Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Με την υπόθεση της μετεγκατάστασης του καζίνο της Πάρνηθας στο Μαρούσι έχω μια συναισθηματική ανάμνηση: Η ημέρα της εκδίκασης των προσφυγών στο ΣτΕ στα μέσα του Φεβρουαρίου του 2020 έμελλε να αποτελέσει και το τελευταίο μου υπαίθριο ρεπορτάζ που περιείχε μεγάλη συγκέντρωση κόσμου. Λιγότερο από ένα μήνα μετά ήρθε το πρώτο lockdown και η ζωή μας έμελλε να κάνει μια απροσδόκητη και μεγάλη παράκαμψη, από την οποία έκτοτε περιμένουμε να βγούμε και να συνεχίσουμε σε γνωστούς και ασφαλείς δρόμους την πορεία μας.
Πρόκειται ασφαλώς για την υπόθεση που συγκέντρωσε το μεγαλύτερο κοινωνικό ενδιαφέρον για την περιοχή των βορείων προαστίων από την εποχή του χτισίματος του «The Mall» και του «Golden Hall». Βρισκόμασταν ενώπιον της πρώτης φοράς που επιτρεπόταν σε καζίνο να μετεγκατασταθεί και να λειτουργήσει εντός οικιστικού ιστού. Τα θέματα που έπεφταν στη «ζυγαριά» ήταν πολλά και κρίσιμα. Από τη μια, ένα καζίνο μέσα στην πόλη, προσβάσιμο δύο βήματα από τα σπίτια μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και η ενδεχόμενη κυκλοφοριακή και περιβαλλοντική επιβάρυνση. Από την άλλη, εξασφάλιση ή και δημιουργία θέσεων εργασίας, χρήμα σε κίνηση, ξενοδοχειακή υποδομή, ανάδειξη ενός «απενεργοποιημένου» αλλά σημαντικού οικοπέδου της περιοχής.
Το «πόκερ» που ακολούθησε ήταν για δυνατούς παίκτες. Όλο αυτό το διάστημα που ακολούθησε την εκδίκαση των προσφυγών, η κοινοπραξία έκανε αρκετά μικρά ή μεγαλύτερα βήματα προς την τελική ευόδωση της επένδυσής της και μάλιστα παρουσίασε και επισήμως το όνομα του project: «Voria». Πολλοί από εκείνους που αντέδρασαν στη μετεγκατάσταση του καζίνο ψέγουν τα ΜΜΕ, επειδή προέβαλαν και δημοσίευσαν τις θέσεις της εταιρίας. Εμείς από εδώ, αφού θυμίσουμε ότι παρακολουθούμε και καταγράφουμε τις θέσεις όλων των εμπλεκόμενων, ως οφείλουμε δημοσιογραφικά, με συνεχή πρωτοσέλιδα στα οποία καταγραφόταν πρωτίστως η αντίδραση της τοπικής κοινωνίας στη μεταφορά του καζίνο στο κτήμα Δηλαβέρη, θα σημειώσουμε και κάτι άλλο: Σε κάθε ρεπορτάζ μας που αναφερόταν στην πρόοδο που γινόταν στην επένδυση, αλλά και στην επίσημη ανακοίνωση του project από την εταιρία, φροντίζαμε να υπενθυμίζουμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν υπό την αίρεση και την εκκρεμότητα της απόφασης του ΣτΕ.
Το κάναμε επειδή είμαστε έγκριτοι νομικοί ή επειδή έχουμε το… κληρονομικό χάρισμα να προβλέψουμε την απόφαση; Όχι βέβαια. Το κάναμε επειδή αυτή ήταν η πραγματικότητα. Υπήρχαν τέσσερις προσφυγές που εκδικάστηκαν. Πάντα τον τελευταίο λόγο τον έχει η Δικαιοσύνη. Αν τις απέρριπτε, λογικά η επένδυση θα προχωρούσε με ταχείς ρυθμούς. Αν τις ενέκρινε, όπως κι έγινε, τα δεδομένα θα άλλαζαν δραματικά είτε επιβραδύνοντας είτε, ποιος ξέρει, ακόμη και ματαιώνοντάς την. Σε κάθε περίπτωση, άπαντες όφειλαν
να αναμένουν την ετυμηγορία. Και η ΑΜΑΡΥΣΙΑ περίμενε, όπως έπρεπε.
Από δω και πέρα, ξεκινά μια νέα «παρτίδα». Η εταιρία θα προσπαθήσει να «αλλάξει το χαρτί», με πολλές δυσκολίες μπροστά της πλέον, ενώ οι Δήμοι – φορείς – κάτοικοι κρατούν το «ισχυρό χαρτί» και βρίσκονται σε εγρήγορση για τις κινήσεις του αντιπάλου. Η υπόθεση ίσως επιφυλάσσει στο μέλλον και νέες σκληρές «παρτίδες»…
