Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 04/05/2024
Το τραύμα από την καταστροφή της 23ης Ιουλίου 2018 στο Μάτι δεν έχει κλείσει και σίγουρα δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ. Ιδίως για τους συγγενείς και τους οικείους των 104 νεκρών αυτής της πρωτοφανούς τραγωδίας που εκτυλίχθηκε σε λίγα μόνο λεπτά, λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας. Υπό αυτή την έννοια, η απόφαση του δικαστηρίου για τους ενόχους αυτής της τραγωδίας θα μπορούσε μόνο ν’ αποτελεί ηθική δικαίωση και τίποτε παραπάνω, αφού οι ψυχές δεν θα γυρίσουν ξανά. Tο άκουσμα ωστόσο της δικαστικής απόφασης προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη οργή και κάποιοι είπαν -δίκαια ίσως- ότι οι νεκροί πέθαναν ξανά…
Για την ιστορία, το δικαστήριο επέβαλε ποινές φυλάκισης πέντε ετών για πλημμέλημα σε πέντε πρώην υψηλόβαθμα στελέχη της Πυροσβεστικής και ποινή φυλάκισης τριών ετών στον ιδιώτη που έβαλε τη φωτιά από την οποία ξεκίνησε το κακό. Αθωώθηκαν δηλαδή -παρά την αντίθετη εισαγγελική πρόταση για κάποιους εξ αυτών- όλα τα στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με αποτέλεσμα το κοινό περί δικαίου αίσθημα να μη μείνει ικανοποιημένο και να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα και τη Δικαιοσύνη, εν όψει μάλιστα της υπόθεσης των Τεμπών που πρόκειται σύντομα να οδηγηθεί και εκείνη στα δικαστήρια, όταν ολοκληρωθεί η εισαγγελική έρευνα για τους υπαίτιους της τραγωδίας. Ή ακόμη και την εκδίκαση για το Μάτι σε δεύτερο βαθμό.
Το πρόβλημα ωστόσο ξεκινάει από το δικαστικό σύστημα και τους νόμους που προβλέπουν τις ποινές. Το δικαστήριο αποφάσισε με βάση το νομικό οπλοστάσιο που έχει στα χέρια του και γι’ αυτό η κυβέρνηση υποστηρίζει τώρα ότι ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το άλλαξε πριν από τις εκλογές του 2019 – εξ ου και μαζί με την αναθεώρηση του δικαστικού χάρτη προχώρησε και σε αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα που τέθηκε σε ισχύ την περασμένη Τετάρτη. Και αυτό είναι, δυστυχώς, μια πικρή αλήθεια όταν μιλάμε για μια δημοκρατία: ότι οι δικαστές δεν μπορούν ν’ αποφασίζουν με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά με βάση τους νόμους που ισχύουν κάθε φορά. Άρα την ευθύνη έχει η Πολιτεία που νομοθετεί κάθε φορά και κυρίως το βάρος πέφτει στο τι κάνει (ή τι δεν κάνει) για ν’ αποτραπούν αντίστοιχες τραγωδίες που συγκλονίζουν όλους μας.
