Οι ευρωεκλογές βρίσκουν την κοινή γνώμη, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, μάλλον επιφυλακτική έως αδιάφορη απέναντί τους. Παρ’ όλα αυτά, οι ευρωεκλογές μπορεί να αποδειχθούν πολύ πιο σημαντικές απ’ όσο πίστεψαν και οι πιο ευφάνταστοι. Σημαντικότερες, ίσως, και από εθνικές εκλογές! Ο λόγος είναι ότι το αποτέλεσμα της κάλπης στις 7 Ιουνίου μπορεί, ανεπαίσθητα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, να ανατρέψει το σκηνικό!
Του Παναγιώτη Λαφαζάνη, μέλους της Π.Γ. του ΣΥΝ, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθήνας
Είναι πολλά που συναιτιολογούν ότι σε μια εβδομάδα, στις ευρωεκλογές, ο δικομματισμός, και στο πλαίσιό του οι κ.κ. Κ. Καραμανλής και Γ. Παπανδρέου σε σχέση με τη μεταξύ τους διαφορά, δίνουν μια μάχη επιβίωσης. Το παράδοξο είναι ότι το «φιλί της ζωής» στον δικομματισμό μάλλον δεν μπορούν να το δώσουν τα ποσοστά του, τα οποία στην καλυτέρα των περιπτώσεων θα κινούνται πιθανότατα σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Η ειρωνεία είναι, ότι η τύχη του δικομματισμού θα κριθεί λιγότερο από τη δυναμική του και περισσότερο από τον χαρακτήρα και τον προσανατολισμό της εναντίον του εκλογικής διαμαρτυρίας!
Αν αυτή η διαμαρτυρία αποκτήσει στην κάλπη έντονο θετικό και εναλλακτικό φορτίο με ένα πανίσχυρο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια πολύ πιο ισχυρή συνολικά αριστερά, τότε είναι βέβαιο ότι από τις 8 Ιούνη η χώρα αλλάζει πολιτική σελίδα, με την προοδευτική προοπτική να κερδίζει έδαφος απέναντι στο δικομματικό τέλμα.
Αν, όμως, η διαμαρτυρία, στο όνομα του «όλοι ίδιοι είναι» ή «δεν υπάρχει ελπίδα», κατευθυνθεί στις παραλίες με την αποχή, τότε η Ν.Δ. αλλά και το ΠΑΣΟΚ, θα ανάβουν για καιρό λαμπάδες στο Άγιο Πνεύμα! Αλλά και στην περίπτωση που η δυσφορία κατευθυνθεί κατά κύριο λόγο στους Οικολόγους Πράσινους και πάλι «μικρή η ζημιά». Διότι τότε, μπορεί το δικομματικό σύστημα να χάσει στις κάλπες ψηφοφόρους, αλλά θα κερδίσει στη θέση τους πολύτιμες διαθέσιμες εφεδρείες για την υποστήλωσή του. Άλλωστε, οι συνεργασίες «πράσινων» με κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη -βλ. χαρακτηριστικά με τους σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία- είναι σύνηθες φαινόμενο, χωρίς να ανατρέπεται το σκηνικό και πολύ περισσότερο χωρίς να κλονίζεται ο νεοφιλελευθερισμός. Κάθε άλλο μάλιστα! Και κάτι ακόμα: μια ιδιαίτερη εκλογική δυναμική των λεγόμενων οικολογικών σχημάτων σε βάρος της αριστεράς δεν θα ήταν κάτι αδιάφορο για το κυρίαρχο σύστημα. Αντίθετα, με ένα σμπάρο θα έπεφταν δυο τρυγόνια!
Υπάρχουν φορές που κρέμεται από μια κλωστή αν η κατεύθυνση αλλαγής του σκηνικού γίνει σε βάρος του συστήματος ή σε βάρος των δυνάμεων που το αντιμάχονται, της αριστεράς! Η απάντηση στο δίλημμα, πολύ περισσότερο από άλλοτε, είναι στην ευθύνη των πολιτών. Κυρίως, όμως, βρίσκεται στα χέρια του κόσμου της Αριστεράς και της προσπάθειάς του την εβδομάδα που έρχεται. Η κάλπη είναι γκαστρωμένη! Και η μόνη πραγματικά θετική έκπληξη του τοκετού θα είναι μια πολύ πιο ισχυρή, σύγχρονη, ενωτική, ριζοσπαστική Αριστερά!
