για 350 ψυχές και τόσα άλλα.
Αυτή είναι η σύντομη και αντιεμπορική ιστορία ενός ενήλικα που για περίπου 15 χρόνια διετέλεσε μέλος Συλλόγων Γονέων στην Αγία Παρασκευή, όπως πιθανότατα θα ήταν στην πλειοψηφία των πόλεων της χώρας. Περιγράφει, αφενός, τις… τρύπες (μάλλον σαν του όζοντος) στις ανάγκες των σχολείων και αφετέρου, το πόσο σημαντική είναι η ενεργή παρέμβαση των οικογενειών στα θέματα παιδείας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν αφορά αποκλειστικά τα μονάκριβα τέκνα ενός κηδεμόνα, αλλά όλα με κάποιον τρόπο τους πάντες: μαθητές που κουβαλούν προβλήματα του σπιτιού τους, εκπαιδευτικούς οι οποίοι συνήθως υποαμείβονται ή καθαριστριών που δεν προλαβαίνουν.
Φυσικά, στους κόλπους των Συλλόγων Κηδεμόνων υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την όποια επιρροή έχουν για να ευνοηθεί το παιδί τους, να αυξήσουν το πελατολόγιό τους ή απλά να βγουν δημοτικοί σύμβουλοι. Οι περισσότεροι γονείς, ωστόσο, οραματίζονται τουλάχιστον ένα καλύτερο σχολείο. Μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να μην κατορθώνουν το ιδεατό, αλλά, μαζί με όλους τους εμπλεκόμενους, καταφέρνουν να κρατούν τις μονάδες όρθιες. Αυτό που με μεγαλύτερη βεβαιότητα δεν κατάφεραν είναι να σιωπούν ή να… στρουθοκαμηλίζουν.
Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί γράφονται όλα αυτά. Είναι η -σπάνια για τα δεδομένα της Αγίας Παρασκευής- ευρύτατη αποδοχή που είχε από παρατάξεις, φορείς και οικογένειες μαθητών η αθόρυβη αλλά υπερδραστήρια πρόεδρος της Ένωσης Γονέων Μαρία Ξυνογαλά, που αποχώρησε έπειτα από 14 χρόνια δράσης. Η «μαγιά», την οποία άφησε, αποτυπώθηκε στο μήνυμα που έστειλε το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του φορέα: «Με κινητήρια δύναμη τα παιδιά και τη μαζική συμμετοχή των Συλλόγων Κηδεμόνων, η Ένωση υπόσχεται ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται με αποφασιστικότητα για το δημόσιο σχολείο που αξίζει στους μαθητές μας…».
