Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 26/04/2025
Λόγω του πασχαλινού διαλείμματος της στήλης, δεν ασχοληθήκαμε από εδώ με την επαναφορά της πρότασης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα να αποδίδονται τα έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ στους Δήμους της χώρας.
Θα επρόκειτο για μια ενδιαφέρουσα πρόταση για την οικονομική βιωσιμότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης υπό άλλες συνθήκες, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, η ενδεχόμενη υιοθέτησή της θα συνεπαγόταν κάτι πολύ σοβαρό: τη «μονιμοποίηση» του μνημονιακού αυτού φόρου, που από το πουθενά ανάγκασε τους ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας να… πληρώνουν επειδή την κατέχουν. Ακόμη και αυτούς που πληρώνουν… δάνειο στις τράπεζες για να αποπληρώσουν την απόκτηση της κατοικίας τους.
Σε αυτό το σημείο θα θυμίσουμε ότι κάποια χρόνια πριν είχαμε αναφερθεί και πάλι στην περίπτωση του ΕΝΦΙΑ από την ΑΜΑΡΥΣΙΑ, λέγοντας ορθά – κοφτά αυτό που όλοι γνωρίζουν: Όσο θα υπάρχει ΕΝΦΙΑ, δεν θα έχουμε φύγει από τα μνημόνια. Τελεία και παύλα. Ο συγκεκριμένος φόρος αποτελεί ένα από τα πιο επαχθή μέτρα που λήφθηκαν εντός του μνημονιακού περιβάλλοντος και όσο εξακολουθεί να εφαρμόζεται, ακούμε… βερεσέ τις εκάστοτε κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων να επαίρονται ότι η χώρα έχει βγει από αυτό. Για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας δηλαδή…
Μια ενδεχόμενη μεταφορά του ΕΝΦΙΑ στους Δήμους, λοιπόν, θα αποτελούσε κίνηση «θεσμικής» παγίωσης ενός φόρου που θα έπρεπε να έχει εξαλειφθεί από τη στιγμή που -υποτίθεται- ότι η οικονομική κρίση της χώρας έχει εν πολλοίς αντιμετωπιστεί. Και θα περιμέναμε από την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) να είχε αναφερθεί σε αυτή τη διάσταση του θέματος στο σκεπτικό της κάθετα αντίθετης με την πρόταση Στουρνάρα απόφασης, που έλαβε ομόφωνα.
Και φτάνουμε στο σήμερα, με την ανακοίνωση από ΕΛΣΤΑΤ και Eurostat για πρωτογενές πλεόνασμα 11,4 δισ. για την οικονομική χρήση του 2024 και με τον πρωθυπουργό να προχωρά σε μόνιμα μέτρα – παροχές σε συγκεκριμένους τομείς, ύψους 1 δισ. ευρώ.
Και αναρωτιόμαστε: Με αυτή την εικόνα της ελληνικής οικονομίας, με τους δείκτες ανάπτυξης σε καλό δρόμο και τις αξιολογήσεις από διεθνείς Οίκους ευοίωνες, γιατί επιλέχθηκαν παροχές και όχι φοροελαφρύνσεις, που και τσέπες θα ανακουφίσουν και την αγορά θα τονώσουν; Γιατί, στην περίπτωσή μας, να μην καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ;
Μάλιστα, το μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούσε να συνιστά μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ενίσχυση των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων, ώστε οι Δήμοι να μπορούν να ανταποκριθούν ουσιαστικά και ποιοτικά στις δεκάδες αρμοδιότητες που τους έχει μεταφέρει τα τελευταία χρόνια το κεντρικό κράτος δίχως τους αντίστοιχους απαιτούμενους πόρους. Ώστε να μην «μπλέκουμε» τον ΕΝΦΙΑ σε αυτή τη συζήτηση. Ήταν, είναι και θα παραμένει μνημονιακός φόρος, συνδεδεμένος με πολύ άσχημους καιρούς για την κοινωνία μας. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να αποτελέσει οριστικά παρελθόν. Κάπου πήρε το μάτι μας, μάλιστα, ότι εξετάζεται αυτή η περίπτωση. Κρατάμε μικρό καλάθι φυσικά, ελπίζουμε, όμως, αυτή η στιγμή να μην αργήσει…
