Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 17/12/2022
Όταν πληροφορήθηκα από τον συνάδελφο Τάσο Μεργιάννη το ρεπορτάζ από τους βανδαλισμούς οπαδών σε αγώνα μπάσκετ… ΑμεΑ στο κλειστό γυμναστήριο Μελισσίων πραγματικά σοκαρίστηκα. «Μου κάνεις πλάκα», ήταν η πρώτη μου αντίδραση και μάλιστα σχεδόν κραυγάζοντας από την έκπληξη. Λίγο μετά, όμως, η έκπληξη και το σοκ αντικαταστάθηκαν με τον κυνισμό και την ψυχρή παραδοχή ότι τελικά σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει τίποτα αδιανόητο. Όλα μπορούν να συμβούν. Ναι, ακόμη και να βρεθούν 150 άτομα νεαρής κυρίως ηλικίας σε έναν αγώνα ΑμεΑ και να πετάξουν… καπνογόνο στον αγωνιστικό χώρο, ο οποίος μάλιστα ήταν και καινούριος. Ή να βάψουν τοίχους, τουαλέτες και καθίσματα ή να κολλήσουν αυτοκόλλητα.
Πού δηλαδή λειτουργεί η ελληνική κοινωνία με υγιή τρόπο για να απαιτούμε πολιτισμό, κοινωνικό σεβασμό και αθλητικό ευ αγωνίζεσθαι στα γήπεδα; Ναι, ακόμη και σε αγώνα μπάσκετ με αμαξίδιο. Και ατιμώρητοι μένουμε και συνεχίζουμε να αλωνίζουμε. Και μας ανέχονται, θέλοντας και μη. Παιδεία σοβαρή δεν έχουμε, κανείς δεν ενδιαφέρεται να μας τη δώσει. Γιατί να μην τα κάνουμε λίμπα σε έναν τέτοιον αγώνα; Και μάλιστα, σε μια συμβολική συγκυρία, με την ίδια την υπουργό Παιδείας να έρχεται στο γήπεδο για να εγκαινιάσει το νέο παρκέ που εμείς κάψαμε, μη σεβόμενοι καν το ότι ο Δήμος Πεντέλης το παραχώρησε ως έδρα της ομάδας μας; Γιατί όχι; Αφού μπορούμε…
Και από πού συνάγεται αυτό το «μπορούμε»; Για παράδειγμα, από το γεγονός ότι η δήμαρχος Πεντέλης και η διοίκηση ουσιαστικά «κατάπιαν» όσα έγιναν. Δεν έκαναν για το θέμα ουδεμία αναφορά στις ανακοινώσεις τους για την τελετή μετονομασίας του κλειστού προς τιμή του Παραολυμπιονίκη Παναγιώτη Τρανταφύλλου. Ο οποίος μάλιστα αγωνίστηκε στον επεισοδιακό αγώνα με τη φανέλα της ομάδας, οι οπαδοί της οποίας προέβησαν σε αυτούς τους βανδαλισμούς!
Κι αν δεν υπήρχε το ρεπορτάζ του καλού συναδέλφου μέσα από την ΑΜΑΡΥΣΙΑ, η οποία προκάλεσε την επίσημη απάντηση της ομάδας προς την εφημερίδα μας με τη δέσμευση, προς τιμή της, ότι θα αποκαταστήσει όλες τις ζημιές και ότι θα προσπαθήσει να απομονώσει αυτούς που τις προκάλεσαν, τι ακριβώς θα γινόταν; Στον βωμό των δημοσίων σχέσεων ή του πολιτικού «στρουθοκαμηλισμού» της δημάρχου, η «σιγή ασυρμάτου» που επέλεξε να ακολουθήσει, πιθανότατα θα σήμαινε ότι την αποκατάσταση των ζημιών θα τις αναλάμβανε ο Δήμος. Επιβαρύνοντας εκ νέου τις τσέπες των δημοτών που ήδη πληρώνουν για να διατηρείται σε καλή κατάσταση ή να αναβαθμίζεται το κλειστό γυμναστήριο.
Γιατί να μην τα σπάμε λοιπόν; Αφού δεν υπάρχει καμία επίπτωση, παρά μόνο διαρκής ανοχή που έχει δημιουργήσει και διαιωνίσει μια κοινωνία… ακοινώνητων ανθρώπων. Που κάθε μέρα που περνάει περιορίζονται ακόμη περισσότερο τα όρια κοινωνικής αντίληψης και σεβασμού, με αποτέλεσμα να γίνονται «καφρίλες» ακόμη και σε αγώνες ατόμων με αναπηρία. Και το χειρότερο; Φτάνουμε, πλέον, στο σημείο να μη μας προξενεί τίποτα εντύπωση, όσο ακραίο κι αν είναι, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
