Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας, 05/03/2022
Mοιάζει κλισέ, αλλά δεν είναι: Ο πλανήτης παρακολουθεί πράγματι τις εξελίξεις στην Ουκρανία με κομμένη την ανάσα, καθώς όλοι καταλαβαίνουν κάθε ώρα και μέρα του πολέμου που περνά ότι ακόμη και τα χειρότερα σενάρια παραμένουν στο τραπέζι. Διότι κυρίως από τη μια πλευρά υπάρχει η εμμονή της Ρωσίας που δείχνει αποφασισμένη να φτάσει ως το τέλος και τον Βλάντιμιρ Πούτιν να μη διστάζει ν’ απειλήσει ακόμη και για χρήση πυρηνικών όπλων. Ενώ από την άλλη πλευρά υπάρχει η Ευρώπη, η οποία δείχνει για πρώτη φορά με τη σειρά της αποφασισμένη να προχωρήσει ενωμένη και να σταθεί στο πλευρό της Ουκρανίας για ν’ αντιμετωπίσει τις βλέψεις της Μόσχας που ξεφεύγουν κατά πώς φαίνεται από τα όρια ενός δεύτερου ψυχρού πολέμου και μόνο – ακόμη και η Γερμανία άλλωστε αυξάνει το εξοπλιστικό της πρόγραμμα κατά 100 δισ. ευρώ για πρώτη φορά ουσιαστικά μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει πάντως σ’ αυτό το σκηνικό η θέση της Ελλάδας, η οποία ήταν εξαρχής ξεκάθαρη: με την Ουκρανία. Η απόφαση, μάλιστα, για την αποστολή στρατιωτικού υλικού δίχως πρώτα να υπάρξει συντεταγμένη δράση από την ΕΕ ή το ΝΑΤΟ ξένισε πολλούς εγχώριους κύκλους, ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας από το βήμα της Βουλής, υποστήριξε ότι η Ελλάδα αποδεικνύει πως βρίσκεται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Και πράγματι μια τέτοια στάση από την Αθήνα δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο, αλλά στο τέλος της ημέρας μια εξήγηση είναι ότι θωρακίζει τα νώτα της και επιδιώκει την εξασφάλιση υποστήριξης από τους (Ευρωπαίους) εταίρους, σε περίπτωση που ο ρωσικός αναθεωρητισμός ξυπνήσει ανάλογες ιδέες στην… απέναντι ακτή του Αιγαίου.
Το βέβαιο είναι -τουλάχιστον ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- ότι δεν μιλάμε δυστυχώς για έναν πόλεμο λίγων ημερών, όπως πολλοί νόμιζαν στην αρχή. Διότι η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και οι μάχες θα διαρκέσουν, εκτός και αν η Ρωσία λυγίσει τελικά υπό το βάρος της απομόνωσης που έχει υποστεί.
