Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 01/02/2025
Οι δεκάδες επί δεκάδων χιλιάδες (σε Ελλάδα και εξωτερικό) που διαδήλωσαν για τη μεγάλη τραγωδία των Τεμπών την περασμένη Κυριακή μετά τα συγκλονιστικά ηχητικά αποσπάσματα των τελευταίων δραματικών και βασανιστικών στιγμών ορισμένων από τα θύματα της μοιραίας σύγκρουσης των τρένων, είχαν ένα κοινό αίτημα: Απόδοση Δικαιοσύνης για τους υπαίτιους που οδήγησαν στον θάνατο (με πράξεις ή παραλείψεις) 57 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους έχοντας ολόκληρη ζωή μπροστά τους την οποία δεν θα ζήσουν επειδή εμπιστεύτηκαν στη χώρα τους το θεωρούμενο ως «ασφαλέστερο» μέσο μαζικής μεταφοράς.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση και οι επικοινωνιακοί της μηχανισμοί υποστηρίζουν ακριβώς το ίδιο. Ότι όσο και να κατεβαίνουν μαζικά στον δρόμο και να διαμαρτύρονται οι πολίτες για όσα έγιναν όχι μόνο την ώρα του δυστυχήματος αλλά (ακόμη περισσότερο) μετά από αυτό, τον τελικό λόγο έχει και πάλι η Δικαιοσύνη.
Οι μεν υποστηρίζουν ότι υπάρχουν «σκιές» στη λειτουργία της, οι δε θεωρούν ότι η αξιοπιστία της είναι δεδομένη. Και στις δύο περιπτώσεις, η απόληξη είναι κοινή: Η δικαστική εξουσία.
Σε αρκετά παλαιότερο κείμενό μας είχαμε παρομοιάσει το πολίτευμά μας ως έναν τρίποδα, στον οποίον όταν τα δύο πόδια, το νομοθετικό και το εκτελεστικό, δείχνουν σημάδια διάβρωσης, όλοι στρέφουν το βλέμμα τους στο τρίτο, το δικαστικό. Αυτό δηλαδή που αναμένουν να είναι στέρεο, ακλόνητο, κρατώντας την απαιτούμενη εξισορρόπηση, ώστε ο πολιτειακός μας τρίποδας να μένει όρθιος.
Η περίπτωση των Τεμπών αποτελεί μια από τις υποθέσεις που έχουν σημαδέψει το νεότερο ελληνικό κράτος, ως μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες. Δίπλα σε αυτές του πλοίου «Ηράκλειο», της Θύρας 7, των μεγάλων σεισμών, του «Εξπρές Σάμινα», του αεροσκάφους της «Ήλιος», των πυρκαγιών στην Ηλεία και στο Μάτι και της πλημμύρας στη Μάνδρα.
Σε όλα αυτά τα γεγονότα υπάρχει ένα κοινό σημείο με τα Τέμπη, αλλά και μια μεγάλη διαφορά.
Το κοινό σημείο είναι ότι πρόκειται για πολύνεκρα δυστυχήματα με θύματα ανυποψίαστους πολίτες, όπου υπήρξαν κρατικές ή ιδιωτικές ευθύνες, κάποιες φορές και σε συνδυασμό με τη μανία της φύσης.
Η μεγάλη διαφορά είναι ότι στην περίπτωση των Τεμπών υπάρχουν σοβαρές υπόνοιες και ενδείξεις ότι ένα μεγάλο κομμάτι των θανάτων μπορεί να οφείλεται σε παράνομη δραστηριότητα που «μετέφερε» στα βαγόνια του ο συρμός της καθόδου προς Αθήνα. Γεγονός που καθιστά τον ρόλο της Δικαιοσύνης ακόμη πιο κρίσιμο, καθώς ενδεχομένως η υπόθεση να φτάνει σε πολύ πιο σκοτεινά τούνελ ακόμη κι από εκείνο στα Τέμπη, λίγα μέτρα έξω από το οποίο συνέβη η σύγκρουση των δύο τρένων. Και σε συνδυασμό με διάφορες κινήσεις, αντιφάσεις, χειρισμούς από τις αρμόδιες Αρχές και την κυβέρνηση που προκαλούν μεγάλα ερωτηματικά, η απαίτηση των πολιτών από τη Δικαιοσύνη να κάνει αδέκαστα, σωστά και εις βάθος τη δουλειά της, δίχως να αφήσει καμία υποψία συγκάλυψης ή παραλείψεων, είναι πολύ μεγάλες.
Έγραψα «απαίτηση», διότι νομίζω ότι αν έγραφα «προσδοκία» θα ήμουν πολύ… light. Κι αυτό ενδεχομένως να δείχνει πόσο απογοητευμένοι είναι οι πολίτες από τον θεσμό της Δικαιοσύνης στη χώρα μας, άλλωστε έχει καταγραφεί περίτρανα σε πολλές έρευνες, ακόμη και διεθνείς.
Aναμένουμε, λοιπόν, με τεράστιο ενδιαφέρον τη δικαστική πορεία μιας υπόθεσης που δύο χρόνια μετά παραμένει ανοιχτό και ανεπούλωτο τραύμα για την κοινωνία μας. Και πολύ περισσότερο για τους γονείς, αδέρφια, συγγενείς και φίλους όσων έφυγαν τόσο άδικα, τόσο πρόωρα.
