Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 27/02
Συνέντευξη: Γιώργος Αράπογλου
«Πρόθεσή μου είναι πάντα να διηγηθώ μια ιστορία με ψυχή και μορφές που συγκινούν και που έχουν επηρεάσει τη ζωή μου»
Άραγε, με ποια μέσα ταξιδεύει η μνήμη στο χρόνο; Τι χρώματα έχει και πώς μεταφέρεται στις επόμενες γενιές; Μπορεί η πανδημία που έχει κλείσει όλο τον πλανήτη στα σπίτια του να λειτουργήσει ευεργετικά για την καλλιτεχνική δημιουργία;
Απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά και σε άλλα που συναισθηματικά προκύπτουν από την παρατήρηση του έργου του, δίνει με τη νέα του δουλειά ο Ηρακλειώτης εικαστικός Ανέστης Πρωταίος, με τίτλο «Μνήμες – Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο».
Η δουλειά αυτή, που προέκυψε τους μήνες της καραντίνας, όπως αναφέρει ο ίδιος, είναι μια συνέχεια προηγούμενης έκθεσης με τίτλο «Η Ελλάδα του Βορρά». Στην έκθεση αυτή, ο ζωγράφος μάς συνόδεψε σ’ ένα ταξίδι στην πατρίδα, στην Ελλάδα του Βορρά, εκεί όπου γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Μας ταξίδεψε στην αφετηρία του, στην Πρώτη Σερρών και από εκεί στις ομορφιές όλης της βόρειας Ελλάδας.
Με έμπνευση τον Προυστ
Σήμερα, περιλαμβάνοντας στον τίτλο τη φράση «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», από το βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ (Marcel Proust 1871-1922. A la recherché du temps perdu) με θέμα τη μνήμη και τις ανασκοπήσεις από την παιδική του ηλικία, στις αρχές του 20ού αιώνα, μας παρουσιάζει «Μνήμες». Μνήμες που, όπως αναφέρει, χάθηκαν στο χρόνο και αποτυπώνονται στον καμβά, με νοσταλγία στο παλιό, αλλά και με χαρά στο νέο. Η χαρά αυτή, διακρίνει τον ζωγράφο, που πάντα ήταν και είναι αισιόδοξος, ανεξάρτητα των καταστάσεων.
«Πρόθεσή μου είναι πάντα να διηγηθώ μια ιστορία με ψυχή και μορφές που συγκινούν και που έχουν επηρεάσει τη ζωή μου», δηλώνει ο ίδιος. Αναφερόμενη στο έργο του, η Ιστορικός Τέχνης Σταυρούλα Γουδάκη, καταγράφει, μεταξύ άλλων: «Στην καινούρια του δουλειά ο Ανέστης Πρωταίος κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν και μέσα από τις προσωπικές του αναμνήσεις, αναζητά το περιεχόμενο του χρόνου, το νόημα της μνήμης και την ουσία των πραγμάτων.
Οι «Μνήμες» αποτελούν ένα χρονικό από προσωπικές εγγραφές και φωτίζουν στοιχεία που πλαισίωσαν τη ζωή του καλλιτέχνη. Μέσα από χρωματολογικές συνθέσεις, με οικογενειακές φωτογραφίες, μνήμες καταγωγής και αισθήματα περηφάνιας, ο Ανέστης Πρωταίος δημιουργεί ένα δικό του ζωγραφικό σύμπαν, που με γενναιοδωρία, κομψότητα και γοητεία, μοιράζεται μαζί μας. Με τις χαρακτηριστικές ιμπρεσιονιστικές, αφαιρετικές πινελιές του και με τον ρυθμό της μοντέρνας αφήγησης, ο Πρωταίος μάς διηγείται στιγμές από το προσωπικό του ημερολόγιο, όπου τα άτομα του στενού του οικογενειακού του κύκλου παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο».
Η κρίση έγινε ευκαιρία
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης μετέτρεψε την κρίση της πανδημίας σε δημιουργική ευκαιρία, προκειμένου να ολοκληρώσει το νέο όραμά του, το οποίο φιλοδοξεί, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν, να το μοιραστεί με το κοινό του.
«Το Μένουμε σπίτι» πήρε για μένα μια διαφορετική τροπή, μετουσιώνοντας κάτι κακό σε κάτι καλό, ώστε να περάσει όσο το δυνατόν πιο ομαλά η δοκιμασία αυτή. Μετέτρεψα το μήνυμα σε «Μένουμε εργαστήριο» και, ενώ έξω τα πάντα πάγωσαν, εγώ επικεντρώθηκα μέσα στο καταφύγιό μου και στην αξιοποίηση των προσωπικών μου αναμνήσεων», αναφέρει, ενώ περιγράφοντας το σκεπτικό του έργου του, προσθέτει:
«Κυρίαρχο ρόλο στη δημιουργική διαδικασία, για μένα, έχει η ζωγραφική χειρονομία, το φως και οι χρωματολογικές εξερευνήσεις, ώστε οι συνθέσεις μου να εξισορροπούν καλλιτεχνικές αξίες και να προσφέρουν καλλιτεχνική απόλαυση. Καταλυτικό ρόλο, όμως, αποτελεί πάντα το τυχαίο έναυσμα εκκίνησης, που με οδηγεί στο να ξετυλίξω το κουβάρι της αφήγησης, που παράγει μέσα μου τη μορφολογική έκφραση που θέλει να επικοινωνήσει μαζί σας».
Έτσι, λοιπόν, σε μια δύσκολη περίοδο αυτής της πανδημίας που μαστίζει την ανθρωπότητα, ο Ανέστης Πρωταίος δεν μας ταξιδεύει, αλλά θυμάται «Μνήμες». Αυτές τις μνήμες μάς παρουσιάζει στη νέα του εικαστική δουλειά. Και καλεί τον παρατηρητή, να ανασκαλέψει, μέσα από την προσωπική του ματιά, τις δικές του μνήμες.