Όπως ο Χριστός είχε τη μαγκιά να διώξει κακήν-κακώς τους εμπόρους από το ναό με ένα μαστίγιο, έτσι και εμείς θα έπρεπε να δείχνουμε μηδενική ανοχή στην παλιανθρωπιά. Θρήσκος δεν είμαι αλλά μπορώ να καταλάβω αυτό το καθαρό μήνυμα. Το να συγχρωτιζόμαστε με μικρούς ανθρώπους δίχως να είμαστε αδέκαστοι απέναντί τους, αυτό μας κάνει εξίσου τιποτένιους και ασήμαντους.
Στη μικρή κοινωνία όπου διαμένουν οι γονείς μου υπάρχει έντονος αναβρασμός λόγω των εκλογών που έρχονται. Ο μικροαστισμός που διέπει μεγάλο μέρος τής ας πούμε ελίτ αυτής της κοινωνίας, έχει μετατρέψει το προεκλογικό κλίμα σε μια αρένα όπου τσαλαπατιούνται άνθρωποι και σπιλώνονται υπολήψεις. Φαντάζομαι πως έτσι συμβαίνει παντού πάνω κάτω, εφόσον μια μικρή κοινωνία είναι απλά μια μικρογραφία. Αυτό το σκηνικό είναι μέρος της πραγματικότητας που ζούμε και δυστυχώς ορίζει τις τύχες μας. Αυτό το σκηνικό ακριβώς ανέδειξε και στην κεντρική πολιτική σκηνή τους χειρότερους για να μας κυβερνήσουν, οι οποίοι έφεραν τη χώρα εδώ που την έφεραν. Αυτό το σκηνικό τέλος έχει δημιουργήσει την λεγόμενη αποχή που το 2012 έφτασε στο 38%!
Αυτοί οι απηυδισμένοι απέχοντες ψηφοφόροι, μαζί με εκείνους που ψάχνουν ένα λιμάνι δικαιοσύνης, θα πρέπει επιτέλους να μιλήσουν. Αν μη τι άλλο πρέπει να δοθεί μια σκληρή αδυσώπητη μάχη ενάντια στην κομματικοποίηση των δημοτικών εκλογών και να καταλάβουν οι τοπικές νομενκλατούρες πως δεν είμαστε πρόβατα που τα οδηγούν από το ένα μαντρί στο άλλο.
Πρέπει να βρούμε το σθένος του Ιησού και να πούμε ουαί στη βρωμιά του δικού μας κοινωνικού ναού μαστιγώνοντάς την αλύπητα.
Πόσο εφικτό είναι αυτό δεν ξέρω με την πόλωση που υπάρχει, αλλά αν πιστεύουμε στο δίκιο μας τότε πρέπει να αντισταθούμε ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Η πόλωση ποτέ δεν μας έφερε τα θεμιτά αποτελέσματα πάντως υπενθυμίζω.
Λέμε όχι στη λασπολογία, στα κουτσομπολιά, στις μικρότητες και προχωράμε με το κεφάλι ψηλά, απλά τα πράγματα.
Κωνσταντίνος Γκιωνάκης
