Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Bγαίνει στα κανάλια η πρόεδρος των βενζινοπωλών, καταγγέλλει μεθόδους και πρακτικές μαφίας πίσω από την αδιανόητη εκτόξευση των τιμών των καυσίμων και όταν ερωτάται να μιλήσει πιο συγκεκριμένα, εκείνη απαντά «θέλετε να με πατήσει κανένα αυτοκίνητο»;
Και διερωτώμαι για πολλοστή φορά κι εγώ ο άμοιρος: Οι δημόσιες αυτές δηλώσεις δεν είναι ικανές να κινητοποιήσουν τις εισαγγελικές Αρχές; Δηλαδή, την ώρα που η ελληνική κοινωνία στην κυριολεξία έχει γονατίσει και οδηγείται ταχέως σε ακόμη μεγαλύτερη φτωχοποίηση, μέσω της πρωτοφανούς στα χρονικά ακρίβειας σε βασικά αγαθά επιβίωσης (θέρμανση) και κίνησης, οι σαφέστατες καταγγελίες περί μαφιόζικης αισχοκέρδειας δεν πρέπει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον να εξεταστούν για να διαπιστωθεί αν στέκουν;
Κι ενώ αυτά τα ωραία ακούγονται δίχως να γίνεται κάτι επί της ουσίας, η κυβέρνηση εξετάζει αν θα υπάρξουν κι άλλα επιδόματα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας. Δηλαδή ασπιρίνες για βαριά αρρώστους. Μα τι να τα κάνουμε τα επιδόματα κύριοι, όταν μέσα στο καλοκαίρι είναι πολύ πιθανό να δούμε κι εμείς, αλλά και οι πολυπόθητοι τουρίστες, την τιμή της αμόλυβδης να «φλερτάρει» ακόμη και με τα 3 ευρώ ανά λίτρο; Τι ακριβώς να κάνουμε με τα 40-45 ευρώ που έχετε αποφασίσει να βαφτίσετε ως «μέτρο ανακούφισης»; Ούτε για το 1/3 του ντεπόζιτου δεν θα αρκούν πια. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αλλά δεν είμαστε σε θέση να πούμε «ως εδώ, το κράτος παρεμβαίνει και ρυθμίζει την κατάσταση, είτε υπάρχουν, είτε όχι καρτέλ».
Η κατάσταση βαίνει ανεξέλεγκτη κι όσο κι αν μπορεί η κυβέρνηση να αισθάνεται ως έναν βαθμό ικανοποίηση για τα 713 ευρώ του κατώτατου μισθού που ισχύουν από αυτές τις ημέρες, η «σούμα» εσόδων – εξόδων έχει πλέον αρχίσει να είναι δυσβάσταχτη από τα μεσαία ως τα χαμηλά στρώματα. Ο οικογενειακός ή ατομικός προϋπολογισμός δεν βγαίνει σε καμία περίπτωση, ούτε καν ισοσκελισμένος, ούτε καν με μικρό «παθητικό». Μιλάμε για χοντρή ζημιά, η οποία, αν συνεχιστεί σε βάθος χρόνου, θα οδηγήσει σε υποβάθμιση πολλούς και σε εξαθλίωση ακόμη περισσότερους, όσο και να προσπαθούν να δουν τη ζωή με… ολιστική ματιά.
Άδικο θα έχουν κύριε πρωθυπουργέ;
