Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Είναι πραγματικά φοβερό και άξιο παρατήρησης και συλλογισμού αυτό που συμβαίνει με το… ταλαίπωρο το Μαρούσι την τελευταία 20ετία. Σαν κάποιος να έχει αποφασίσει να «χρίσει» τη συγκεκριμένη πόλη ως πεδίο πιλοτικής δοκιμής οποιουδήποτε πολιτικού και αυτοδιοικητικού νεωτερισμού υπάρχει, θετικού ή αρνητικού, στο λεκαποπέδιο (τουλάχιστον).
Στο Μαρούσι ιδρύθηκε για πρώτη φορά Δημοτική Συγκοινωνία. Στο Μαρούσι λειτούργησαν για πρώτη φορά δημοτικές επιχειρήσεις. Εκεί λειτούργησε ο Οργανισμός Εργασίας με το «screening» εργαζομένων προς τον Δήμο. Στο Μαρούσι ιδρύθηκε Δημοτική Αστυνομία, περίπου παράλληλα με την Αθήνα. Στο Μαρούσι κατασκευάστηκε το πρώτο Mall και μετά τα υπόλοιπα μεγάλα εμπορικά κέντρα εντός των ορίων του. Το Μαρούσι υποδέχθηκε την πρώτη (και τελευταία μέχρι στιγμής, προφανώς το καλούπι… έσπασε μετά και τα όσα είχαν καταγγελθεί τότε) δημόσια διαβούλευση για την εκλογή υποψηφίου δημάρχου, από το τότε ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Στο Μαρούσι φύτρωσαν οι μεγάλοι γυάλινοι πύργοι του υπερτοπικού κέντρου, που του προσέδωσαν το… θρυλικό προσωνύμιο «Μανχάταν». Το Μαρούσι πρωτοφιλοξένησε μεγάλες ιδιωτικές νοσοκομειακές μονάδες, με αποτέλεσμα να έχει γεννηθεί εκεί η… μισή Ελλάδα. Εκεί χτίστηκε και το Ολυμπιακό Στάδιο της χώρας. Εκεί επέλεξε να στεγαστεί και η HELEXPO. Εκεί και ο ΟΤΕ με τον ουρανοξύστη του. Εκεί ευδοκίμησε για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη έκταση το μοντέλο της Σύμπραξης Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα. Και πόσα άλλα επιμέρους πιλοτικά προγράμματα ενδεχομένως ξεχνάμε…
Όπως είναι… φυσικό, λοιπόν, στο Μαρούσι «έλαχε» να είναι η πρώτη πόλη που σχεδιάζεται να υποδεχθεί στους κόλπους της ένα καζίνο. Δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε την κατάληξη της υπόθεσης αυτής. Όμως, μπορούμε να συμμεριστούμε την άποψη που ακούστηκε από τα χείλη δημοτικών συμβούλων στη σχετική συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο: «Αποχαιρέτα το προάστιο που ήξερες. Το Μαρούσι πλέον γίνεται κέντρο διερχομένων από όλη την Αττική και την Ελλάδα».
Όλα αυτά έγιναν είτε με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τον Δήμο δηλαδή, να παίζει αποφασιστικό ρόλο, είτε να μην υπολογίζεται καν από τις κεντρικές «καρέκλες». Τα δύο άκρα δηλαδή. Ελάχιστες είναι οι φορές που το Μαρούσι κινητοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποφευχθούν τέτοιοι «νεωτερισμοί» για την πόλη: Δύο από τις χαρακτηριστικότερες είναι η «μάχη» των σκουπιδιών στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και πρόσφατα, το 2005, η ματαίωση της ίδρυσης ελληνοαμερικανικού ιδιωτικού πανεπιστημίου και το 2009 του ξενοδοχείου.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, οι δραματικές αλλαγές πέρασαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλάζοντας ουσιαστικά και την εικόνα και τη λειτουργία της πόλης. Η οποία βρίσκεται σε νέα «δίνη», όπως τη χαρακτήρισε ο δήμαρχος Γιώργος Πατούλης. Αν θα καταφέρει να βγει από αυτήν, ο χρόνος θα το δείξει. Το σίγουρο είναι ότι ο διάδοχός του θα κληθεί να χειριστεί τις ίδιες «καυτές πατάτες». Γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε, κάποτε ματαιώθηκε λόγω αντιδράσεων και κάτι άλλο: Το περίφημο masterplan για το δάσος Συγγρού. Το οποίο, πλέον, οδηγείται στο Υπερταμείο, προς το παρόν δίχως να ανοίξει μύτη…
