Τα τελευταία χρόνια συνηθίζουμε εδώ στην Ελλάδα να υπερτιμούμε τον ρόλο της Ευρώπης στα ελληνικά πράγματα. Θεωρούμε ότι η Ευρώπη θα σπεύσει να θεραπεύσει τις όποιες πληγές μας, θα στείλει τα παιδιά της (Βέλγους, Ολλανδούς, Σουηδούς, Δανούς, Γάλλους) να φυλάξουν αυτοί τα σύνορα μας και θα αναγκάσει τους κουτόφραγκους πολίτες της να πληρώσουν αυτοί τις καταναλωτικές μας δαπάνες.
Του Παναγιώτη Αποστόλου, μέλους του Ε.Γ. ΛΑΟΣ, προέδρου Οργάνου Περιφερειακής Πολιτικής
Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική και το είδαμε στην κρίση των Ιμίων, το 1997, με την Τουρκία. Η Ευρώπη δεν συμπαραστάθηκε στην Ελλάδα και τήρησε ίσες αποστάσεις, με αποτέλεσμα να αφήσει χώρο για Αμερικανική παρέμβαση για την διευθέτηση της κρίσης.
Βασικό σφάλμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής- σε σχέση με την Τουρκία είναι το εξής: Επειδή η Ελλάδα, αδυνατώντας να σταθεί μόνη στα πόδια της, περιμένει σχεδόν τα πάντα από τους Ευρωπαίους εταίρους της, πιστεύει ότι η Ευρώπη έχει για την Τουρκία την ίδια απόλυτη σημασία που-λανθασμένα- θεωρεί ότι έχει αυτή για την Ελλάδα!
Αναμφίβολα η Τουρκία θα επιδιώξει να πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσα περισσότερα μπορεί, όμως για την ισλαμική και ασιατική Τουρκία η Ευρώπη είναι μόνον ένα πεδίο δραστηριότητας και πολιτικοδιπλωματικής επέκτασης, ενώ για την Ευρωπαϊκή Ελλάδα αποτελεί ουσιαστικά το μοναδικό. Διότι στα Βαλκάνια δεν έχει ούτε την οικονομική ούτε την στρατιωτική δύναμη να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο, αυτός δε, δεν επιτυγχάνεται επειδή 20 μικρομεσαίες επιχειρήσεις πραγματοποιούν κέρδη στην Βουλγαρία και στην Σερβία!
Με άλλα λόγια, η σχέση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πολύ πιο σύνθετη από ότι η σχέση της με την Ελλάδα. Η Τουρκία, σήμερα, παραμένει σε σημαντικό βαθμό ανεξάρτητη από την Ε.Ε. συνεχίζει όμως να παζαρεύει την ένταξή της σε πολλά επίπεδα, αξιοποιώντας και την ιδιαίτερα ισχυρή της σχέση με τις ΗΠΑ, οι οποίες πιέζουν την Ε.Ε. να αποδεχθεί ποικίλα τουρκικά αιτήματα. Κατά πάσα πιθανότητα, τα «σπασμένα» αυτού του παζαριού θα κληθεί να τα πληρώσει η Ελλάδα. Θα συμβεί δηλαδή το εξής τραγικό: ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίσθηκε απόλυτα σχεδόν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς αυτός ο ευρωπαϊκός της δρόμος θα κινδυνέψει να την μετατρέψει σε de facto οικονομικοπολιτικό δορυφόρο της Τουρκίας. Η τουρκική επιρροή θα ασκείται τότε πάνω στην Ελλάδα, όχι άμεσα, αλλά μέσω ευρωπαϊκών και αμερικανικών «αγωγών». Τότε, δεν αποκλείεται η Ελλάδα, ανίσχυρη και ανασφαλής, να αναζητήσει παρηγοριές και εκλογικεύσεις, θεωρώντας και η ίδια τις παραχωρήσεις της προς την Τουρκία, ως αυτονόητο καθήκον του ευρωπαϊσμού της !
Τα πιο πάνω, δεν σημαίνουν φυσικά ότι η Ελλάδα πρέπει να φύγει από την Ε.Ε. ή το ΝΑΤΟ. Σημαίνει όμως ότι η αξία των συμμαχιών και των συνεταιρισμών της καθορίζονται από το ειδικό της βάρος μέσα σε αυτούς. Οι σύμμαχοι και οι εταίροι αξίζουν για εσένα, όσο αξίζεις και εσύ γι’ αυτούς. Και καμία προστασία δεν διασφαλίζεται όταν η Ελλάδα διατελεί σε σχέση μονομερούς εξάρτησης,, έχοντας συνεχώς το «χέρι απλωμένο» και ζώντας με δάνεια, επιδοτήσεις και προγράμματα στήριξης που, όπου νάναι (2013) τελειώνουν.
Εμείς στο ΛΑ.Ο.Σ. είμαστε πολύ προβληματισμένοι από την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών και των ευρωτουρκικών σχέσεων και αυτό, νομίζω, πως καταφαίνεται από την παραπάνω περιορισμένη ανάλυση, όμως επειδή όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, δεν έχουμε πάψει να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο…!
Περιμένουμε δε, υψηλό ποσοστό για το κόμμα μας την Κυριακή 7 Ιουνίου για να μπορέσουμε να έχουμε δυνατή φωνή σε μια ευρωβουλή,παγκοσμιοποιημένη.
