Μπήκαμε, λοιπόν, στον πιο εορταστικό μήνα του χρόνου. Για μικρούς και μεγάλους, ο Δεκέμβρης είναι ένας μήνας γεμάτος γιορτές, χαρές, χαμόγελα, δώρα. Όρεξη να έχεις να μοιράζεις αγκαλιές και φιλιά και λεφτά για να αγοράζεις δώρα. Καλά, για το τελευταίο, ας πούμε ότι είναι ένα αστειάκι προς χάριν των ημερών, αλλά και το χιούμορ ένα δώρο της ζωής από μόνο του είναι.
Και ξέρετε κάτι; Κάτι τέτοιες μέρες, που σιγά σιγά γίνονται οι απολογισμοί της χρονιάς και δεν είναι πάντα και οι πιο ευχάριστοι, το να σκάσει και λιγάκι το χειλάκι μας, εκτός από επιθυμητό, νομίζω ότι θα πρέπει να είναι και ζητούμενο.
Πριν από λίγες μέρες, ο γιος μου μου είπε το εξής αφοπλιστικό: «Ρε μπαμπά, αφού εμείς εδώ στο σπίτι γελάμε όλη την ώρα, γιατί όταν βγαίνουμε στο δρόμο δεν βλέπουμε κανέναν να γελάει;». Τι να του πεις και τι να του εξηγήσεις τώρα; Σάμπως κι ο δικός του μπαμπάς, όταν δεν ανοίγει την πόρτα του σπιτιού για να επιστρέψει κοντά του, δεν κλαίει όλη την ώρα μέσα του για τα λάθη που έχει κάνει και τα λάθη άλλων που πληρώνει ο ίδιος; Για τα όσα γίνονται γύρω μας που προσπαθεί να μην τον επηρεάσουν; Για όσα ονειρεύτηκε και δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει και για την αγωνία του να μην αφήσει και τον μικρό του να διαβεί το ίδιο δύσβατο μονοπάτι;
Αυτό χρειαζόμαστε. Λίγη χαρά. Αγνή, άδολη, πραγματική. Να χαρούμε σαν τα μικρά παιδιά. Να μην αφήσουμε τη μαυρίλα να μας γονατίσει. Δεν είναι εύκολο. Και δεν μπορεί να το πετύχει κανένας μόνος του.
Λογαριασμοί, υποχρεώσεις, έκτακτες αναποδιές, θέματα υγείας, εγκληματικότητα, βία, κίνηση στους δρόμους, σκάνδαλα, επιθετικότητα των νέων… με αυτά μωρέ θα ασχολούμαστε όλη μέρα; Και πότε περιμένουμε να ζήσουμε; Και, επιτέλους, για ποιον περιμένουμε να ζήσουμε;
Στενός μου φίλος που μιλούσαμε πρόσφατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – γιατί το δια ζώσης πλέον θεωρείται υπερπολυτέλεια – μου είπε τις προάλλες «έχω τόση πολλή δουλειά αυτήν την περίοδο, που έχω τρεις μέρες να δω το παιδί μου». Του είπα ότι την τελευταία φορά που μου συνέβη αυτό, έκλαιγα άλλες τρεις μέρες. Θλιμμένο προσωπάκι. Κενό.
Τέτοιους προβληματισμούς έχουμε εμείς οι της μέσης ηλικίας. Και κοιταζόμαστε, βλέπουμε τα μαλλιά να αραιώνουν, τις κοιλιές να μεγαλώνουν, την κούραση να καθρεφτίζεται στα μάτια μας και τα παιδιά να μεγαλώνουν και να μην παίρνουμε χαμπάρι. Η τελευταία φορά που γελάσαμε με την ψυχή μας είναι κάπου χαμένη στο χωροχρόνο και η τελευταία φορά που χαμογελάσαμε πραγματικά ήταν όταν πήραμε λίγο πιο αισιόδοξα αποτελέσματα από τις εξετάσεις των γονιών μας. Ωραία ζωή. Να τη χαιρόμαστε.
Γι’ αυτό, μπαίνοντας στον Δεκέμβρη, τον πιο γιορτινό μήνα του χρόνου, ας κάνουμε μια χάρη στον εαυτό μας. Ας «κλέψουμε» λίγο χρόνο για να τον αφιερώσουμε σε ανθρώπους και πράγματα που μας χαροποιούν. Να παίξουμε και να γελάσουμε με τα παιδιά μας. Να δούμε φίλους που έχουμε καιρό. Να διαβάσουμε καινούρια βιβλία. Δεν θα πεθάνουν δα και οι εργοδότες μας αν λείψουμε και μια μέρα ή αν ξυπνήσουμε μισή ώρα αργότερα να έρθουμε στη δουλειά. Ας κακομάθουμε τους εαυτούς μας με μικρές νοθείες και «αμαρτίες».
Η ζωή δεν είναι υλικά αγαθά. Αν κάτσουμε και σκεφτούμε τι δώρα να πάρουμε, θα πέσει πάλι πονοκέφαλος. Λεφτά, κόντρα λεφτά, βαρετά οικογενειακά τραπέζια, συγγενείς που δεν συμπαθείς… όχι, όχι. Δεν είναι εκεί η χαρά.
Αυτές τις μέρες γράφουμε τα γράμματά μας στον Άγιο Βασίλη. Δεν ήμασταν όλοι καλά παιδάκια, αλλά κι ο Άγιος μια χαρά μπορεί να κάνει κάπου τα κλειστά μάτια.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το προσωπικό μου στοίχημα αυτόν τον Δεκέμβρη είναι ένα και συγκεκριμένο. Να κάνω όσες περισσότερες «βλακείες» αντέχονται, αλλά υπό έναν όρο: Να τις κάνω με αγαπημένα πρόσωπα, φίλους και εκείνους, που θα δώσουν ακόμα περισσότερη χαρά. Γιατί η πραγματική ευτυχία έρχεται μόνο όταν την αγγίζεις. Θυμηθείτε τις κορωνο-γιορτές για να με κατανοήσετε.
Δεκέμβριος λοιπόν. Ας τον κάνουμε να είναι αλλιώτικος από τους άλλους μήνες. Στολίστε, χαρείτε, χαμογελάστε. Κι από προβλήματα και ζόρια… και του χρόνου να είμαστε καλά!
