Φορολογική Δικαιοσύνη
Αντί των πυροσβεστικών και συχνά ανερμάτιστων και πελατειακής λογικής μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση, είναι ανάγκη να υπάρξουν συγκροτημένες, μακράς πνοής πολιτικές και προγράμματα. Στην κατεύθυνση αυτή, η διαμόρφωση από το κράτος, τις δημόσιες επιχειρήσεις και τους Δήμους δημόσιων επενδύσεων, η άμεση εφαρμογή μιας πολιτικής κατά της φτώχειας, η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους και η διεύρυνση του τελευταίου με νέα συλλογικά και κοινωνικά αγαθά, η εθνικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας και, εφόσον χρειαστεί, και ευρύτερων τμημάτων του τραπεζικού συστήματος, καθώς και η δημιουργία νέων “καθαρών” τραπεζών ειδικού κοινωνικού σκοπού, πρέπει να καταστούν άμεσες προτεραιότητες.
Σε ό,τι αφορά τους πόρους, η αναχαίτιση της οικονομικής ύφεσης μέσω της ενίσχυσης των επενδύσεων και της κατανάλωσης των φτωχότερων στρωμάτων, θα αποτρέψει τον κίνδυνο για κατάρρευση των δημόσιων εσόδων, λόγω της ύφεσης και της αύξησης της ανεργίας. Πέραν αυτού, η απεμπλοκή του τραπεζικού συστήματος από την αυτοπαγίδευση στην οποία το οδήγησε η κερδοσκοπική λειτουργία του, η αποκατάσταση των χρηματικών ροών προς την οικονομία, η αποκατάσταση στοιχειώδους φορολογικής δικαιοσύνης, η άμεση αλλαγή του φορολογικού συστήματος και η καταπολέμηση της φοροκλοπής, η επαναξιολόγηση και η ανακατανομή των δημόσιων δαπανών, μπορούν να συμβάλουν στην απελευθέρωση και την εξασφάλιση πόρων.
Όμως, η διέξοδος από την κρίση, ακόμη και η αναχαίτισή της, είναι αδιανόητη, δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά χωρίς την άσκηση ενεργητικής δημοσιονομικής πολιτικής, δηλαδή χωρίς την προσωρινή αύξηση του δημόσιου ελλείμματος και του δημόσιου χρέους.
Tο ερώτημα είναι αν ο δημόσιος δανεισμός θα συνεχίσει να γίνεται ως υποκατάστατο μιας πολιτικής αναδιανομής του πλούτου και των εισοδημάτων ή αν θα λειτουργεί ως συμπλήρωμα μιας τέτοιας πολιτικής. Η επιδείνωση λοιπόν των οικονομικών προοπτικών κάνει ακόμη πιο αναγκαίο να αλλάξουν οι πολιτικές και στην Ε.Ε. και στη χώρα μας. Οι ευρωεκλογές είναι μια καλή ευκαιρία για να προβληθεί αυτή η διπλή απαίτηση.
