Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 04/02/2023
Στο παρόν φύλλο της εφημερίδας μας ασχολούμαστε με το «καυτό» και άκρως ανησυχητικό πρόβλημα της βίας μεταξύ ανηλίκων, το οποίο, ειδικά μετά το τέλος των υγειονομικών εγκλεισμών, έχει προκύψει πιο έντονο από ποτέ, ακόμη και οδηγώντας παιδιά στα νοσοκομεία και άλλα στις φυλακές ανηλίκων.
Μια ματιά στο δισέλιδο ρεπορτάζ μας είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει την τεράστια αγωνία των γονέων για το μέλλον των παιδιών τους σε μια κοινωνία που όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δυστοπική και άγονη για την καλλιέργεια νεανικών ονείρων γίνεται. Στην παρούσα φάση, τα ερωτήματα και οι απορίες για το τι ακριβώς έχει πάει στραβά, είναι περισσότερα από τις απαντήσεις.
Οι επιστήμονες ψυχικής υγείας αναλύουν το πρόβλημα, εξηγούν τους μηχανισμούς και τις αιτίες πίσω από τη βίαιη συμπεριφορά, οι πόρτες τους είναι ανοιχτές για να βοηθήσουν, αλλά αυτό έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του προβλήματος, εφόσον διαπιστωθεί έγκαιρα από τους γονείς (που συνήθως αρνούνται να δεχθούν ότι κάτι δεν πάει καλά) ή το σχολείο (με τους γραφειοκρατικούς ρυθμούς αργούς και το όλο πλαίσιο αρτηριοσκληρωτικό).
Όλοι συνομολογούν ότι η πρόληψη είναι αυτή που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Και επιρρίπτουν, σωστά, ευθύνες στην Πολιτεία. Διότι το ζήτημα είναι βαθιά δομικό: Απαξιωμένη παιδεία, απαξιωμένοι εκπαιδευτικοί, γονείς που είτε παλεύουν σε εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας παραμελώντας τα παιδιά τους, για να μπορέσει το σπίτι να επιβιώσει σε σκληρούς καιρούς ή είναι άνεργοι και τα παιδιά γίνονται άμεσα ή έμμεσα αποδέκτες του συναισθηματικού τους κενού και αδιεξόδου. Και όλα αυτά με φόντο την νέα απάνθρωπη, εικονική, επίπλαστη και ανεξέλεγκτη πραγματικότητα των social media και της εξάρτησης από την οθόνη.
Ποιος ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε όλα αυτά; Έχω την αίσθηση ότι το πεδίο είναι απέραντο και πλήρως ακαλλιέργητο.
Οι Δήμοι είναι ο πιο άμεσος πολιτειακός θεσμός προς τον πολίτη. Διαθέτουν, πλέον, Τοπικά Συμβούλια Νέων, τα οποία προς το παρόν, δυστυχώς, είναι διακοσμητικά και με ανούσιες δράσεις. Διαθέτουν κοινωνικές δομές με ψυχοκοινωνικούς λειτουργούς, που θα έπρεπε να είναι και περισσότεροι και πολύ καλύτερα προσβάσιμοι στο κοινό. Διαθέτουν συλλόγους και φορείς που μπορούν να διοργανώσουν ενημερωτικές, αλλά και διαδραστικές εκδηλώσεις με τα παιδιά. Διαθέτουν άπειρες δυνατότητες για διεξαγωγή αθλητικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων σε συνεργασία με τα σχολεία.
Πόσα από αυτά έχουν ενεργοποιηθεί ουσιαστικά; Ελάχιστα.
Επομένως, ίσως είναι η ώρα η Αυτοδιοίκηση να δείξει πόσο σημαντική και ουσιαστική είναι σε ένα ακόμη μείζον κοινωνικό ζήτημα. Αρκεί να υπάρχουν όραμα, ιδέες και διάθεση να βοηθήσουν τους εφήβους να αποκτήσουν νέα ερεθίσματα και προοπτικές. Να δουν ότι η γροθιά και το μαχαίρι είναι μάταια. Και ότι οι «μεγάλοι» τους βλέπουν ως το μέλλον και όχι ως αντιδραστικούς «εχθρούς» που τους θέλουν «μακριά κι αγαπημένοι».
——————
Μπορεί οι δρόμοι του με την ΑΜΑΡΥΣΙΑ να χώρισαν τους τελευταίους μήνες μετά από δεκαετίες, ωστόσο, μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας μαζί του, αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω με μια λέξη τον Χρήστο Φωτιάδη, θα έλεγα «οξύνους». Ένας οξυδερκής, δραστήριος και πολύπλευρα ενημερωμένος πολιτικός αναλυτής των διεθνών γεγονότων, τα οποία παρουσίαζε έξω από το τυπικό «κάδρο» των κεντρικών ΜΜΕ. Τη δημοσιογραφική του ατζέντα δεν του την επέβαλε η επικαιρότητα. Την έθετε ο ίδιος. Και μάλιστα έχοντας πέσει «μέσα» σε πολλές από τις εκτιμήσεις του, τις οποίες κατέθετε ακόμη και χρόνια πριν τις δούμε ως απτή πραγματικότητα.
Ο ξαφνικός θάνατος γέμισε θλίψη τους συναδέλφους του στην εφημερίδα μας. Ειδικά στον υπογράφοντα, ως «παλιά καραβάνα» των γραφείων μας, θα λείψουν ιδιαίτερα οι συζητήσεις μας για τη διεθνή πολιτική «σκακιέρα» και τον αγαπημένο μας Ολυμπιακό.
Κι επειδή, ήταν γνωστή η αγάπη του για τα ταξίδια, δεν έχω παρά να του πω «καλό ταξίδι Χρήστο»…
